ΑΓΕΤ – LafargeHolcim. Ποιος επί τέλους κυβερνάει τη χώρα, το νομό, την πόλη;

του Γιώργου Κουμπαρέλου

ΑΓΕΤ – Lafarge Holcim, τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι;
Ο γίγαντας που βρυχάται ή ο ένοχος που απειλεί;
Ποιος επί τέλους κυβερνάει τη χώρα, το νομό, την πόλη;

Ποια είναι η Lafarge Holcim – ΑΓΕΤ;
Από το βιογραφικό της: Ιδρύθηκε το 2015 μετά τη συγχώνευση της Lafarge και της Holcim. Η LafargeHolcim δραστηριοποιείται σε 80 χώρες, με 90.000 εργαζόμενους, 26,9 δις σε πωλήσεις, 2.300 εργοστάσια (μεταξύ των οποίων, πάνω από 1.400 μονάδες έτοιμου σκυροδέματος, πάνω από 600 εγκαταστάσεις παραγωγής αδρανών υλικών και πάνω από 200 εργοστάσια παραγωγής τσιμέντου στη βόρεια Αμερική, στη νότια Αμερική, στην Ευρώπη, στην Ασία και την Αφρική).

Ποιος είναι ο κύριος στόχος της άραγε, όταν έχει επίσημο πλάνο για το 2030 να χρησιμοποιεί  80 εκατομμύρια τόνους υλικών προερχομένων από απόβλητα χωρίς πολλές λεπτομέρειες για την ποιότητά τους, μπαίνοντας με αυτό τον τρόπο στη διαχείριση αποβλήτων, η οποία αποτελεί βασικό εργαλείο μαφιόζικων διαδικασιών ανά τον κόσμο (παραγωγή χρήματος από τα απόβλητα που δεν έπρεπε καν να παράγονται και παράγονται για την παραγωγή χρήματος) στο όνομα πάντα της βιώσιμης ανάπτυξης, της προστασίας του περιβάλλοντος κλπ;

Πώς λοιπόν μια εταιρεία αυτών των μεγεθών και με πολιτική που -υποτίθεται, σύμφωνα με τις διακηρύξεις της- βασίζεται στο social consensus (κοινωνική διαβούλευση), στρέφεται νομικά εναντίον πολιτών, ονομαστικά μάλιστα, διότι είχαν το θάρρος να αντισταθούν, με ειρηνικά πάντα μέσα, στο θάνατο που σπέρνει η λειτουργία της πάνω από την πόλη που ζούνε;

Η ενέργεια αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από την απόπειρα εξάντλησης των πολιτών με νομικά μέσα, όχι για την απόδειξη της όποιας αλήθειας, αλλά για την ταλαιπωρία των πολιτών και την οικονομική και ηθική τους εξόντωση (κλασσική μέθοδος). Δεν πρόκειται, και το γνωρίζει, να κερδίσει καμία δίκη επί της ουσίας ο επιτιθέμενος, αλλά εξαντλεί τον αμυνόμενο. Φυσικά πιστεύει ότι θα τρομοκρατήσει και τους υπόλοιπους πολίτες που αντιστέκονται.

Οι κλασικές μέθοδοι που χρησιμοποίησαν πάντα οι εταιρείες που συστηματικά εκμεταλλεύονταν άγρια τους εργαζόμενους, καταστρέφοντας ταυτόχρονα το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον, βιάζοντας με ειδεχθή τρόπο τα πάντα, αδιαφορώντας πλήρως για την υγεία εργαζόμενων και πολιτών, ήταν και παραμένουν οι ίδιοι: εκφοβισμός, εξαγορά και φυσικά εναγκαλισμός με το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο κάθε εποχής και χώρας. Η μόνιμη απειλή «ή με αφήνετε να λειτουργώ όπως γουστάρω ή κλείνω και απολύω τους εργαζόμενους».

Αν και η εποχή των σπηλαίων ανήκει οριστικά στο παρελθόν, οι διαδικασίες δεν άλλαξαν. Το δίκαιο του ισχυρού υπερτερεί πάντα σε βάρος των αδυνάτων, παρότι θεωρητικά ζούμε σε δημοκρατικές κοινωνίες όπου τα δικαιώματα των πολιτών κατοχυρώνονται τόσο από το Σύνταγμα της χώρας, όσο και από όλους τους διεθνείς οργανισμούς προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δυστυχώς η χώρα μας βιώνει το αγριότερο καθεστώς οικονομικής και θεσμικής κατοχής που έχει βιώσει ποτέ μέχρι σήμερα και αυτό καθιστά τους πολίτες έρμαια της όρεξης οποιουδήποτε, ο οποίος στο όνομα του κέρδους και μόνον (επενδύσεις λέγονται) μπορεί να ασχημονεί εις βάρος των πολιτών αδιαφορώντας πλήρως για την υγεία τους και φυσικά θεωρώντας, εκ πεποιθήσεως, το περιβάλλον μέσο πλουτισμού του.

Τελικά, τι γίνεται με τη διαχείριση των αποβλήτων – απορριμμάτων; Γιατί όλα τα σχέδια της Ευρώπης και των κρατών μελών (των περισσοτέρων) περιλαμβάνουν την καύση, γιατί δεν γίνεται δημόσιος διάλογος για να αποφασισθεί με τη συμμετοχή των πολιτών η όποια μέθοδος; Γιατί τα όρια ρύπων αλλάζουν συνεχώς ανάλογα με τις δυνατότητες των εταιρειών να παράγουν προϊόντα και όχι με βάση την υγεία των πολιτών; Ποια είναι πραγματικά η συμμετοχή των εταιριών αυτών στην πραγματική οικονομία, όταν η ΑΓΕΤ για παράδειγμα παρουσιάζει συνεχώς ζημιές στους δημοσιευμένους ισολογισμούς των τελευταίων ετών; Ποιο είναι το ισοζύγιο κερδών και υγείας πολιτών (κόστος θεραπείας και αντιμετώπισης προβλημάτων υγείας που προκαλούνται από την παραγόμενη ρύπανση); Ποια είναι η συμμετοχή των τοπικών αρχών στις αποφάσεις αυτές, τη στιγμή που, θεωρητικά τουλάχιστον, έχουν την εξουσιοδότηση των πολιτών να πράξουν το καλύτερο δυνατό για το κοινό καλό; Τέλος, γιατί δεν λαμβάνεται κανένα μέτρο για την μείωση παραγωγής αποβλήτων – απορριμμάτων από τις εταιρείες, αλλά αντιθέτως προτείνονται συνέχεια νέες μέθοδοι διαχείρισής τους, πάντα εις βάρος της υγείας των πολλών και με κόστος που πληρώνουν πάντα οι πολίτες – καταναλωτές;

Το θέμα είναι εξαιρετικά απλό, επειδή όλα τα στοιχεία των χωρών που καίνε σκουπίδια είναι ανατριχιαστικά (όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας) και επειδή οι πολίτες νοιώθουν αδύναμοι και απροστάτευτοι. Γνωρίζουν ότι όσοι έχουν αναλάβει τις τύχες του, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες, το μόνο που κάνουν είναι να πλουτίζουν εις βάρος τους, αναλώνεται ο θυμός τους και η αδικία που νοιώθουν, είτε μακριά από οργανωμένη πολιτική δράση που μπορεί να έχει αποτέλεσμα, είτε με ενέργειες που πλέον θεωρούνται γραφικές και αντιμετωπίζονται με θυμηδία από τους πολλούς.

Πικρές αλήθειες δημοσιευμένες:

Οι κυριότεροι ρύποι από την αποτέφρωση στερεών αποβλήτων: σωματίδια με τη μορφή τέφρας και αιωρούμενα σωματίδια, οξέα και άλλα αέρια: υδροχλωρικό οξύ (HCl), υδροφθορικό οξύ (HF), υδροβρωμικό οξύ (HBr), υδροιώδιο (HI), διοξείδιο του θείου (SO2), οξείδια του αζώτου (NOx), αμμωνία (NH3), κ.ά. Τοξικά μέταλλα: υδράργυρος (Hg), κάδμιο (Cd), χρώμιο (Cr), θάλλιο (TI), αρσενικό (As), νικέλιο (Ni), μόλυβδος (Pb), αντιμόνιο (Sb), σελήνιο (Se), κασσίτερος (Sn), χαλκός (Cu), μαγγάνιο (Mn), ψευδάργυρος (Zn), κ.ά.  Τοξικές ή μη ενώσεις του άνθρακα: διοξίνες και φουράνια, πτητικές οργανικές ενώσεις (VOC), διοξείδιο και μονοξείδιο του άνθρακα (CO2 και CO), μεθάνιο (CH4). Οι περισσότεροι από αυτούς καταλήγουν στο ανθρώπινο σώμα, είτε άμεσα από την ατμόσφαιρα, είτε μέσω της τροφικής αλυσίδας, πολλοί δε από αυτούς έχουν συσσωρευτική ιδιότητα στους λιπώδεις ιστούς και αργούν να αποβληθούν από το σώμα, προκαλώντας βλάβες στην υγεία οι οποίες, λόγω εσκεμμένης  έλλειψης επιδημιολογικών μελετών και αδιαφορίας παρακολούθησης των συνεπειών από την πολιτεία, δεν μπορούν να αποδειχθούν.

Η παρακολούθηση των συνεπειών της ρύπανσης, απαιτεί άμεση λήψη μέτρων, η οποία θα επιφέρει μείωση κερδών των εταιρειών και άρα αποκλείεται στο παρόν πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο.

Μα, θα πει κάποιος, είναι δυνατόν; Όσο είναι δυνατόν να αδιαφορείς για την απόφαση του λαού (βλέπε δημοψήφισμα του ’15) άλλο τόσο είναι δυνατόν να αδιαφορείς και για την υγεία των πολιτών. Να λοιπόν τι δημοσιεύτηκε πρόσφατα (από ανακοίνωση του διοικητή του νοσοκομείου Βόλου, αρμοδιότερος δεν υπάρχει):

– Το 1989 στη Σουηδία, καταγράφηκε αυξημένη θνησιμότητα στους εργαζόμενους των καμίνων καύσης σκουπιδιών και 3,5 φορές παραπάνω πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου του πνεύμονα.

-Το 1998 στο Τέξας των ΗΠΑ καταγράφηκαν οι επιπτώσεις στην υγεία των κατοίκων κοντά σε τσιμεντοκαμίνους. Την ίδια χρονιά (1998) σε μελέτη (Ayres J.G.) παρατηρήθηκαν οι επιδράσεις των αερίων ρύπων, η ατμοσφαιρική ρύπανση και τα προβλήματα υγείας στην περιβαλλοντική επιστήμη και την τεχνολογία.

-Το 2000 στην Ιαπωνία η συγκέντρωση διοξινών στους εργαζόμενους σε καμίνους καύσης σκουπιδιών κυμαινόταν από 13.3 έως 805.8 ppt TEQ).

-Το 2001 στις ΗΠΑ παρατηρήθηκαν παθήσεις του αναπνευστικού συστήματος, άσθμα και βρογχίτιδα σε περιοίκους τσιμεντοβιομηχανιών που έκαναν καύση απορριμμάτων.
-Το 2003 στη Γαλλία παρατηρήθηκε αύξηση κινδύνου κατά 2-3 φορές για εμφάνιση λεμφώματος μη Ηοdgking.

-Το 2007, στην Ιταλία, υπήρξε αύξηση του σαρκώματος 3,3 φορές και συσχέτισή του με τις διοξίνες από καύση σκουπιδιών σε αποτεφρωτήρες στην επαρχία της Βενετίας.
-Το 2008 στη Γαλλία καταγράφηκε αύξηση καρκίνων και στα δύο φύλα, αύξηση καρκίνου του μαστού στις γυναίκες, πολλαπλό μυέλωμα στους άνδρες, καρκίνος του ήπατος.
-Το 2008 στην Ευρώπη, υπήρχαν αυξημένα περιστατικά καρκίνου του πνεύμονα, λεμφώματος μη Ηοdgking, σαρκώματος μαλακών ιστών και παιδικών νεοπλασματικών ασθενειών.

-Το 2008 στη Γαλλία εκπονήθηκε μελέτη της συχνότητας εμφάνισης καρκίνων πλησίον των αποτεφρωτήρων αστικών στερεών αποβλήτων και το 2013 καταγράφηκαν κρούσματα θνησιμότητας από καρκίνο σε πόλεις κοντά σε αποτεφρωτήρες και εγκαταστάσεις για την αξιοποίηση ή τη διάθεση επικίνδυνων αποβλήτων.

-Το 2015 στην Ευρώπη παρατηρήθηκε αυξημένη πιθανότητα σε 33 τύπους καρκίνου σε κατοίκους που ζουν κοντά σε τσιμεντοβιομηχανίες και ασβεστοποιΐες.

-Τέλος, το 2017 στην Ισπανία παρατηρήθηκε αύξηση των παιδικών καρκίνων κοντά σε βιομηχανίες παραγωγής τσιμέντου και καύσης σκουπιδιών, καθώς και αυξημένη πιθανότητα καρκίνου σε κατοίκους γύρω από εγκατάσταση καύσης σκουπιδιών.

Αβίαστα συμπεραίνεται ότι δεν υπάρχει καμία εγγύηση για την υγεία των πολιτών και είναι βέβαιο ότι από τη λειτουργία αυτών των μονάδων κοντά σε οικιστικά σύνολα προκαλούνται τεράστια προβλήματα υγείας, τα οποία για την αντιμετώπισή τους απαιτούν υπερπολλαπλάσιο κοινωνικό και οικονομικό κόστος από το όποιο όφελος προκύπτει από τη λειτουργία τους.

Κατά συνέπεια, όταν κάποιος πολίτης μιλά για το κακό που προκαλεί η λειτουργία της ΑΓΕΤ καίγοντας RDF, όχι μόνο δεν κάνει δυσφήμηση, αλλά αντιθέτως υπηρετεί την υποχρέωσή του ως πολίτης που αντιλαμβάνεται την αξία και τους κινδύνους των ανωτέρω δημοσιευμένων στοιχείων. Τέλος, αν η κάθε ΑΓΕΤ, χαλυβουργία, ασβεστοποιΐα κ.λ.π., αδιαφορεί για την υγεία των πολιτών εν ονόματι του κέρδους και απειλεί τους πολίτες με μηνύσεις και αγωγές, προφανώς στηρίζεται σε πολιτικά και οικονομικά κέντρα τα οποία θα την «προστατέψουν αν μπορούν» από τους πολίτες.

Οι τοπικοί φορείς κρύβονται συστηματικά πίσω από το δάχτυλό τους, όπως κρύβουν και τις μελέτες που υπάρχουν στα συρτάρια των γραφείων τους. Μελέτες που μπορούν να δώσουν απαντήσεις σε ερωτήματα όπως, π.χ., ποια είναι η συμμετοχή των βιομηχανιών στη ρύπανση του περιβάλλοντος του νομού και της πόλης, η συμμετοχή των οχημάτων, των έργων και γενικότερα όλων των δραστηριοτήτων που παράγουν ρύπανση ή μόλυνση στο ανθρωπογενές και φυσικό περιβάλλον της περιοχής.

Εάν λοιπόν επιθυμούν να λειτουργήσουν υπέρ των πολιτών, οφείλουν από χθες να ξεκινήσουν δημόσιο διάλογο για όλα τα θέματα που αφορούν τους πολίτες. Δυστυχώς, στη χώρα μας, εκτός από την εθνική κυριαρχία και την ανεξαρτησία αποφάσεων, χάθηκε και ο δημόσιος διάλογος που αποτελεί πάντα χρυσωρυχείο, αναδεικνύοντας όψεις και απόψεις που μπορούν να οδηγήσουν σε σωστές αποφάσεις για το κοινό καλό. Επειδή δε, οι κακοπροαίρετοι περιμένουν στην γωνία έτοιμοι να υπηρετήσουν όποιον πληρώνει, θεωρώ ντροπή για την πόλη μου να αδυνατεί να καλύψει εργαζόμενους που πιθανά θα απολυθούν, δημιουργώντας θέσεις εργασίας σε κάθε περίπτωση.

Το μόνο βέβαιο είναι η ορθότητα της άποψης του Αριστοτέλη:
“Η Ανοχή και η Απάθεια είναι οι τελευταίες αρετές μιας κοινωνίας που πεθαίνει”

Ο Γιώργος Κουμπαρέλος είναι Περιβαλλοντολόγος-Τεχνολόγος, Μελισσοκόμος, μέλος της ΤΟ Βόλου και του ΕΣΣ του ΕΠΑΜ