Δικαιοσύνης Εγκώμιον

του Νίκου Ι. Καραβέλου

Πολλά θα μπορούσε να αναφέρει κάποιος, κρίνοντας τους “κριτές”. Του Συμβουλίου της Επικρατείας, ας πούμε.
Του Ανωτάτου εκείνου Δικαστηρίου της χώρας, το οποίο είχε πλειστάκις στηρίξει τη “νομιμότητα” της Χούντας. Το ίδιο που μετά την πτώση της, αντιθέτως αποφαινόταν.
Τα αυτά ισχύουν και για τον Άρειο Πάγο, αποφάσεις του οποίου αποτελούν εσαεί μνημεία δικαστικής δουλοφροσύνης.
Για το Ελεγκτικό Συνέδριο, παρέλκει πάσα, έστω στοιχειώδης, αναφορά!

Τα δικαστήρια, ιδίως τα ανώτατα, είναι τα ιερά οικήματα, εντός των οποίων εναποθέτει τα “προικιά” της, η τρίτη γεροντοκόρη του δημοκρατικού πολιτεύματος, η δικαστική εξουσία.

Κάποιοι ανώτατοι δικαστές (όχι όλοι βεβαίως, καθώς υπάρχουν λαμπροί λειτουργοί), έχουν μια  μοναδική ικανότητα, που απαντάται και στο ζωικό βασίλειο, ιδίως στους χαμαιλέοντες και σε ορισμένα ευγενή ερπετά, την ικανότητα να αντιλαμβάνονται αμέσως τις μεταβολές του περιβάλλοντος και του κλίματος και να προσαρμόζονται προς αυτές με μοναδική γρηγοράδα και ευχέρεια!

Θυμίζουμε ενδεικτικώς την περίοδο της Βαυαροκρατίας, την περίοδο της Κατοχής και εκείνη της Χούντας.
Δικαστικοί λειτουργοί που είχαν προαχθεί επί επταετίας, καθώς γι’ αυτούς το καθεστώς, προφανώς, παρήγαγε Δίκαιο, μετά την πτώση της, όχι μόνο αποφαίνονταν πως η χούντα δεν παρήγαγε Δίκαιο, αλλά επιπροσθέτως δίκαζαν τους χουντικούς, με τον ίδιο ζήλο που θα δίκαζαν αντιστασιακούς αν δεν έπεφτε το καθεστώς και έπεφταν εκείνοι στα χέρια τους..

Λένε πως όχι ευάριθμοι λειτουργοί είναι υποκριτές και ρευστοί.
Εμείς διαφωνούμε.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν απλώς την σταθερότητα που έχει το βούτυρο εκτός ψυγείου, τον Αύγουστο!
Αυτοί παραμένουν σταθεροί. Σε τι;
Στην εξυπηρέτηση των ισχυρών ανά τους αιώνες.

Κάποτε στην Αγγλία τους είχε ανατεθεί και η είσπραξη των φόρων, εκείθεν και η αντιπάθεια των φτωχών προς αυτούς, αντιπάθεια που επεκτείνεται δικαίως και προς τους έτερους “Καππαδόκες” της υποκρισίας, τους δικηγόρους.
Ο δε Ησίοδος αναφέρει πολλούς εξ αυτών ως “δωροφάγους”.

Λαμπροί Δικαστές ήσυχα κι αθόρυβα πράττουν το καθήκον τους, απονέμουν δικαιοσύνη και κάθε βράδυ κοιμούνται καθαροί. Και μόλις έρθει η ώρα να αποχωρήσουν πηγαίνουν στο σπίτι τους. Κάποιοι άλλοι δικαστές (με δέλτα μικρό) αφού αφιππεύσουν, τρέχουν να παραστήσουν του υπουργούς και ό,τι άλλο θες, υποτιμώντας το λειτούργημά τους.

Πάντως ένα δεν θα πρέπει να λησμονούμε:
Υπάρχουν καλοί και κακοί δικαστές, αλλά η Δικαιοσύνη είναι ακόμη έννοια ανύπαρκτη ή έστω προς αναζήτηση.
Ακόμη καλύτερα, έννοια ταξική.

Κατόπιν αυτών, μένει να εγκωμιάσουμε την σπουδαία, για τα δικαστικά χρονικά, απόφαση του ΣΤΕ (τι ωραία βραχυγραφία!), σχετικά με τον 13ο και 14ο μισθό.
Δεν θα πέσουμε στην παγίδα να κρίνουμε το σκεπτικό της ως ανόητο και παιδαριώδες, άμα δε και νηπιακώς θλιβερό.
Εμείς θα πούμε απλώς πως τέτοιες ή ανάλογες περί της “νομιμότητας των μνημονίων” αποφάσεις, είναι αρμονικά προσαρμοσμένες στο Κατοχικό περιβάλλον που ζει η πατρίδα και ο λαός μας.
Τέτοιο καθεστώς, τέτοιες  και οι αποφάσεις του..!

Για να τελειώνουμε με τις ψευδαισθήσεις πως η δικαιοσύνη μπορεί να μας σώσει από τα μνημόνια, τις επαχθείς δανειακές συμβάσεις και το πλαστό χρέος που δένει πισθάγκωνα τη χώρα.
Πως η δικαιοσύνη θα ξαναφέρει στο κράτος και τον λαό την περιουσία που τους άρπαξαν οι κατοχικές κυβερνήσεις.

Αν η δικαιοσύνη ήταν τόσο ικανή και συνεπώς τόσο επικίνδυνη, θα είχε καταργηθεί..

Ο Νίκος Ι. Καραβέλος είναι Δικηγόρος – Συγγραφέας