ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΣΗΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ ΤΗΣ ΣΤΟ Ε.ΠΑ.Μ.

Του Γιώργου Βαζάκα

Το Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο) ήδη διανύει χρονικά  τη ζωή των παιδικών του χρόνων, μιας και γεννήθηκε στις 16 Ιουλίου του 2011. Στα επτάχρονα της μικρής του ζωής έζησε μπόρες και κρίσεις, που όμως τις άντεξε και τις ξεπέρασε. Σήμερα, συγκεκριμένα από τον Ιούλιο του 2018, δέχτηκε, νομίζω «εκ των έσω» θανατηφόρες βολές, με σκοπό όχι απλά να λαβωθεί, όπως στις προηγούμενες κρίσεις, αλλά παντελώς να διαλυθεί, ώστε το σύστημα ούτε να φαντάζεται, ότι μπορεί να κινδυνεύει από κάποια πατριωτική φωνή, σαν και του Ε.ΠΑ.Μ., που θα γίνει πλημμυρίδα λύτρωσης για το δύσμοιρο λαό μας και τη χώρα. Όμως το Ε.ΠΑ.Μ. άντεξε κι αντέχει…

Κρίνω σήμερα απαραίτητο να διατυπώσω κάποιες σκέψεις, όχι τόσο στενά πολιτικές, αλλά μάλλον σε πλαίσιο ιστορικοκοινωνικό, που κατά τη γνώμη μου στοιχειοθετούν τη γενεσιουργό αιτία και των προηγούμενων επαμίτικων κρίσεων, αλλά και της πρόσφατης. Και αυτή η αιτία – το λέω απερίφραστα είναι η « ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ». Θα επιχειρήσω να την περιγράψω.

Στο βάθος των χρόνων, πριν την παλλιγγενεσία του Ελληνισμού, οι οικονομικοί όροι και κοντά σ’ αυτούς και οι κοινωνικοί και οι ιστορικοί δεν άφησαν να δημιουργηθεί στον ελληνισμό μια γερή αστική τάξη. Συγκεκριμένα στο μεσαίωνα δε συγκροτήθηκε μια οργανωμένη ελληνική φεουδαρχία. Αυτή τη φεουδαρχία τη συνέτριψε με την οθωμανική κατάκτηση και την αντικατέστησε η τούρκικη δεσποτεία. Έμειναν όμως στον Ελληνισμό τα πνευματικά απομεινάρια: ο παπάς, θεματοφύλακας του εκκλησιαστικού Βυζαντινισμού και ο δάσκαλος, θεματοφύλακας του προγονόπληχτου σχολαστικισμού. Η ελληνική αστική τάξη (κυρίως έμποροι και καραβοκύρηδες στην Τουρκοκρατία), όταν άρχισε να δυναμώνει και θέλησε να διώξει τον Τούρκο, αναγκάστηκε να συμμαχήσει με τους αντιπροσώπους του φεουδαρχικού χώρου, προπάντων παπάδες και δασκάλους κι έτσι αγωνίστηκε και λυτρώθηκε από τον εξωτερικό δυνάστη, όχι όμως κι από τον εσωτερικό πνευματικό δυνάστη. Δεν κατάφερε επομένως την εσωτερική της αναγέννηση, όπως οι άλλες αστικές τάξεις της Ευρώπης

Η εξέλιξη ήταν η ελληνική κοινωνία να πάρει μια καθολική μικροαστική μορφή, που δε γεννάει μεγάλες αντιθέσεις και έντονη πάλη των τάξεων και που παρουσιάζει αυτό τον πλαδαρό και ακαθόριστο χαρακτήρα στη ζωή μας.   Και αυτή η μορφή μέσες – άκρες υφίσταται και σήμερα. Η ελληνική λοιπόν αστική τάξη, που δημιουργήθηκε και κυβέρνησε από το 1821 ως σήμερα λόγω της κατώτερης ποιότητάς της, έγινε πρόξενος διαχρονικά της ελληνικής κακοδαιμονίας. Και δεν εννοώ φυσικά μόνο τους πολιτικούς, εννοώ ολόκληρη την ψυχοσύσταση, τη νοοτροπία, τον ιδεολογικό κόσμο και τις ηθικές ροπές της άρχουσας τάξης. Και όταν λέω τάξη, το εννοώ με την πλατειά κοινωνιολογική έννοια του όρου και όχι με τη στενή έννοια της κληρονομικής και κλειστής τάξης, που θα νομίζαμε οι περισσότεροι. Αυτή η τάξη, που κυβερνά τον Ελληνικό λαό διακόσια χρόνια τώρα, έδειξε ολοφάνερη ανεπάρκεια σε όλα τα σημαντικά προβλήματα, που είχε να λύσει. Ενώ πήρε στα χέρια της τις τύχες του Ελληνικού λαού, έδειξε απροσδόκητη διανοητική αδυναμία.

Και βέβαια αυτή η τάξη, που άρχει και διευθύνει, είναι και ο κύριος φορέας του πολιτισμού ενός λαού. Και την πιο ξεχωριστή και υπεύθυνη θέση σ’ αυτόν κατέχουν φυσικά οι διανοούμενοι. Οι πολιτικοί άρχοντες, οι δημόσιοι λειτουργοί, ο κλήρος, οι επιστήμονες, οι δάσκαλοι, οι λόγιοι, οι καλλιτέχνες, αυτό που λέμε με μια λέξη η «ιντελιγκέντσια».

Και όλοι αυτοί οι πνευματικοί «ηγέτες» του Ελληνικού λαού, μετά την απελευθέρωσή του, στάθηκαν ανίκανοι να συλλάβουν στην ουσία και στο βάθος τα προβλήματα από τότε, αλλά και σήμερα, του ελληνικού λαού. Τα αντιμετωπίζουν με μια επιπολαιότητα ασυγχώρητη και με μια κακοπιστία εγκληματική. Μια σειρά ολόκληρη από επιστήμονες και εφημερίδες κατρακυλούν στο βούρκο, χωρίς την ελάχιστη αξιοπρέπεια, χωρίς αυτοσεβασμό, χωρίς το ελάχιστο κοκκίνισμα ντροπής. Απ’ την άλλη μεριά άλλοι κύκλοι «σοβαρών» διανοουμένων κρατούν μια υπολογιστική σιωπή, μια αξιοπρεπή αδιαφορία και μια επιφυλακτικότητα, που δεν μπορεί να κρύψει τη γνησιότατη συμφεροντολογική της καταγωγή.

Είναι αυτοί οι πνευματικοί «ηγήτορες», που ευθύνονται απέραντα για τις συχνότατες πολιτειακές κρίσεις στη ζωή της  ελληνικής πολιτείας. Καθόλου δεν έδειξαν την προσοχή τους εκεί που είναι η ρίζα αυτού του κακού, δηλαδή στην πολιτική αμορφωσιά μας. Εκεί βρίσκεται η βάση και το στήριγμα όλων των παρεκτροπών: από τους φυτευτούς βασιλιάδες, τις δικτατορίες μέχρι τους συμβιβασμούς συμφερόντων των πολιτικών και στρατιωτικών.

Δυστυχώς κανείς, μα κανείς ούτε διανοούμενος, ούτε πολιτικός αρχηγός, ούτε πολιτικό κόμμα, ούτε σωματειακή οργάνωση δεν εργάστηκε, ούτε εργάζεται σοβαρά για την πολιτική αγωγή του ελληνικού λαού, που θα τον έκαμε ικανό να ξεχωρίζει καλά, ποιο είναι το ατομικό του συμφέρον και πώς εναρμονίζεται αυτό με το συμφέρον της τάξης του και του κοινωνικού συνόλου, χωρίς να πέφτει θύμα τυφλών συναισθηματισμών, μεσαιωνικών θρύλων, προσωπολατρειών και ενός  παράλογου μυστικισμού.

Ο πολιτικός αναλφαβητισμός στον ελληνόκοσμο είναι φαινόμενο πολύ γενικότερο από τον υποφερτό εκπαιδευτικό αναλφαβητισμό, γιατί απλώνεται σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και δεν έχει λιγότερα θύματα μέσα στους γραμματισμένους και ψευτομορφωμένους απ΄ ότι μέσα στον αναλφάβητο λαό.

Και σ’ αυτή την κατάσταση ενδημεί στην ελληνική κοινωνία η ηθική κρίση. Ένα φαινόμενο που  από το 1821 μέχρι σήμερα, άλλοτε εντονότερα και πότε μαλακότερα, δέρνει επώδυνα τον Ελληνισμό. Καρδιά της ηθικής κρίσης είναι αυτό που οι περισσότεροι ονομάζουν ατομικισμό του Έλληνα. Με άλλα λόγια είναι η έλλειψη κοινωνικής ηθικής αντίληψης, υποταγής του στενού ατομικού εγώ στο κοινωνικό ή εθνικό εγώ. Εδώ αναρωτιέμαστε, πόσοι έταξαν ειλικρινά και ολοκληρωτικά τον εαυτό τους υπηρέτη μιας γενικότερης ηθικής τάξης στη χώρα μας; Πόσοι υποτάζουν αληθινά το ατομικό τους συμφέρον στο γενικό; Πόσοι υπηρέτησαν μια ιδέα πιστά και απόλυτα, πόσοι αναγνώρισαν τη θυσία ως ηθικό χρέος;

Φοβούμαι ότι θα δυσκολευτούμε να βρούμε έστω και λίγους. Και ειδικά σήμερα που τα ηθικά χαλινάρια χαλαρώθηκαν ακόμη περισσότερο, οι πειρασμοί έγιναν μεγαλύτεροι και η παραλυτική ενέργεια του υλικού κέρδους πολύ δυνατότερη. Οι τρανές ιδέες που συγκινούσαν και χαλιναγωγούσαν τον άνθρωπο, έγιναν χονδροειδή προσχήματα άγριου εγωισμού, «αρπαχτής» και υλιστικών διαθέσεων. Πίσω από τα υψηλά ιδανικά, το συμφέρον, η πλουτομανία, η αισχροκέρδεια, ο παχυλότατος ηδονισμός, η αχαλίνωτη κραιπάλη. Η ηθική πίστη των ανθρώπων έχει ραγιστεί και η έννοια της θυσίας έμεινε κτήμα των κουτών.

Και αυτά τα ενδημικά φαινόμενα ηθικής κρίσης στην ελληνική κοινωνία από το 1821 με θεμελιωτές και στυλοβάτες της τον Ι. Κωλέττη και Αλ. Μαυροκορδάτο – ενδεικτικά να αναφέρουμε αυτούς – κι ενώ το ελληνικό κράτος εξελίσσονταν προς την καπιταλιστική οικονομία, το γεγονός αυτό επέφερε σχεδόν όλεθρο στις αδύνατες ηθικές συνειδήσεις. Φθάσαμε στο σημείο – είναι τέτοια η διαφθορά – που μας δημιουργείται η εντύπωση πως ολόκληρο το Κοινοβούλιο απαρτίζεται από πράχτορες ανωνύμων και of shore εταιριών. Σήμερα σχεδόν όλοι δείχνομε εύκολη προθυμία να συγχωρήσουμε, μα και να ζηλέψουμε ακόμη και όλων των ειδών τους επιτήδειους και στην πολιτική αλλά και σ’ όλους τους τομείς της ζωής.

Για τα εθνικά προβλήματα, δηλαδή τα σχετικά με την εθνική ολοκλήρωση και την εθνική ενότητα η ελληνική αστική τάξη καταδείχθηκε εξηρτημένη και καθοδηγούμενη από τις επιλογές των εξωελλαδικών μεγάλων της συμμάχων. Ωστόσο πάντοτε στα εθνικά προβλήματα είχε μαζί της ολόψυχα αφοσιωμένο τον ελληνικό λαό, πρόθυμο για θυσίες υπέρτατες. Κι όμως πόσα τεράστια λάθη δεν έκανε; Πόση έλλειψη ειλικρίνειας, πόση ανικανότητα προσαρμογής στα πραγματικά δεδομένα δεν έδειξε η κυρίαρχη τάξη, πόση στέρηση πολιτικού ρεαλισμού και πόση αφάνταστη οργανωτική αδυναμία; Έτσι στα εθνικά θέματα, αφού για χρόνια το κάθε πρόβλημα το αντιμετώπισε στο πλαίσιο της άγονης ονειροπόλησης και της πολιτικής απάτης, τη στιγμή, που λόγω συνδρομής ποικίλων ευνοϊκών όρων, αυτό έφθανε στη λύση του, η κυρίαρχη τάξη δουλεύοντας με τον υπερφίαλο ατομικισμό, με τα πάθη της και την αμάθειά της, το έσπρωξε σε λύση ολέθρια. Αυτή της η διαχείριση προκάλεσε μια από τις μεγαλύτερες συμφορές στην ιστορία του Ελληνισμού, τη Μικρασιατική καταστροφή.

Και από τότε μπροστά στα ερείπια, που σωριάστηκαν, στέκεται πάλι ανίδεη, έτοιμη να καταφύγει πάλι σε ρομαντικά ονειροπολήματα, σε πεισματάρικο κλείσιμο ματιών. Και δυστυχώς έτσι ύστερα από σχεδόν πενήντα χρόνια με τα ανάλογα αδέξια καμώματά της ο Ελληνισμός θρήνησε το 1974 για την εισβολή – κατοχή της Κύπρου από τους Τούρκους και θρηνεί ακόμη. Και αλίμονο αυτή την τακτική τη συνεχίζει τελευταία τουλάχιστον από το 1991 και στο πρόβλημα των Σκοπίων. Κι εδώ δεν τολμά και δεν μπορεί να διανοηθεί και να δράσει αναπλαστικά και πατριωτικά. Δε συνειδητοποιεί, ότι ο κίνδυνος να πάθουμε στη Μακεδονία από τους Σλάβους, χάριν της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, ό,τι πάθαμε από τους Τούρκους στη Μικρασία, είναι πολύ κοντά.

Aξίζει να αναφέρω την οικονομική μορφολογία της νεοελληνικής κοινωνίας κατά τους ειδικούς, στα πρώτα εξήντα χρόνια μετά την απελευθέρωση από τον Τούρκο. Αστική τάξη με δυνατή οικονομική βάση δεν έχουμε στην μετεπαναστατική Ελλάδα. Χώρα καταστρεμένη από τους πολύχρονους πολέμους, φτωχή, χωρίς πρώτες ύλες βιομηχανικές, χωρίς εμπόριο, δε δείχνει καμιά πορεία καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Αντίθετα το μικροαστικό στοιχείο, που και πριν από  την επανάσταση ήταν πολυάριθμο, τώρα επικρατεί. Το μεγαλύτερο μέρος της γης διαιρέθηκε σε μικρά κτήματα από δέκα, είκοσι, πενήντα, εκατό, διακόσια το πολύ στρέμματα. Ο οικονομικός τύπος που δεσπόζει απόλυτα σ’ όλη την Ελλάδα είναι η μικρογεωργική και μικροκτηνοτροφική οικονομία, η οικοτεχνία,  μικροβιοτεχνία και το μικροεμπόριο.

Σ’ αυτά τα πρώτα εξήντα μετεπαναστατικά χρόνια έχουμε την ακόλουθη οικονομική  εικόνα της νεοελληνικής κοινωνίας: Λιγοστή φεουδαρχία με οικονομική βάση(τσιφλικάδες). Πολυάριθμη φεουδαρχία με παρασιτικό χαρακτήρα ( Καπεταναίοι, πολιτικοί παράγοντες, δεσποτάδες,, ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι, αξιωματικοί). Ολιγάριθμη αστική τάξη με οικονομική βάση(Συριανοί έμποροι, ναυτιλία). Πολυαριθμότατη μικροαστική τάξη (μικρογεωργοί, μικροβιοτέχνες, μικρέμποροι). Πολυάριθμο, μα κοινωνικά απόλυτα αδύναμο προλεταριάτο( δουλοπάροικοι, κολήγοι, αστοπένητες).

Και το πνευματικό επίστρωμα πάνω στην αναφερθείσα οικονομική σύνθεση, που αποτελούσε το συμβολικό όπλο της κοινωνικής ταξιθέτησης το απαρτίζουν τρία στοιχεία: 1) Η αρχαία ελληνική παράδοση(προσεγγίζεται με μιμητισμό και προγονοπληξία), 2) Η Βυζαντινή χριστιανική παράδοση (Η Μεγάλη ιδέα, ο μαρμαρωμένος βασιλιάς, κλπ), 3) Η επίδραση του Δυτικού Πολιτισμού(Μιμητισμός και αντιγραφή ευρωπαϊκών θεσμών).

Όσο για την πολιτική ζωή του τόπου και τα πολιτικά κόμματα, αυτά παρουσιάζουν ένα έξοχο αντικατοπτρισμό της κατάστασης που προπεριγράψαμε. Κόμματα με την αυστηρή κοινωνιολογική σημασία της λέξης δεν υπάρχουν. Υπάρχει ένα κόμμα μοιρασμένο σε φατρίες. Οι επιτήδειοι,   μιμούμενοι και αντιγράφοντας τους πολιτικούς θεσμούς του Ευρωπαϊκού αστισμού δημιούργησαν τις προσωπικές φατρίες. Όλες οι φατρίες έχουν το ίδιο πρόγραμμα για όλες τις πτυχές της πολιτικής ζωής. Από τότε λειτουργεί στην Ελλάδα ο αντιθετικός μηχανισμός του κοινοβουλευτισμού (συμπολίτευση – αντιπολίτευση), πάνω στην ανάγκη διαδοχικής απολαβής των αγαθών  της εξουσίας. Η αδύνατη αστική τάξη, οι πολυάριθμοι μικροαστοί και οι εργαζόμενοι μοιράζονται στις προσωπικές φατρίες, για να εξασφαλίσουν προσωπική προστασία και εξοικονόμηση του στενού προσωπικού συμφέροντος. Τα πολιτικά τζάκια έχουν μοιρασμένους τους δουλοπάροικους. Ο μηχανισμός της καθολικής ψηφοφορίας λειτουργούσε εικονικά

Ώσπου φθάνουμε στα 1909 – 1910, οπότε αναφαίνεται το από καιρό δυνάμωμα της αστικής τάξης (ένα εμπορικό στοιχείο πολυάριθμο και οικονομικά εύρωστο) στην ελληνική κοινωνία. Αυτή η ελληνική αστική τάξη, δυσαρεστημένη από την πολιτική κυριαρχία του παρασιτικού φεουδαρχισμού ξέσπασε σ’ ένα  ανορθωτικό κίνημα και σάρωσε το σύνολο του τότε παλαιοκομματισμού.

Παρόλα αυτά κι ενώ μέχρι το 1932 η νέα κατάσταση έδωσε σημεία ανάτασης σε πολλές πλευρές της ελληνικής κοινωνίας, το γεγονός όμως αυτό δε σηματοδοτεί και ισχυροποίηση της αστικής τάξης, ώστε να φανεί ότι κάνει τον ελληνικό λαό νοικοκύρη στον τόπο του. Αλλά πώς να γινόταν άλλωστε, όταν αντιμετώπισε την 4η ελληνική χρεωκοπία; Ακολούθησαν δικτατορίες, ο Β΄παγκόσμιος πόλεμος, ο εμφύλιος πόλεμος, πάλι δικτατορία και μετά το 1974 η περίοδος της μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα, οπότε μεγαλώσαμε και διαμορφωθήκαμε, όσοι βρισκόμαστε στη ζωή σήμερα. Απ’ τα μέλη αυτής της ελληνικής κοινωνίας της μεταπολίτευσης ξεπήδησε η πρωτοβουλία των συνδημιουργών του Ε.ΠΑ.Μ.

Και τι έκαναν οι πολιτικές εκπροσωπήσεις της άρχουσας τάξης για τις γενιές της μεταπολίτευσης; Διοίκησαν έναν λαό, που από τη φύση του είναι προικισμένος με ευφυία και οξύτητα αντιλήψεως, που με την ικανότητα της προσαρμογής του τα καταφέρνει πάντοτε σε ευνοϊκό κοινωνικό περιβάλλον, όπως το απέδειξε η επιτυχία τόσων Ελλήνων σε χώρες του εξωτερικού και αντί συστηματικά να τον οργανώσουν, καλλιεργώντας τις δημιουργικές δεξιότητές του, τού ενίσχυσαν τις τάσεις για εύκολη επιτυχία, προς το γρήγορο κι άκοπο κέρδος. Στο επιστημονικό πεδίο πρυτάνευσε σε πολύ μεγάλο βαθμό η ημιμάθεια η σοφιστεία των δικολάβων  και ο κομπογιαννιτισμός, η φαινομενική προσπάθεια και η περιφρόνηση της ουσίας και η έλλειψη ειλικρίνειας. Στους ανθρώπους όπως τον αγρότη, τον κτηνοτρόφο, τον τεχνίτη τους άφησε εντελώς αβοήθητους, χωρίς τις σχετικές επιμορφώσεις, ώστε να προάγουν στον πρέποντα βαθμό την γεωργία, την κτηνοτροφία και την τέχνη. Συγκεκριμένα στον αγρότη επιβάλλοντάς του μέτρα (ποσοστώσεις, επιδοτήσεις, αγραναπαύσεις κλπ) εκπορευόμενα από την Ευρωζώνη  του ενίσχυσε την περιφρόνηση προς τη γη του. Όσο για τον τεχνίτη και τον βιοτέχνη ευρύτερα, αντί να τον βοηθήσει να σημειώσει επίδοση στις τέχνες του, του ενίσχυσε την τάση προς την εύκολη ανάδειξη και το γρήγορο κέρδος, δηλ. προς τον μεταπρατισμό και τον παρασιτισμό ή τον έστειλε μετανάστη στο εξωτερικό. Μη μας διαφεύγει ότι λόγω της κρίσης χρέους που βιώνει η πατρίδα μας από το 2010 ξενιτεύτηκε η  αφρόκρεμα της Ελληνικής νεολαίας στο εξωτερικό, πάνω από 600.000 άνθρωποι,

Τα όσα περιγράψαμε και που στοιχειοθετούν, σε μεγάλο νομίζω βαθμό τις παραμέτρους, που εκκόλαψαν και γεννούν διαχρονικά τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, δημιουργούν το ερώτημα πώς μπορεί να εξηγηθούν. Ανάμεσα στις διάφορες εξηγήσεις που δόθηκαν είναι: 1) Η βιολογική εξήγηση. Αυτή προσπαθεί να αποδώσει τα φαινόμενα παθογένειας, ότι ο Ελληνισμός είναι μια παλιά κουρασμένη ράτσα ή στον εκφυλισμό του από ανακάτεμα αιμάτων. 2) Άλλη εξήγηση, που μπορούμε να την ονομάσουμε ανθρωπογεωγραφική, βρίσκει, ότι πηγή του ελληνικού ατομικισμού είναι η σύσταση του εδάφους και του φυσικού περιβάλλοντος και πηγή της διανοητικής μας επιπολαιότητας, το ευμετάβλητο και εύκολο κλίμα μας. Άλλη εξήγηση βρίσκει την αιτία του κακού στους οικονομικούς όρους που διεξοδικά αναπτύξαμε. Πιθανόν να ισχύουν κάπως οι παραπάνω εξηγήσεις. Προσωπικά οφείλω να ομολογήσω, ότι μεγαλύτερη σημασία δίνω στους ιστορικούς και κοινωνικούς όρους. Όσο για την εξήγηση του βιολογικού εκφυλισμού έτσι και περάσει στην αποδοχή μας, οδεύουμε ολοταχώς σε εθνική απελπισία.

Και σ’ αυτή τη χρονική συγκυρία  κι ενώ τα σύννεφα της 5ης χρεοκοπίας πλησίαζαν να σκεπάσουν τη χώρα μας, βγήκε μπροστά ο Δ. Καζάκης και πλαισιώθηκε από κάποια άτομα της διπλανής πόρτας, που δεν έχουν σύνδεση με πολιτικά «τζάκια» – ας μου επιτραπεί να συμπεριλάβω και τον εαυτό μου – που   συσχετίστηκαν με την πολιτική από τη μεταπολίτευση του 1974 και μετά, που δυσπιστούσαν όμως στα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα, λόγω της αφερεγγυότητας που τη βιώσαν και γι’ αυτό και ήταν μακριά τους. Αυτά λοιπόν τα πρώτα άτομα ύστερα από αρκετές επαφές προετοίμαζαν – δουλεύοντας  ήδη από το 2009 – την ιδρυτική συνέλευση στην αίθουσα της Αργυρούπολης στην Αθήνα το 2011, την ιδρυτική συνέλευση του Ε.ΠΑ.Μ.

Προηγήθηκαν οι ακούραστες περιοδίες του Δ. Καζάκη σε διάφορα μέρη της Αθήνας αλλά και της Ελλάδας, στις οποίες ανέλυε με τον πιο κατανοητό τρόπο τα αίτια κατάληξης της χώρας στην χρεοκοπία. Eπίσης στις «γνωστές» συγκεντρώσεις στις πλατείες των «αγανακτισμένων» του 2011 και 2012 οι αναλύσεις του Καζάκη αλλά κι όσων ήδη τον ακολουθούν, δημιουργούν ρεύμα συσπείρωσης γύρω του. Η φωνή του Καζάκη τάραξε τα πολιτικά νερά στο Πανελλήνιο. Ανέσυρε στον πολιτικό λόγο το θέμα της χρέους ως βασικό αίτιο της οικονομικής, μα και της εν γένει κακοδαιμονίας της Ελλάδας. Έτσι λοιπόν φθάσαμε στην ιδρυτική της Αργυρούπολης. Σ’ αυτήν διατυπώθηκαν τα προτάγματα του Ε.ΠΑ.Μ., που αποτελούν ό,τι συνειδητά ή ασυνείδητα υπάρχει στο γονιδιόγραμμα του Έλληνα δηλ. ο καημός του να είναι νοικοκύρης στον τόπο του, χωρίς υποτέλειες και ξένες  εξαρτήσεις.

Και από τότε το Ε.ΠΑ.Μ. αταλάντευτα έβαλε το στόχο ανατροπής του status quo – δε θέλω να φανώ υπερβολικός – της χώρας από το 1832, οπότε οι ξένοι επικυρίαρχοι, οι λεγόμενες «Προστάτιδες Δυνάμεις» εγκατέστησαν τη βασιλεία και τη βαβαροκρατία στην πατρίδα μας και στα κατοπινά χρόνια, με άλλες μορφές εξάρτησης μέχρι σήμερα μεθοδικά, με τη σύμπραξη των ελληνόφωνων πολιτικάντηδων το έκτισαν και το συντηρούν αριστοτεχνικά, ήδη για διακόσια χρόνια.

Ξεκίνησε το Ε.ΠΑ.Μ. με ορμή και ενθουσιασμό. Οι πρωτοπόροι του παροτρύνουν τα μέλη του να λειτουργούν όπως η Φιλική Εταιρία στην τότε τουρκοκρατούμενη Ελλάδα και να αφυπνίζουν τον σύγχρονο συμπολίτη μας για το πώς φτάσαμε στη 5η χρεοκοπία στη πατρίδα μας και τους τρόπους απαλλαγής της από την οικονομική κατοχή. Ως μέτωπο το Ε.ΠΑ.Μ. δεν είναι ούτε αριστερό ούτε δεξιό, φιλοδοξεί να συνενώσει τον Έλληνα πατριώτη στη βάση των προταγμάτων του, αδιαφορώντας για την προηγούμενη πολιτική  καταγωγή, του όποιου θέλει να γίνει μέλος του. Σ’ αυτό του τον στόχο αντλεί ιστορική ιδεολογική δύναμη από το ηρωικό ΕΑΜ της ελληνικής εθνικής αντίστασης στη παλιά κατοχή. Όπως το ΕΑΜ πάλεψε, για να ανατρέψει την τότε ξένη κατοχή, έτσι και το Ε.ΠΑ.Μ. παλεύει να απαλλάξει την Ελλάδα από την κατοχή των ξένων δανειστών. Φιλική Εταιρία λοιπόν, ΕΑΜ, εφόδια, αξίες του παρελθόντος, για να μετουσιωθούν και να γίνουν σπέρματα νέας ζωής, όπως έλεγε κι συντάκτης του: «Τι είναι και θέλει το ΕΑΜ» ο αείμνηστος Παιδαγωγός Δ. Γληνός. Έγιναν σπέρματα νέας ζωής στο Ε.ΠΑ.Μ., ώστε γρήγορα οι ιδέες του  να εξαπλωθούν μαζικά στην ελληνική κοινωνία; Από όσο μπορώ να εκτιμήσω, αυτό μέχρι τώρα ,αν δεν κατορθώθηκε με συνείδηση και κουράγιο επιδιώκεται…

Κι αυτό γιατί  απ’ την μια είχε και έχει να αντιμετωπίσει εξωτερικούς εχθρούς: τον ανυπολόγιστης δύναμης πολλές φορές αντίπαλό του, δηλ. το σύστημα, που με τις οβιδιακές του παρεμβάσεις κρατούν το Ε.ΠΑ.Μ. στην ανυπαρξία. Στις αρχές της δημιουργίας του εμφάνισαν κάποια μεγάλα ΜΜΕ τον εμπνευστή του Ε.ΠΑ.Μ. το Δ. Καζάκη, αλλά αυτό για λίγο κι από τότε εξαφανίστηκε η οποιαδήποτε αναφορά του στην ενημέρωση. Είναι κι αυτό τυχαίο;   Βέβαια το Μέτωπο την προβολή των απόψεών των την πάλεψε με διαδικτυακό τρόπο. Ο Δ. Καζάκης ουσιαστικά ακούραστος αυτά χρόνια έκανε πολλές εκπομπές για πλείστα θέματα. Και άλλα βέβαια στελέχη του. Όμως κακά τα ψέματα μπορούν αυτές να σε αναστήσουν από το πνιγμό που σε προκαλούν τα συστημικά μεγαθήρια της συστημικής ενημέρωσής;

Κι απ’ την άλλη οι εσωτερικές παθογένειες. Αυτές εκτιμώ, αν και πιθανόν φαίνεται υπερβολικό, ότι έχουν τις ρίζες τους, τη μήτρα τους σ’ όλες τις κακοδαιμονίες που συγκροτούν τις στάσεις του Έλληνα, όπως τις προανέφερα στην ανάλυσή μου. Αυτές νομίζω κλυδωνίζουν τον Έλληνα στο μικρότερο ή στο μεγαλύτερο βαθμό, ανάλογα με τις σχετικές παράμετρες των παρόμοιων κοινωνικών όρων μιας ελληνικής ζωής που ελάχιστα μεταβάλλεται.

Εξαιτίας αυτής της κατάστασης εντυπωσιάστηκαν από τις απόψεις του και προσήλθαν στο Ε.ΠΑ.Μ. και ο πρώην κομμουνιστής και ο πρώην της Ν.Δ. ή και ο Πασοκτσής  ή ο πρώην απολίτικος. Αυτοί όλοι σύμφωνα με το πνεύμα του μετώπου, με διάθεση αλληλλεγγύης, όπως την τονίζει και το έμβλημα του Ε.ΠΑ.Μ., όφειλαν με πατριωτικές ενέργειες να προωθήσουν τα προτάγματα και τις αρχές του. Δυστυχώς, μια που η Τ.Ο.  του Ε.ΠΑ.Μ. έχει οριζόντιο χαρακτήρα και όχι πυραμιδικό, σε αρκετές περιπτώσεις, αυτό αντί να γίνει μοχλός δημοκρατικής σύμπνοιας, εξώθησε σε «Καπετανάτα», αλόγιστες και κενόδοξες φιλαρχίες που στρέφονταν όχι μόνο προς τα μέλη των Τ.Ο., αλλά και επεκτείνονταν με άπρεπο τρόπο και προς εκπροσώπους των κεντρικών οργάνων του Ε.ΠΑ.Μ., μια πραγματική ανθρωποφαγία, που τολμώντας να την ερμηνεύσουμε, λέγω είτε ότι οφείλονταν σε αδέξιες ασυνείδητες πολιτικές συμπεριφορές – το πιο αθώο – είτε σε «έξωθεν» υποβολιμιαίες  παρεμβάσεις. Όμως η ζημιά – ζημιά για το μέτωπο.

Με καραμπινάτη κορύφωση των αναφερθέντων συμπεριφορών την υπονομευτική  λειτουργία της ομάδας Κυπριώτη, που στόχευε να πάρει τη σφραγίδα του Ε.ΠΑ.Μ. «εκ των έσω».  Ποιο μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. νέο ή παλιό, ας μου επιτραπεί ιδιαίτερα παλιό, που γνώρισε συνολικά, στα όλα μέχρι τώρα χρόνια της ζωής  του Ε.Α.Μ. τη σχέση του Κυπριώτη όχι μόνο την πολιτική αλλά και την κοινωνική με τον Καζάκη θα μπορούσε να φαντασθεί, ότι ο Κυπριώτης θα έφθανε να προκαλέσει, όσα ξέρουμε κι ενάντια στο Ε.ΠΑ.Μ. κι εναντίον του Καζάκη. Μα στον καθένα είναι αδιανόητο: Ο Κυπριώτης υπήρξε πέντε χρόνια οργανωτικός γραμματέας του Ε.ΠΑ.Μ. και ένα χρόνο γενικός γραμματέας και να θέλει να το διαλύσει; Αυτός κι όσοι τον ακολούθησαν, ξεχνούν πως δήλωναν (έρποντας και γλύφοντας)  ότι υπάρχουν πολιτικά, επειδή υπάρχει ο Καζάκης, κι έφθασαν στην ξεδιαντροπιά να τον αποκαλούν ψυχασθενή, ελπίζοντας να ευοδώσουν τις ύπουλες επιδιώξεις τους – δούρειοι ίπποι του συστήματος – να διαλύσουν το Ε.ΠΑ.Μ. Καλό τους ταξίδι, ήδη διαφαίνεται – πολιτικά ανεμομαζώματα… καταδείχνονται οι περί τον Κυπριώτη – ότι το μέτωπο αναδιοργανώνεται και σταθεροποιείται ανοδικά με πορεία του προς το 7ο Συνέδριό του.

Τελικά θα συμφωνούσε ο καθένας μας νομίζω, ότι η μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία, στην οποία μέλη είναι και όσοι από εμάς ανήκουμε στο Ε.ΠΑ.Μ. είναι βαριά ηθικά πληγωμένη, κοντά στα άλλα δεινά, από τα οποία πάσχει. Τα καμώματα τουλάχιστον του Κυπριώτη και των πέριξ αυτού το καταδείχνουν. Και στις προηγούμενες κρίσεις του Ε.ΠΑ.Μ. το ηθικό μερίδιο δεν υπήρξε λιγοστό, να μην το υποτιμούμε.

Ύστερα από τα όσα ανέφερα, θα τολμούσα να πω ότι το Ε.ΠΑ.Μ. με όλα όσα είπε, έγραψε, διακήρυξε θα μπορέσει να τα πραγματοποιήσει, αν οι φορείς του, τα μέλη του από την κορυφή μέχρι το τελευταίο μέλος του διαθέτουν τρία πράγματα: ήθος, γνώση και παλικαριά. Για το ήθος – δύσκολή αξία που απαιτεί χρόνο – έκανα  διάφορες αναφορές στην ανάλυσή μου, οπότε ας φυλαγόμαστε απ’ τις κακοτοπιές.

Όσο για το στοιχείο της γνώσης κρίνω, ότι για τα μέλη του Ε.ΠΑ.Μ. είναι το πιο εύληπτο, αλλά για διάφορους λόγους ίσως οργανωτικούς δεν το προωθήσαμε, όσο έπρεπε. Πιστεύω ότι χρειαζόμαστε όλα τα μέλη του Ε.ΠΑ.Μ. μια συστηματική δια παιδαγώγηση στις απόψεις του, που μέχρι τώρα έγινε αποσπασματικά, ή από την ατομική προαίρεση του όποιου μέλους. Στα χρόνια ζωής του Ε.ΠΑ.Μ. από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα, πηγή παραγωγής πολιτικής αδιαμφισβήτητα υπήρξε ο Δ. Καζάκης. Οι αναλύσεις του στην κεντρική ιστοσελίδα του Ε.ΠΑ.Μ., οι εκπομπές του στο e – roi,  οι κατά καιρούς συνεντεύξεις του σε τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς και οι ομιλίες του κατά τις περιοδίες του σε διάφορα μέρη της Ελλάδας μας έδιναν και μας δίνουν ιδεολογική τροφή για τα τρέχοντα πολιτικά θέματα. Φυσικά δεν έλειψαν, για να μη αδικήσω κανένα αναλύσεις κι από άλλα στελέχη, αλλά χωρίς υπερβολή ο Δ. Καζάκης αναδείχτηκε πολύπλευρα ενημερωμένος, διαβασμένος και προφητικός σε πολλά θέματα της εγχώριας και διεθνούς πολιτικής.

Πόσα σημαντικά πράγματα κι αν δεν ειπώθηκαν, όπως ανέφερα, αλλά αυτά μέσω της ηλεκτρονικής ενημέρωσης. Εν όψει της πορείας μας προς το 7ο μας Συνέδριο θέλω να προτείνω για την ουσιαστική πολιτική μας διαπαιδαγώγηση το εξής: Είναι επιτακτική ανάγκη το Ε.ΠΑ.Μ στον οργανωτικό του κορμό να θεσπίσει έναν ΤΟΜΕΑ, ένα ΚΕΝΤΡΟ, ΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ είτε…, όπως κι αν αυτό ονομασθεί, που θα δουλεύει για την επαμίτικη  πολιτική διαφώτιση προς τα μέλη του. Ο ΤΟΜΕΑΣ αυτός συστηματικά θα εμφανίζει στην κεντρική ιστοσελίδα του επεξεργασμένες πολιτικές θέσεις του Ε.ΠΑ.Μ., που αναφαίνονται σε αναλύσεις στελεχών του ή του Καζάκη, ώστε να μπορεί να τα εκτυπώσει το κάθε μέλος. Για να γίνω σαφής αυτό θα γίνει, κατά το παράδειγμα των δεκαπέντε βημάτων. Επί πλέον αυτός ο ΤΟΜΕΑΣ θα ετοιμάζει και θα εκδίδει επαμίτικα φυλλάδια π.χ. για την παιδεία το μεταναστευτικό,  εθνικά θέματα(Αιγαίο, Θράκη, Μακεδονικό κλπ), γεωργία, τράπεζες κλπ. Έτσι ο συνειδητός Επαμίτης θα έχει «ανά χείρας» του το υλικό, για να είναι ενημερωμένος και να μπορεί να κάνει πολιτική.

Μέχρι τώρα νομίζω πως ο καθένας μας διαφωτιζότανε, από τα όσα αρπάζαμε και διατηρούσαμε από την ηλεκτρονική γραφή της επαμίτικης ενημέρωσης. Τα χρησιμοποιούσαμε, αλλά όχι για πολύ, γιατί αυτή η γνώση ήταν και είναι φευγαλέα. Η ηλεκτρονική γραφή δεν είναι ασφαλές μέσο εμπέδωσης πολιτικών απόψεων και ιδεών. Έχει το γνώρισμα της ροής, ρέει και φεύγει. Γι’ αυτό θεωρώ αδήριτη  ανάγκη δημιουργίας αυτού του ΤΟΜΕΑ, που θα βοηθήσει στον απαραίτητο ιδεολογικό μας εξοπλισμό. Και έτσι το Ε.ΠΑ.Μ., αν δεν γλυτώσει από την όποια κρίση, αυτή θα ελαχιστοποιηθεί. Δεν μας επιτρέπεται λοιπόν άλλη καθυστέρηση. Και εξοπλίζοντας τους Επαμίτες με γνώση, τονώνουμε την παλικαριά τους κατά το η γνώση είναι δύναμη, αλλά και το ήθος τους, κατά το ότι οι γνώσεις συντελούν συνήθως και στη μόρφωση. Εκτιμώ ότι η υπόθεση της συστηματικής διαφώτισης των μελών του Ε.ΠΑ.Μ. στα εξάχρονα της ζωής του δεν αντιμετωπίστηκε συστηματικά.  Αυτό είναι μια πικρή αλήθεια, κι αν μας ξαφνιάζει, πρέπει να συνηθίζουμε να τη βλέπουμε κατάματα. Είναι μαλακό το προσκέφαλο της πλάνης, μα άμα παρακοιμόμαστε απάνω σ’ αυτό, φτάνουμε στο θάνατο.

Γι’ αυτό πρέπει να βιαστούμε κατά το δυνατόν στη δημιουργία ΤΟΜΕΑ ΔΙΑΦΩΤΗΣΗΣ, ώστε με εξοπλισμένα ιδεολογικά μέλη και στελέχη να κερδίσουμε το πολιτικό μας στοίχημα, να παίξουμε το ρόλο του καταλύτη για το λαό μας, ώστε αυτός από μια « σούπα» μικροαστικού χαρακτήρα, να συγκροτηθεί σε κοινωνικό υποκείμενο και να μπορεί να αναδείξει, ποιο είναι το πατριωτικό του καθήκον. Αυτό θα είναι το πρώτο και μέγιστο κοινωνικό μέλημα. Και στη βάση αυτή θα ξεδιπλωθούν όλα τα κοινωνικά αιτήματα κατόπιν. Όλα: η Δημοκρατία. Το τι πρέπει να γίνει με την εργασία, πώς πρέπει να λειτουργεί η επιχειρηματικότητα, κλπ.

Ανέφερα κάποια στοιχεία της ελληνικής αρρώστιας  στην ανάλυσή μου, όμως εμάς ως Επαμίτες δεν πρέπει να μας διαφεύγει, παρόλες τις επιφυλάξεις που έχουμε για τα καμώματα του λαού μας, που μέλη του αποτελούμε, το μεγαλείο που κρύβει μέσα του ο λαός μας. Αυτό το μεγαλείο του έδωσε τη δυνατότητα να κρατήσει ελεύθερη την πατρίδα μας ελεύθερη, έστω και με τα προβλήματα και ενάντια σε αντιξοότητες, που δε διανοήθηκε να περάσει ποτέ κανένας λαός. Οι Θερμοπύλες, το Μεσολόγγι, η Εθνική Αντίσταση κλπ, φωτεινά ορόσημα και το αποδεικνύουν. Αυτά είναι κρυμμένα στο λαό μας και πρέπει να τα ξαναανακαλύψουμε μέσα μας όλοι μας. Αυτά είναι η ιστορία μας, που μας βαραίνει στους ώμους μας  και μ’ αυτή όχι τόσο σαν γνώση αλλά σαν παράδοση μπορούμε να συνεχίσουμε τις προσπάθειες ενάντια στο καθεστώς κατοχής κι αν το καταρρίψουμε εμείς, θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι λαοί της Ευρωζώνης. Κι αυτό θα ’ναι πρωτοφανές για την ιστορία της ανθρωπότητας. Εμείς έτσι ως Ε.ΠΑ.Μ. θα χουμε κάνει το πατριωτικό και το διεθνιστικό μας καθήκον

Με τα όσα προανέφερα, έδωσα μια αχνή πινελιά της ιστορικοκοινωνικής  μορφολογίας της ελληνικής κοινωνίας και με τρόπο, όσο ανέχεται ο χρόνος και ο τόπος της γραφής μου. Πιστεύω πως η προαναφερθείσα περιγραφή αποτελεί τη μήτρα της ελληνικής κακοδαιμονίας, της «ελληνικής αρρώστιας», που χτύπησε διαχρονικά πολλές όψεις της ελληνικής ζωής, μέχρι και τις μέρες μας, μέχρι και τη ζωή του Ε.ΠΑ.Μ.

Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος της Τ.Ο. Ε.ΠΑ.Μ. Κατερίνης

………………………….

Σημείωση της διαχείρισης: Από 16/10/18, όλα τα σχόλια στη σελίδα του Προσυνεδριακού Διαλόγου θα πρέπει να είναι ενυπόγραφα.