Ίσως οι εκλογές που έρχονται να είναι η τελευταία μας ευκαιρία.

του Δημήτρη Καζάκη

Οι εκλογές που έρχονται για την βουλή ίσως αποδειχθούν οι πιο κρίσιμες στην μεταπολεμική ιστορία αυτού του τόπου. Μια επανάληψη της σημερινής βουλής με μια ανάλογη κομματική και πολιτική σύνθεση είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι θα αποβεί μοιραία για το λαό και τη χώρα.

Ίσως η ιστορία αποδείξει ότι αυτές οι βουλευτικές εκλογές είναι η τελευταία ευκαιρία για την ειρηνική ανατροπή του καθεστώτος κατοχής της χώρας. Με όρους κοινοβουλευτισμού.

Αν η θητεία της επόμενης βουλής είναι σαν την σημερινή, ας το γνωρίζουν όλοι, θα σημάνει οριστικά το τέλος της Ελλάδας όπως αυτή υπήρξε ιστορικά ως έθνος, ως κοινωνία, ως πολιτεία. Η χώρα θα περάσει σε μια νέα φάση όπου πλέον το τραγικά βαθύ έλλειμμα βιωσιμότητας της οικονομίας της και η πρωτοφανής εξάρτησή της από τις αγορές κεφαλαίου θα είναι μη αναστρέψιμη. Όπως περίπου συμβαίνει με πολλές από τις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής.

Τι θα απομείνει από την Ελλάδα;

Ταυτόχρονα, ο εθνικός ακρωτηριασμός με όρους αυτονομίας ολόκληρων περιφερειών για λόγους πρωτίστως «προσέλκυσης ξένων επενδύσεων» σε μια ρημαγμένη χώρα, θα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Οι τοπικισμοί θα ανθίσουν σε πρωτοφανή βαθμό σε μια χώρα όπου κυριαρχεί ο κοινωνικός αποκλεισμός και ο κοινωνικός κατακερματισμός. Πάντα με την κατάλληλη έξωθεν υποβοήθηση.

Οι επεμβάσεις ξένων δυνάμεων προς όφελος επινοημένων μειονοτήτων με τη δημιουργία «ζωνών ασφάλειας» υπό την στρατιωτική κατοχή του ΝΑΤΟ και «ελεύθερων οικονομικών ζωνών», ειδικά στη βόρεια Ελλάδα, θα συνιστούν τον μοναδικό τρόπο επιβίωσης για όσους δεν θα έχουν τη δυνατότητα να μεταναστεύσουν εντός, ή εκτός της χώρας.

Τα έσοδα του κράτους και των δήμων, αλλά και των πολιτών, θα βρίσκονται πια στη διάθεση μιας νομότυπης εγκληματικής οργάνωσης, της ΑΑΔΕ, η οποία θα διαφεντεύει ολόκληρη την οικονομία της χώρας. Τις κορυφές του κράτους και της οικονομίας κυβερνούν μαφίες. Η μαφία της διοίκησης, η μαφία της δικαιοσύνης, η μαφία των επιχειρήσεων, η μαφία των εξαγωγών, η μαφία των εισαγωγών, κοκ. Το έγκλημα θα αποτελεί πλέον ενδεδειγμένο τρόπο ζωής για όποιον θέλει να επιβιώσει σ’ αυτή τη χώρα.

Ποτέ πριν δεν αντιμετώπισε τέτοια απειλή η Ελλάδα.

Ήδη και σε πολύ μεγάλο βαθμό όλα αυτά έχουν τεθεί σε κίνηση κατά τη διάρκεια της θητείας της σημερινής βουλής. Ποτέ πριν – σε καμμιά περίοδο του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα, πριν και μετά τον τελευταίο πόλεμο – δεν είχαμε μια βουλή σαν την σημερινή. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η σημερινή βουλή υπήρξε η μακροβιότερη από κάθε άλλη φορά, μιας και η σύνθεσή της την θωράκισε έναντι της οργής και της διαμαρτυρίας των πολιτών.

Αναρωτηθήκατε τι θα συμβεί αν βρεθούμε μετά τις εκλογές με μια ακόμη βουλή σαν την σημερινή; Αναρωτηθήκατε τι πρόκειται να κυρώσει σε βάρος της χώρας και του λαού κατ’ επιταγή των ξένων προστατών;

Αρκεί βεβαίως να έχει ανάλογη σύνθεση με τη σημερινή. Να κυριαρχούν αφενός τα κόμματα του δοσιλογισμού, τα οποία δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συγκυβερνήσουν κατ’ επιταγή των εντολέων τους εκτός Ελλάδας. Κι αφετέρου να ασκούν αντιπολίτευση τα γνωστά υποκατάστατα του εμφυλίου, το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή.

Με τέτοιους εγγυητές της νομιμότητας και της κανονικότητας του σημερινού καθεστώτος κατοχής, είναι σίγουρο ότι θα έρθουν τα πολύ χειρότερα με το λαό αποδυναμωμένο και υποταγμένο στην πολιτική αδιαφορία.

Τα κόμματα της σημερινής βουλής έχουν πάρει τις εντολές τους. Όλα. Μηδενός εξαιρουμένου. Οι Ευρωπαίοι, οι Αμερικανοί και το Ισραήλ αγωνιούν για μια νέα βουλή σαν την σημερινή. Άντε το πολύ-πολύ να υπάρξει αλλαγή φρουράς για τους σχηματισμούς ευκαιρίας σαν του Θεοδωράκη, του Λεβέντη, του Καμμένου.

Πλήθος άλλων διαγκωνίζονται να πάρουν τη θέση τους, προκειμένου – με το αζημίωτο – να παράσχουν τις υπηρεσίες τους στο καθεστώς κατοχής. Βελόπουλοι, Καρατζαφέρηδες και κάθε λογής σκύβαλο που νομίζει ότι βρήκε την ευκαιρία να ανασκολοπίσει εκλογικά το κουφάρι της χώρας και του λαού της.

Τι οφείλουμε να κάνουμε για να αποφύγουμε το μοιραίο;

Τι πρέπει να γίνει; Πρέπει πάση θυσία να διεμβολιστεί το επόμενο κοινοβούλιο από δυνάμεις του αντικατοχικού αγώνα. Όχι για να στρογγυλοκαθίσουν στο κοινοβούλιο όπως κάνουν όλοι οι άλλοι, ώστε να παίξουν εκ του ασφαλούς το ρόλο της «καλύτερης αντιπολίτευσης» εν μέσω ερειπίων της πατρίδας και γενοκτονίας του ελληνικού λαού.

Πρέπει να βρεθούν στο κοινοβούλιο ώστε να τεθεί από την πρώτη κιόλας ημέρα της επόμενης βουλής το κορυφαίο ζήτημα της διάπραξης εσχάτης προδοσίας όλων των προηγούμενων κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών με βάση τις ισχύουσες διατάξεις του Συντάγματος και του Ποινικού Δικαίου. Πρέπει να εξαναγκαστεί με κάθε πρόσφορο μέσο το κοινοβούλιο – πριν καν προχωρήσει σε άλλες πράξεις – να ξεκαθαρίσει το ποιος και γιατί διέπραξε Εσχάτη Προδοσία καταλύοντας ουσιαστικά το δημοκρατικό πολίτευμα.

Κι αυτό οφείλει να γίνει με τη συμμετοχή ολόκληρου του λαού. Να μάθει και να συζητήσει ο απλός πολίτης, ώστε να αναγκαστεί να πάρει θέση. Να αντιληφθεί ότι δεν είναι όλα χαμένα, η χώρα δεν έχει παραδοθεί από τον λαό της. Ότι υπάρχουν ακόμη δυνάμεις με το απαραίτητο πατριωτικό και δημοκρατικό σθένος για να αναδειχθεί μια κυβέρνηση ικανή να καθίσει στο σκαμνί όλους τους υπαίτιους της εθνικής τραγωδίας.

Να απελευθερώσει τη πατρίδα μας από όλους τους ντόπιους και ξένους δυνάστες. Να ανοικοδομήσει επιτέλους την Ελλάδα με όρους μιας ανοιχτής δημοκρατικής κοινωνίας σε συνθήκες εθνικής αυτοδιάθεσης του λαού, όπου δικαίωμα στην ευημερία έχουν όσοι ζουν από την δουλειά τους κι όχι οι τυχοδιώκτες, οι άρπαγες, οι απατεώνες και τα κρατικοδίαιτα παράσιτα, όπως συμβαίνει σήμερα.

Στις σημερινές συνθήκες ενός λαού που πνέει κυριολεκτικά τα λοίσθια, όπου το ηθικό του βρίσκεται στο έσχατο σκαλοπάτι, λίγο πριν την άνευ όρων συνθηκολόγηση. Ενός λαού όπου τείνει να κυριαρχήσει η πολιτική αδιαφορία του επιούσιου και η κοινωνική ηθική του όχλου, δεν μπορεί να υπάρχουν δυνάμεις που να αυτοπροσδιορίζονται ως πατριωτικές, δημοκρατικές, ριζοσπαστικές και ταυτόχρονα να πολιτεύονται ως κιβωτός της μίας και μόνης αλήθειας!

Δεν μπορούν να υπάρχουν δυνάμεις που για λόγους αλαζονείας, αμετροέπειας, ή πλήρους αδιαφορίας για όσα ζει και υποφέρει ο λαός μας, είτε αρνούνται τη συνεργασία και τη συμπόρευση, είτε απαιτούν την υποταγή όλων των άλλων στο αυτοκρατορικό σκήπτρο της ηγεσίας τους. Δυστυχώς, οι ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια για μια πολιτική συνεργασία και συμπόρευση όλων των αληθινά πατριωτικών, δημοκρατικών, αντιμνημονιακών δυνάμεων, χάθηκαν ανεπιστρεπτί.

Έχουμε μια τελευταία ευκαιρία.

Φανταστείτε τι θα είχε συμβεί αν επί παραδείγματι την Κυριακή της 5ης Ιουλίου 2015 συγκροτούνταν ένα Μέτωπο δυνάμεων με βάση το ΟΧΙ του ελληνικού λαού, παρά κι ενάντια στον Τσίπρα και όλους τους υπόλοιπους που τον στήριξαν; Τότε μόνο το ΕΠΑΜ μιλούσε για μια τέτοια συνεργασία. Κανείς άλλος δεν ενδιαφέρθηκε.

Για σκεφτείτε τι θα γινόταν αν υπήρχε τελικά η συνεργασία που πρότεινε το ΕΠΑΜ στην ΛΑΕ παραμονές των εκλογών του Σεπτεμβρίου 2015. Όχι μόνο η ΛΑΕ, αλλά και το ΕΠΑΜ θα ήταν στο κοινοβούλιο με τον Τσίπρα να μην μπορεί να συγκροτήσει κυβέρνηση με τον Καμμένο. Θα χρειαζόταν την συνδρομή της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των λοιπών εξαπτέρυγων. Πόσο λέτε να κρατούσε ένα κοινοβούλιο με τέτοια συγκυβέρνηση; Πολύ περισσότερο αν τόσο το ΕΠΑΜ, όσο και η ΛΑΕ ακολουθούσαν πολιτική μετωπικής αναμέτρησης με το καθεστώς;

Σήμερα βρισκόμαστε στο παρά πέντε της τελευταίας ίσως ευκαιρίας για τις δυνάμεις που διεκδικούν την ανατροπή του καθεστώτος κατοχής. Η συνεργασία είναι μονόδρομος για να μπορέσει να υπάρξει ένας ριζικά διαφορετικός πόλος μέσα στο κοινοβούλιο, αλλά και εκτός. Την πρωτοβουλία γι’ αυτήν την συνεργασία οφείλουν να την αναλάβουν οι δυο πιο οργανωμένες δυνάμεις του χώρου, η ΛΑΕ και το ΕΠΑΜ.

Γιατί δεν κατεβαίνει το ΕΠΑΜ στις ευρωεκλογές.

Το ΕΠΑΜ μπροστά στις ευρωεκλογές πρότεινε μια τέτοια συνεργασία, ώστε να καταγραφεί μια εκλογική δυναμική που θα διευκόλυνε την ευρύτερη συσπείρωση και συνεργασία των δυνάμεων του πατριωτισμού, της δημοκρατίας και του ριζοσπαστισμού μπροστά στις κοινοβουλευτικές εκλογές. Δυστυχώς η προσπάθεια του ΕΠΑΜ δεν ευοδώθηκε. Για μια ακόμη φορά.

Παρ’ όλα αυτά το ΕΠΑΜ δεν εγκαταλείπει την προσπάθεια. Τίποτε δεν χάθηκε. Ο δρόμος αυτός είναι μονόδρομος. Είμαστε καταδικασμένοι να συνεργαστούμε, αν και εφόσον θέλουμε στ’ αλήθεια να απελευθερωθεί η πατρίδα από την κατοχή κι ο λαός να γίνει αφέντης στον τόπο του.

Το ΕΠΑΜ λοιπόν αποφάσισε να μην κατέβει στις ευρωεκλογές, πρώτα-πρώτα, γιατί δεν θέλει να προσθέσει επιπλέον κομματικούς ανταγωνισμούς σ’ εκείνους που ήδη υπάρχουν ανάμεσα στις δυνάμεις του λεγόμενου αντιμνημονιακού χώρου και κάνουν έως σήμερα αδύνατη τη συνεργασία. Δεύτερο, γιατί θέλει να περιφρουρήσει τους πενιχρούς πόρους του, προκειμένου να συμμετάσχει με αξιώσεις στη μητέρα των πολιτικών μαχών, δηλαδή στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές.

Η απόφαση του ΕΠΑΜ να μην συμμετάσχει στις ευρωεκλογές, του δίνει τη δυνατότητα να συνεχίσει τις διεργασίες για την πολιτική συνεργασία των ριζοσπαστικών, δημοκρατικών, πατριωτικών δυνάμεων. Και το κάνει. Έστω κι αν χρειάζεται να αναμετρηθεί μέχρις εξαντλήσεως με βαθιά ριζωμένα ιδεοληπτικά σύνδρομα της αριστεράς, αλλά και της δεξιάς, με υστερικούς και τις υστερίες τους, με προσωπικές στρατηγικές και ατζέντες.

Ας απαλλαγούμε επιτέλους από τα σύνδρομα.

Και το χειρότερο όλων είναι το διπλό κόμπλεξ που διακατέχει πολλούς. Το σύνδρομο του Γιαχβέ και το σύνδρομο του Πυγμαλίωνα.

Το παλιό εκείνο σύνδρομο που κάποτε στην ψυχιατρική ονομαζόταν «σύνδρομο του Γιαχβέ» πηγάζει από μια βαθιά διαταραχή ναρκισσισμού. «Ο ναρκισσισμός ενός ανθρώπου συχνά οδηγεί σε αυτό που είναι γνωστό ως σύνδρομο του Γιαχβέ. Οι άνθρωποι αυτού του τύπου θεωρούν τον εαυτό τους ανίκανο να κάνει λάθος, δεν ανέχονται καμιά κριτική, είναι παντεπόπτες και παντοδύναμοι.» (Sandor Lorand, Psychoanalysis Today, New York: International University Press, 1945, σ. 375).

Κι όπως είναι απολύτως φυσικό απαιτούν υπακοή απ’ όλους τους υποδεέστερους, τους ανώνυμους, τους θνητούς, τους κατώτερους, που υπάρχουν μόνο για να υποτάσσονται στη συμπλεγματική τους διαταραχή. Το βλέπουμε στον κ. Βαρουφάκη, όπως και στην κ. Κωνσταντοπούλου, οι οποίοι έχουν αυτοδιοριστεί ως αυτόκλητοι σωτήρες της Ελλάδας, της Ευρώπης, της Υφηλίου, ίσως και του Σύμπαντος ολόκληρου. Γι’ αυτό και δεν καταδέχονται ούτε καν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με όλους εμάς τους υπόλοιπους.

Από την άλλη δεν είναι λίγοι εκείνοι που διακατέχονται από το σύνδρομο του Πυγμαλίωνα. Ο Πυγμαλίωνας ήταν βασιλιάς της Κύπρου που ερωτεύτηκε το άγαλμα μιας γυναίκας που με τα δικά του χέρια δημιούργησε. Όπως ο Νάρκισσος ερωτεύτηκε τον εικόνα του, ο Πυγμαλίων ερωτεύτηκε το δημιούργημα των χεριών του. Κι ήταν τόσο παθιασμένος με το άγαλμα του, που ζήτησε από τους θεούς να δώσουν ζωή στο άγαλμα για να το νυμφευθεί.

Σαν τον Πυγμαλίωνα λοιπόν υπάρχουν πολλοί σήμερα που λατρεύουν την ιδανικότητα των δικών τους επιφοιτήσεων, περιμένοντας τους θεούς να δώσουν πνοή στις ιδέες τους. Έχουν ανακαλύψει την απόλυτη και ιδανική δημοκρατία, τον ιδανικό σοσιαλισμό και φυσικά τη μόνη και ιδανική αριστερά, η οποία όσο πιο μακριά στέκεται από την αληθινή ζωή του απλού κόσμου, τόσο περισσότερο λάμπει και αποθεώνεται όπως τα άστρα που κανείς δεν μπορεί να προσεγγίσει.

Είναι βέβαιοι ότι έχουν ανακαλύψει από μόνοι τους κάθε λογής πανάκεια «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν». Μόνο αυτοί και κανένας άλλος.

Κι όπως κάθε παθολογικά θρησκόληπτος αρκείται να ασκεί τις μοναδικές του επιφοιτήσεις και πανάκειες μακριά από τις ασεβείς μάζες, μακριά από τη δοκιμασία της πραγματικότητας. Οι δικές του βεβαιότητες απαιτούν κλειστές παρέες και γκρουπούσκουλα της κακιάς συμφοράς.

Για να υπάρξει συνεργασία ανάμεσα σε δυνάμεις που να εμπνέει τον κόσμο στην ευρύτητά του και να δημιουργεί τις προϋποθέσεις ανατροπής του καθεστώτος, θα πρέπει όλοι μας να βάλουμε στην άκρη τους διαταραγμένους Πυγμαλίωνες. Θα πρέπει να παραιτηθούμε από τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και τις άλλες χουντικές πρακτικές που επιβίωσαν στις κομματικές πρακτικές της μεταπολίτευσης. Πρώτα και κύρια στην αριστερά.

Θα πρέπει να μάθουμε τι σημαίνει στην πράξη ανοιχτός πολιτικός διάλογος και δράση μέσα στην κοινωνία. Θα πρέπει να μάθουμε τι σημαίνει ισοτιμία ανάμεσα στους συνεργαζόμενους, χωρίς καπελώματα και κομματαρχισμούς. Θα πρέπει να μάθουμε πώς μπορούμε να βαδίζουμε χώρια, αλλά να χτυπάμε τον κοινό εχθρό από κοινού.