Ο Άρης Βελουχιώτης στο στόχαστρο της αντεθνικής αντίδρασης

του Γιώργου Φωτεινού

Οι εμφύλιες διενέξεις και η αναγκαιότητα ομοψυχίας και ενότητας του λαού

Την ιστορία πρέπει να έχουμε το θάρρος να την κοιτάμε με ειλικρίνεια, άσχετα με τις πολιτικές, ιδεολογικές ή οικογενειακές καταβολές μας ή ακόμη και τη στενά προσωπική μας οπτική. Εμφύλιες διαμάχες έζησε ουκ ολίγες τον αριθμό αυτός ο τόπος. Την οικογένεια των Κολοκοτρωναίων λ.χ., τη χώριζε αίμα από τις οικογένειες άλλων παραγόντων της ελληνικής επανάστασης, και οι αντιθέσεις μεταξύ τους συνεχίστηκαν για πολλές δεκαετίες μετά από την απελευθέρωση. Μάλιστα, η παράταξη του Κολοκοτρώνη (η οποία υποστήριζε τα δίκαια των λαϊκών αγωνιστών), ήταν η ηττημένη μετά τον εμφύλιο που ακολούθησε τη δολοφονία του Καποδίστρια μέχρι τον ερχομό των Βαυαρών. Με συνέπεια, λίγο καιρό αργότερα, ο Γέρος του Μωριά να καταδικάζεται σε θάνατο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας και ως υποκινητής ληστειών και εμφυλίου!… Φαντάζεστε, η διένεξη περί της ενοχής ή όχι του Κολοκοτρώνη που διοχετεύονταν τότε στην κοινή γνώμη, να μεταφέρονταν μέχρι τις μέρες μας και να διαπληκτιζόμασταν ακόμη για το αν ο Γέρος του Μωριά ήταν εθνικός ήρωας ή προδότης; Κανένας δεν διανοείται βέβαια να συζητήσει στα σοβαρά σήμερα μια τέτοια μομφή ενάντιά του. Ενάντια όμως σε έναν άλλον λαϊκό πολέμαρχο, τον Άρη Βελουχιώτη, έχουν αναζωπυρωθεί και πάλι οι εκφράσεις μίσους και πάθους, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τον καιρό που η αντεθνική αντίδραση ενάντια στην εθνική αντίσταση 1941 – 1944, τον είχε στο στόχαστρο επειδή ηγούνταν του λαϊκού απελευθερωτικού στρατού οπλίζοντας το λαό.

Αυτό οφείλεται στο ότι σήμερα, που η αναλγησία και η βιαιότητα με την οποία εφαρμόζονται τα μέτρα εξαθλίωσης του πληθυσμού με έξωθεν εντολές αλλά και η μειοδοτική πλειοδοσία με την οποία εκχωρούνται εθνικά δίκαια από τους κυβερνώντες, ωθεί στη συνειδητοποίηση μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού ότι απαιτείται συσπείρωση των δυνάμεών του κάτω από κοινά προτάγματα. Προκειμένου να αντιμετωπιστεί αυτό, τα αντιδραστικά επιτελεία μηχανεύονται τρόπους να προωθήσουν τη διχόνοια, επιδιώκοντας να αναζωπυρώσουν τα εμφυλιοπολεμικά μίση με την αξιοποίηση του διαχωρισμού «δεξιάς» και «αριστεράς», έτσι ώστε αφενός να ανακόψουν την αναγκαιότητα ομοψυχίας και ενότητας του λαού, αφετέρου να επιχειρήσουν, ει δυνατόν, να μας οδηγήσουν σε μια νέα εμφύλια διαίρεση. Προς το σκοπό αυτό, δημιουργούν μυθεύματα τα οποία διοχετεύουν κυρίως μέσω του διαδικτύου και στα οποία παρατηρείται μια φοβερή έξαρση τα τελευταία χρόνια.

Ορισμένα από τα μυθεύματα για τον Άρη Βελουχιώτη

Το διαδίκτυο, όπως είναι γνωστό, μπορεί να είναι πηγή πληροφοριών και ενημέρωσης για πράγματα που θα σου αποκρύψουν τα συστημικά Μέσα Μαζικής “Ενημέρωσης”. Μπορείς όμως και να πέσεις θύμα παραπληροφόρησης και εξαπάτησης, διότι αξιοποιείται κατά κόρον από τους διαστροφείς της αλήθειας. Σε ό,τι αφορά τον ιδρυτή του ΕΛΑΣ, τον Άρη Βελουχιώτη, οι διαστροφείς «διαπρέπουν»! Και καλά μεν όταν αφορούν υπαρκτά περιστατικά, τα οποία, όση τραγικότητα κι αν τα διέπει, είναι συνήθως παρεπόμενα μιας περιόδου που τη χαρακτηρίζει έτσι κι αλλιώς η τραγωδία, το αίμα, η παρατολμία και συνάμα ο τρόμος κι η απόγνωση ανάμεσα στη φωτιά και το ατσάλι, οπότε απομένει στον ιστορικό να τα καταγράψει και να τα ερμηνεύσει, στον καθέναν δε από εμάς, να τα αποτιμήσει αναλόγως με τη σκοπιά ή την ιδεολογική ματιά που τα εξετάζει. Οι ψευτιές όμως, οι συκοφαντίες, οι λοιδορίες και οι χυδαιότητες που αθρόα διοχετεύονται στο διαδίκτυο με σκοπό την κηλίδωση της μνήμης του, έχουν μία και αποκλειστική πηγή: Τους απογόνους των παλαιών συνεργατών των Ναζί, που για άλλη μια φορά, στις μέρες μας, αναλαμβάνουν τα ηνία από το βαθύ κράτος για να μας εμπλέξουν σε εμφυλιοπολεμικά μίση με σκοπό τη διχόνοια.

Το να διασπείρονται ψέματα γι αυτόν από τους γόνους των συνεργατών των Ναζί και των ταγματασφαλιτών, προκειμένου να δικαιολογήσουν τα εγκλήματα των παππούδων τους, θα μπορούσε να το δεχθεί κανείς ως φυσικό επακόλουθο του μίσους που τρέφουν ακόμη στο πρόσωπό του. Το αφύσικο είναι, να νοιώθουν υποχρεωμένοι να τα αναπαράγουν διάφοροι συμπολίτες μας, που είτε λόγω δεξιών οικογενειακών καταβολών, είτε λόγω άγνοιας, τα αποδέχονται ως αλήθειες, χωρίς να κάνουν τον κόπο να διασταυρώσουν την αντικειμενικότητά τους. Το να εντάσσει όμως κάποιος τον εαυτό του στη συντηρητική παράταξη, δεν σημαίνει ότι συνεπάγεται αυτομάτως από πλευράς του και αποδοχή του μετεμφυλιακού καθεστώτος, όπως και των ιδεολογικών στεγανών που αυτό επιχείρησε για να διατηρεί διηρημένο τον ελληνικό λαό. Είναι άλλο πράγμα να τοποθετούμαι με τη συντηρητική παράταξη, και τελείως άλλο να αποδέχομαι το αμερικανόδουλο καθεστώς που μας επιβλήθηκε μετά τον πόλεμο όπως και τις ερμηνείες που επέβαλλε για την εθνική αντίσταση. Είναι άλλο πράγμα να δηλώνω δεξιός, και τελείως άλλο να αποδέχομαι π.χ. τη χούντα των αμερικανοκίνητων συνταγματαρχών του ’67-74. Όπως είναι άλλο πράγμα να δηλώνω αριστερός και τελείως άλλο να αποδέχομαι κυβερνήσεις του τύπου π.χ. της «Δημοκρατικής Αριστεράς» του Μάσσιμο Ντ’ Αλέμα στην Ιταλία (1998), ακόμη δε χειρότερα, να αποδέχομαι τα εγκλήματα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στον ελληνικό λαό, επειδή συμβαίνει να δηλώνουν κι αυτοί αριστεροί!

Αφορμή για το άρθρο αυτό, υπήρξε η τηλεφωνική παρέμβαση κάποιου ακροατή, πριν λίγο καιρό, σε ραδιοφωνική εκπομπή της περιφέρειας. Στα όσα ενδιαφέροντα επικαλέστηκε, διεκτραγωδώντας με ειλικρινή αγανάκτηση τη σημερινή κατάντια που μας έχουν φέρει οι πολιτικές των κυβερνώντων των τελευταίων εννέα χρόνων, αναφέρθηκε εν τη ρύμη του λόγου του και στον καπετάνιο του ΕΛΑΣ, ισχυριζόμενος ότι ο Άρης Βελουχιώτης: α) ανέφερε σε ομιλία του ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι μέχρι τον Όλυμπο, β) ότι στο ποινικό του μητρώο είχε καταδίκες για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου, και γ) αναρωτήθηκε αν θα του είχανε στήσει άγαλμα σε άλλη χώρα, όπως συνέβη στην Ελλάδα!

Χρειάζονται κατά τη γνώμη μου ορισμένες διευκρινίσεις επ’ αυτών, γιατί εύκολα παρατηρεί κανείς ότι βρίθει το διαδίκτυο από αρθρογραφία αυτού του τύπου. Υποθέτω ότι αυτήν την διαδικτυακή «ενημέρωση» είχε και ο εν λόγω ακροατής, που την αναπαρήγαγε στην παρέμβασή του στο ραδιόφωνο, πιθανότατα εν αγνοία του.

α) Σχετικά με την περιβόητη «ομιλία του Άρη Βελουχιώτη για τα σύνορα μέχρι τον Όλυμπο»

Είναι αναγκαίο να διευκρινίσουμε ότι δεν υπήρξε ποτέ, καμία ομιλία του Άρη Βελουχιώτη, όπου ο πρωτοκαπετάνιος του ένοπλου λαϊκού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, να είπε ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι μέχρι τον Όλυμπο. Πουθενά! Όσο και να ερευνήσει κανείς, όσο και να ψάξει σε αρχεία και ντοκουμέντα ακόμη και των πιο άσπονδων εχθρών του, δεν θα βρει ΚΑΜΙΑ ομιλία του με τέτοιο περιεχόμενο!

Τι είναι αυτό που θα βρει ο ερευνητής; Μια αναφορά σ’ ένα βιβλίο που εκδόθηκε αμέσως μετά τον εμφύλιο, το 1950, γραμμένο από τον πολιτικό καθοδηγητή των Ταγμάτων Ασφαλείας της Βόρειας Εύβοιας. Τα Τάγματα Ασφαλείας, ως γνωστόν, αποτελούνταν από συνεργάτες των κατακτητών που φορούσανε τον αγκυλωτό σταυρό στο μανίκι, δίνανε όρκο στον Χίτλερ και έκαναν τη «βρώμικη δουλειά» σφάζοντας και ρημάζοντας τον ελληνικό λαό και καίγοντας εκατοντάδες χωριά (τα ολοκαυτώματα του Χορτιάτη και των Καλαβρύτων, πχ, είναι δικά τους έργα) με τη συνοδεία των γερμανικών διμοιριών. Δημιουργήθηκαν επισήμως τον Ιούνιο του 1943 και στρατιωτικός διοικητής τους ήταν ο αντιστράτηγος των Waffen SS, Walter Schimana.

Ο συγγραφέας του εν λόγω βιβλίου, πολιτικός καθοδηγητής όπως είπαμε των Ταγμάτων Ασφαλείας στη Β. Εύβοια, ήταν ο δικηγόρος Νίκος Αναγνωστόπουλος, ο οποίος χρημάτισε αργότερα και στρατοδίκης (από αυτούς που έστελναν καθημερινά κατά δεκάδες, νέους και νέες που πολέμησαν τους Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους, στα εκτελεστικά αποσπάσματα από το 1946 μέχρι το 1951).

Στο βιβλίο του “Η Εύβοια υπό Κατοχήν” (Τόμος Β΄ Τεύχος Α΄, έκδοση 1950), στις σελίδες 367 – 368, αναφέρει ότι ο Άρης Βελουχιώτης, σε λόγο του που εκφώνησε στη Δεσφίνα της Φωκίδας, είπε (ανάμεσα -υποτίθεται- σε άλλες «αντεθνικές κορώνες»), ότι «τα φυσικά σύνορα της Ελλάδας, δεν είναι πέραν από τον Όλυμπο και μπορούμε πολύ καλά να ζήσουμε χωρίς να έχουμε υποδουλώσει άλλο λαό»! Η αναφορά αυτή του Ν. Αναγνωστόπουλου, είναι η μοναδική που υπάρχει ως πηγή στη βιβλιογραφία για τον υποτιθέμενο αυτό λόγο του Βελουχιώτη, την οποία ελάχιστοι συγγραφείς αποδέχθηκαν στα κατοπινά χρόνια, άκριτα πάντα και χωρίς διασταύρωση, και η οποία αναπαράγεται κατά κόρον σε δεκάδες ιστοσελίδες στην εποχή μας.

Το βιβλίο του αυτό, το επανέκδωσε κατά τη διάρκεια της  χούντας, το 1973. Για να αποδείξει τον ισχυρισμό του, παραθέτει ως ντοκουμέντο ένα φωτογραφικό απόκομμα της εφημερίδας “Ο Πατριώτης”, εφημερίδας του ΕΑΜ όπως ο ίδιος γράφει, αναφέροντας επί λέξει στο βιβλίο του: «Ο λόγος αυτός του Βελουχιώτη δημοσιεύτηκε αρχικά στον παράνομο τύπο και συγκεκριμένα στο 4ο φύλλο της εφημερίδας «Πατριώτης», που ήταν όργανο της Απελευθερωτικής Επαρχιακής Κίνησης (ΕΑΕΚ) του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ».

α1. Το απόκομμα μιας εφημερίδας και ποια ήταν η ΕΑΕΚ 

Είναι αυθεντικό αυτό το απόκομμα; Ναι, και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την γνησιότητα του αποκόμματος της εφημερίδας. Όντως η εφημερίδα αυτή, κάνει αναφορά με μια εκτενή εισαγωγή, σ’ αυτήν την υποτιθέμενη ομιλία του Άρη Βελουχιώτη στη Δεσφίνα. Μόνο που έκανε την εξής πονηριά ο δόλιος δικηγόρος: Έχει κόψει τη φωτογραφία του αποκόμματος γύρω-γύρω και απέφυγε να βάλει ένα αντίγραφο ολόκληρου του φύλου, έτσι ώστε να μην υπάρξει η δυνατότητα διασταύρωσης για το ποιόν του εντύπου. Διότι αν το ψάξει κανείς, διαπιστώνει ότι η εν λόγω εφημερίδα δεν ήταν έντυπο ούτε του ΕΑΜ ούτε του ΕΛΑΣ! Ήταν όργανο των ομοϊδεατών του κ. Ν. Αναγνωστόπουλου (αναφέρομαι σε ομοϊδεάτες του, διότι με την ίδια ευκολία που ο ίδιος και οι όμοιοί του συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, με άλλη τόση ευκολία ξήλωσαν «εν μία νυκτί» τους αγκυλωτούς σταυρούς από τα μανίκια τους και φόρεσαν τους βρετανικούς μπερέδες που τους προμήθευσαν οι Άγγλοι, για να συνεργαστούν εν αγαστή συμπνοία με αυτούς που εξέδιδαν φυλλάδες όπως αυτό της ΕΑΕΚ).

Η «Απελευθερωτική Επαρχιακή Κίνηση» (Ε.Α.Ε.Κ.), που βρίσκεται φαρδιά-πλατιά στην προμετωπίδα της εφημερίδας, δεν είχε καμία σχέση με «όργανο του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ» όπως ψευδώς αναφέρει ο ευφάνταστος συγγραφέας του εν λόγω βιβλίου. Η Ε.Α.Ε.Κ. ήταν ένα δημοσιογραφικό σχήμα που είχε θέσει ως σκοπό της ύπαρξής του, ήδη από το 1943, να σπείρει διχόνοια στον ελληνικό λαό, να αμαυρώσει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ΕΑΜ κατά των κατακτητών και να πείσει ότι όποιος συμμετέχει και αγωνίζεται μ’ αυτό, είναι κομμουνιστής και σκοπό έχει την υποδούλωση της Ελλάδας! Η εφημερίδα προπαγάνδιζε τον ΕΔΕΣ, προκειμένου να αποδυναμώσει όσο μπορούσε τη μεγαλύτερη τότε αντιστασιακή και εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση, που ήταν το ΕΑΜ.

Στο συγκεκριμένο και επίμαχο φύλλο Νο 4 της 27/9/1943, ο ανώνυμος συντάκτης του άρθρου, αφού κάνει μια εκτενή αναφορά στην εισαγωγή του στο πόσο κακά και αντεθνικά είναι το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ, προτρέποντας επί λέξει τον αναγνώστη να χτυπήσει όπου τις βρίσκει τις αντιστασιακές αυτές οργανώσεις επειδή «ανήκουν στο Κ.Κ.», με φράσεις όπως: «Ο δρόμος που πρέπει ν’ ακολουθήσεις είναι φανερός. Δεν θέλει σκέψη και δισταγμούς. Η πατρίδα σε καλεί να πράξεις ένα καθήκον. Να κτυπήσεις το Κ.Κ., να κτυπήσεις το ΕΛΑΣ όπου και αν το συναντήσεις. Δεν ακούς;…», στη συνέχεια παραθέτει τον υποτιθέμενο λόγο του Βελουχιώτη στη Δεσφίνα: «Παρακάτω σου παραθέτω ένα λόγο που έβγαλε ο περίφημος Άρης Βελουχιώτης ο περίφημος υπεραρχηγός του ΕΛΑΣ δημοσία στην Δεσφίνα ύστερα από συμβούλιο των οπαδών του σύμφωνα με την οδηγία του Κέντρου».
– Φωτο 1: Για του λόγου το αληθές, αναδημοσιεύω την πρώτη σελίδα του συγκεκριμένου φύλλου της εφημερίδας αυτής, με την εκτεταμένη εισαγωγή που προανέφερα.

α2. Η υποτιθέμενη ομιλία του Άρη Βελουχιώτη στη Δεσφίνα

Με τον τίτλο σε κεφαλαία γράμματα «Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΕΞΕΦΩΝΙΣΕ ΣΤΗ ΔΕΣΦΙΝΑ Ο ΥΠΕΡΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΕΛΑΣ ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ», σημειώνει «Τα κύρια σημεία του Λόγου του ήσαν τα εξής», παραθέτοντας στη συνέχεια, εν είδει ρεπορτάζ, ένα κατεβατό της υποτιθέμενης ομιλίας του Βελουχιώτη στη Δεσφίνα της Φωκίδας.
Στοιχειώδεις γνώσεις αν έχει κανείς περί της εθνικής αντίστασης, ακόμη και ένας εχθρικά διακείμενος έναντι του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, αντιλαμβάνεται αμέσως ότι το κείμενο αυτό που παραθέτει η εφημερίδα, σαν δήθεν λόγο που εκφώνησε ο Άρης Βελουχιώτης, δεν είναι παρά ένα περιβόλι από αρλούμπες ανόητης και καλυμμένης αντιεαμικής προπαγάνδας.

Σταχυολογώ ορισμένα αποσπάσματα του υποτιθέμενου αυτού «λόγου» του Άρη Βελουχιώτη, όπως τα παραθέτει το εν λόγω άρθρο:
«Σκοπός μας δεν είναι να χτυπήσουμε τους Γερμανούς και τους Ιταλούς στρατιώτες γιατί κι αυτοί είναι σαν και μας αδέλφια μας και είναι όργανα των διαφόρων φασιστών και κεφαλαιοκρατών… Λοιπόν να μην τρέφετε μίσος γι αυτούς»!
Μόνο ένας τελείως άσχετος θα μπορούσε να πειστεί ότι τα λόγια αυτά θα τα έλεγε ο πρωτοκαπετάνιος ενός ένοπλου λαϊκού στρατού που την ίδια στιγμή, έδινε σκληρές μάχες με σωρό θυμάτων ενάντια στους Γερμανούς, τους Ιταλούς και τους Βούλγαρους! Εκτός κι αν νομίζει κανείς ότι ο Άρης Βελουχιώτης, προέτρεπε τους αντάρτες του ΕΛΑΣ να αντιμετωπίζουν τις πάνοπλες διμοιρίες των κατακτητών με λόγια αγάπης, αλτρουισμού και αδελφοσύνης πετώντας τους γαρύφαλλα, ενώ ο ίδιος, στις ομιλίες του προς τους μαχητές του, έβγαζε δεκάρικους του τύπου «Άνθρωποι, άνθρωποι, αιμοδιψείς και αιμοβόροι, προς τι το μίσος και η αλληλοεξόντωσις, προς τι ο αλληλοσπαραγμός»!

Το αποκορύφωμα της επιχειρούμενης διαστροφής, είναι όταν ο ανώνυμος αρθρογράφος του «ρεπορτάζ», βάζει στο στόμα του Άρη Βελουχιώτη τη φράση «Λοιπόν κάτω τα σύνορα»! Τον άνθρωπο που πρωτοστάτησε για την απελευθέρωση της χώρας στα όρια της εδαφικής της επικράτειας, δηλ. στα σύνορα που είχε στην έναρξη του πολέμου, τον εμφανίζει να… απορρίπτει τα σύνορα! Μια τέτοια λογική, ακυρώνει τον ίδιο τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, εφόσον εάν απορρίψεις τα σύνορα, δεν μπορείς να ισχυριστείς ότι καταπατήθηκε η επικράτειά σου και συνεπώς, τι είναι αυτό που καλείς τον κόσμο να απελευθερώσει με τον απελευθερωτικό στρατό στον οποίο ηγείσαι;…
Ψιλά γράμματα θα μου πείτε για τον αρθρογράφο, ο οποίος αναπαράγει απλώς ένα από τα σταθερά μοτίβα της αντι-εαμικής προπαγάνδας που ήταν η δήθεν κατάργηση των συνόρων. Το ποια ήταν η άποψη του ίδιου του Άρη Βελουχιώτη, το μαθαίνουμε από την ιστορικά αποδεδειγμένη ομιλία του στη Λαμία, τον Οκτώβριο 1944: «Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους»! Κι αφού κάνει μια αξιοσημείωτη αναφορά στους ντόπιους κατόχους ομολόγων ελληνικού κρατικού χρέους, που αρνήθηκαν να μειώσουν το ποσοστό στα τοκοχρεολύσια προκειμένου να συνεχίσουν να κερδίζουν από την κατάρρευση και τη χρεοκοπία της χώρας στα 1929-1931 (κάτι ανάλογο δηλ. με ό,τι συμβαίνει και στις μέρες μας), επαναλαμβάνει: «Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και τη διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία»!
Το απόσπασμα αυτό της ομιλίας του, αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας τη θέση του για το θέμα αυτό, όπως και την άποψή του για το ποιοι είναι εκείνοι που αδιαφορούν για την ύπαρξη συνόρων και συντεταγμένου ελληνικού κράτους!

Επιστρέφοντας όμως στον ανώνυμο αρθρογράφο της εν λόγω εφημερίδας, διαπιστώνουμε ότι γράφει κι άλλα στο «ρεπορτάζ» του, θέλοντας να πείσει για την «κτηνώδη» και «ανθελληνική» πλευρά του Άρη Βελουχιώτη, αφού βάζει στο στόμα του λόγια όπως «Γι αυτό ο πρώτος μας σκοπός που έχουμε μόλις επικρατήσουμε, θα είναι να σφάξουμε όλη αυτή την άτιμη φάρα των αξιωματικών του αστικού στρατού»! Τις απειλές αυτές ενάντια στους αξιωματικούς, υποτίθεται ότι τις εκτόξευσε ο Βελουχιώτης, την ίδια στιγμή που είχαν συρρεύσει και ενίσχυαν τις γραμμές του ΕΛΑΣ εκατοντάδες αξιωματικοί του ελληνικού στρατού, ο δε στρατηγός Στέφανος Σαράφης, είχε αναδειχθεί με προτροπή του Άρη, στρατιωτικός διοικητής του ΕΛΑΣ!
Ας έχουμε υπόψη ότι το συγκεκριμένο φύλλο της εφημερίδας αυτής κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1943. Παραδόξως όμως, καμία αναταραχή δεν προήλθε στις τάξεις των αξιωματικών του ΕΛΑΣ για την προαποφασισμένη… σφαγή τους, πράγμα που είναι ενδεικτικό για το πόσο «στα σοβαρά» έπαιρνε τότε ο κόσμος και οι μαχητές, τέτοιου είδους χυδαία προπαγάνδα από έντυπα παρόμοιου φυράματος. Είναι φυσικό όμως να εστιάζει στους αξιωματικούς η εφημερίδα, επιδιώκοντας να τους εκφοβίσει για να αυτομολήσουν από τον ΕΛΑΣ επειδή ο Άρης… θα τους σφάξει, επιχειρώντας να ανακόψει έτσι και την περαιτέρω ενίσχυση των γραμμών του από νέες φουρνιές αξιωματικών που ανέβαιναν στο βουνό.

Περιέχει όμως και «χαριτωμένα» στιγμιότυπα η «περιγραφή» του άρθρου. Όπως π.χ.:
«Τότε σταμάτησε το λόγο του και άρχισαν οι κομμουνισταί να ψάλλουνε την Γ΄ Διεθνή σηκώνοντας τη γροθιά τους και ζητωκραυγάζοντας (τον Στάλιν και την μητέρα μας Ρωσσία)»!
Δεν υπάρχει περίπτωση «να ψάλλανε την Γ΄ Διεθνή» γιατί τέτοιο τραγούδι ή εμβατήριο κλπ δεν υφίσταται. Προφανώς αναφέρεται στην «Διεθνή», δηλ. τον ύμνο της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών στην ελληνική απόδοσή του. Αλλιώς όμως είναι να γράψεις στο «ρεπορτάζ» σου ότι τραγούδησαν «Εμπρός της γης οι κολασμένοι, της πείνας σκλάβοι εμπρός, εμπρός», πράγμα που θα άγγιζε κάθε έναν που ένιωθε τη σκλαβιά και την πείνα στο πετσί του και στην καθημερινότητά του, ιδιαίτερα σ’ εκείνες τις συνθήκες, κι αλλιώς είναι να το αναφέρεις ως «Γ΄ Διεθνή», κάνοντας άμεσο συνειρμό στον αναγνώστη με την Κομιντέρν και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που καθοδηγούνταν από τη Σοβιετική Ένωση (βέβαια η Γ΄ Διεθνής είχε ήδη διαλυθεί όταν γράφτηκε το άρθρο, αλλά αυτό είναι παρανυχίδα μπροστά στις άλλες ανακρίβειες). Όμως ο αρθρογράφος έπρεπε να πείσει οπωσδήποτε τους αναγνώστες του ότι οι μαχητές του ΕΛΑΣ, ήταν όλοι τους «βαμμένοι κομμουνιστές», γι αυτό άλλωστε, ποιον άλλον θα ζητωκραυγάζανε εκτός από «τον Στάλιν και την μητέρα μας Ρωσία»; (παράδοξο πάντως για κομμουνιστές να δηλώνουνε «μητέρα» τους την… Ρωσία και όχι την Σοβιετική Ένωση, που άλλωστε τις νίκες της έναντι του άξονα, τις ζητωκραύγαζαν οι πάντες τότε, σε όλη την Ευρώπη)! Επιδίωξη που τονίζεται εμφατικά πιο κάτω, όταν υποτίθεται ότι λέει στην ομήγυρη «Σύντροφοι, γιατί από τώρα  και στο εξής έτσι θα λεγόμαστε» (η προσφώνηση στον ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ ήταν μέχρι τέλους «συναγωνιστές» και όχι «σύντροφοι», αλλά πώς θα πείσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με «αμετανόητους κουμμουνιστάς»;) και φτάνει στην κορύφωσή της στον επίλογο του άρθρου, όταν ο Βελουχιώτης κλείνει το «λόγο» του με το εξής καταπληκτικό:
«”Από τώρα και στο εξής όλοι επάνω στα πηλίκια σας θα γράφετε με κόκκινα γράμματα “Ερυθρός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (Ε.Λ.Α.Σ)“…»! Και σχολιάζει αμέσως μετά ο αρθρογράφος: «Αποτέλεσμα του λόγου αυτού ήτανε να προκληθεί κατάπληξη και δυσφορία».

Τι να πρωτοπείς, όταν γνωρίζεις ότι ΠΟΤΕ και ΠΟΥΘΕΝΑ δεν υπήρξε ούτε γράφτηκε η φράση «Ερυθρός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός», αλλά αντίθετα παντού γραφόταν «Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός»; Ή λοιπόν έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια την προτροπή του καπετάνιου τους οι αντάρτες του αλλά ο ίδιος δεν το πήρε είδηση, ή ο αρθρογράφος κάνει φτηνή προπαγάνδα. Αμ για το ότι προκλήθηκε «κατάπληξη και δυσφορία»; Μόλις ελάχιστα λεπτά πριν, οι ίδιοι άνθρωποι, υποτίθεται ότι σηκώνανε ψηλά τις γροθιές τους με ενθουσιασμό και ζητωκραύγαζαν τον Στάλιν, και ξαφνικά… τους έπιασε «κατάπληξη και δυσφορία» για το… «Ερυθρός» στα πηλίκια;
– Φωτο 2: Ολόκληρο το άρθρο όπως το δημοσίευσε στο βιβλίο του ο Ν. Αναγνωστόπουλος, δηλ. αποκομμένο από τον κύριο κορμό του εντύπου.

α3. Τα αδιέξοδα στις αντιφάσεις για το “Λόγο της Δεσφίνας”

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύθηκε αργότερα, σύμφωνα με πληροφορίες, σε δύο άλλα αντι-εαμικά και φιλο-εδεσικά έντυπα της εποχής (αναφέρονται η Ελεύθερη Φωνή και ο Εθνικός Αγών). Είναι φανερό ωστόσο από την πιο πάνω παράθεση των αποσπασμάτων της δήθεν ομιλίας του, ότι πρόκειται για κείμενο που έχει την πηγή του αποκλειστικά στην αστείρευτη φαντασία και το φανατισμό του ανώνυμου αρθρογράφου. Πράγμα που γίνεται εμφανές από το ότι αποφεύγει να αναφέρει το πότε έγινε η ομιλία αυτή. Την ίδια ασάφεια για το πότε, αφήνει να αιωρείται και ο συγγραφέας του βιβλίου που «ξεπατίκωσε» το δημοσίευμα, ο Ν. Αναγνωστόπουλος.

Χωρίς τη δυνατότητα προσδιορισμού του χρόνου στον οποίο εκφωνήθηκε αυτός ο λόγος, το «ντοκουμέντο» αντιμετωπίστηκε με καχυποψία ως πιθανό πλαστογράφημα αφού εύκολα καταρρίπτονταν. Με συνέπεια, στις κατοπινές 10ετίες του ’50, του ’60 και μέχρι τα μέσα του ’70, να πέσει τελείως στην αφάνεια και να το αποφεύγουν ακόμη και οι ομοϊδεάτες του αλλά και οι χουντικές εκδόσεις που στηλίτευαν την εθνική αντίσταση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ως «κομμουνιστικόν κίνημα»! Εξαίρεση αποτέλεσε ο ίδιος ο συγγραφέας του που επανέκδωσε το βιβλίο του το 1973, αλλά πλέον είχε πέσει στην ανυποληψία σε μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης εφόσον, μέσα σ’ αυτό, έγραφε ότι η δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν προϊόν «αδηρήτου ιστορικής ανάγκης» για την «προστασίαν του Ελληνικού Λαού από τους ποικίλους εσωτερικούς εχθρούς του, την παγίωσιν της δημοσίας Ασφαλείας και Τάξεως και την προστασίαν τον Κοινωνικού Αστικού ημών Καθεστώτος» (σελ. 314) και άλλα τέτοια. Είχε μάλιστα το θράσος, την ίδια χρονιά, να ασκήσει μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση στην εφημερίδα «Χριστιανική» και στον εισαγγελέα Γεώργιο Ξενάκη (απολυμένο εκ του δικαστικού σώματος από τη χούντα), που είχε γράψει άρθρο στο οποίο κατήγγειλε την αναγόρευση των δωσίλογων σε αντιστασιακούς. Ήταν όμως άτυχος γιατί ώσπου να γίνει η δίκη, κατέρρευσε η χούντα και αναγκάστηκε αρχικά να φυγοδικήσει και στη συνέχεια πρότεινε να αποσύρει τη μήνυση, αν οι κατηγορούμενοι δηλώνανε ότι δεν είχανε την πρόθεση να τον βλάψουν προσωπικά. Δεν έγινε αποδεκτό αυτό κι έτσι στη δίκη που ακολούθησε το 1974, όχι μόνο αθωώθηκαν πανηγυρικά οι μηνυθέντες, αλλά και η ακροαματική διαδικασία μετατράπηκε σε ανοιχτή καταγγελία της δράσης των Ταγμάτων Ασφαλείας. Ως εκ τούτου, ο κ. Αναγνωστόπουλος πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος!

Τελειώσαμε λοιπόν οριστικά με το θέμα του περιβόητου αυτού «Λόγου του Άρη Βελουχιώτη»; Όχι, γιατί ανασύρθηκε και πάλι, τη φορά αυτή στην αυγή του 21^ου αι., από τον Θέμη Μαρίνο, συγγραφέα του βιβλίου «Ο Εφιάλτης της Εθνικής Αντίστασης – Προσωπικές Μαρτυρίες 1941-1944». Μακροημερεύσας ο Θ. Μαρίνος (πέθανε το 2018 σε ηλικία 101 χρονών), σαμποτέρ της αγγλικής αποστολής την περίοδο εκείνη και πράκτορας των Άγγλων στην ελεύθερη ορεινή Ελλάδα (του απονεμήθηκε για τις υπηρεσίες του ο βαθμός του Βρετανού λοχαγού και στη συνέχεια του Βρετανού ταγματάρχη), εξέδωσε το 2003 το εν λόγω βιβλίο του. Όπου στον Β΄ τόμο, στις σελίδες 59-60, υιοθετεί το δημοσίευμα αυτό γιατί τον διευκολύνει στην «τεκμηρίωση» της άποψής του -συντεταγμένης πάντα με αυτήν της Intelligence Service και της βρετανικής προπαγάνδας- ότι στόχος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δεν ήταν οι κατακτητές, αλλά οι Άγγλοι και η κατάληψη της εξουσίας με τη βία από το ΚΚΕ. Υιοθέτησε μεν το δημοσίευμα, αλλά βρέθηκε στη δύσκολη θέση να το στοιχειοθετήσει, αναζητώντας το κατάλληλο χρονικό σημείο για να προσδιορίσει το «γεγονός» αυτής της περιβόητης ομιλίας. Με την έξαρση των ντοκουμέντων που είχαν δημοσιευθεί απ’ όλες τις πλευρές στην τριακονταετία που προηγήθηκε, τα γεγονότα εκείνης της εποχής έχουν χαρτογραφηθεί και χρονολογηθεί με μεγάλη λεπτομέρεια, πουθενά όμως δεν μπορούσε να βρει κάποιο δρομολόγιο του Άρη Βελουχιώτη που να περιλαμβάνει την Δεσφίνα, έστω για διανυκτέρευση μιας ώρας, και μάλιστα όσο γίνεται κοντύτερα στην ημερομηνία του δημοσιεύματος, έτσι ώστε να δικαιολογήσει την «ομιλία» του αυτή. Μην βρίσκοντας κανένα άλλο στοιχείο που να συνδέει τον Άρη Βελουχιώτη με την Δεσφίνα, αναγκάστηκε να προσανατολιστεί στην προσφορότερη ημερομηνία που του παρέχονταν: στην 25^η Μαρτίου 1943 (δηλ. ένα ολόκληρο εξάμηνο πριν δημοσιευθεί το άρθρο)!

Ο λόγος οφείλεται στο ότι το πρωινό της 25^ης Μαρτίου εκείνης της χρονιάς, ο Άρης Βελουχώτης είχε περάσει για λίγες ώρες από την Δεσφίνα όπου συμμετείχε ως προσκεκλημένος στις γιορτές της εθνικής επετείου. Παρουσία όλου του κόσμου στη γιορταστική ατμόσφαιρα της μέρας εκείνης, εκφωνήθηκαν επετειακοί λόγοι στη Μητρόπολη της περιοχής, τον δε πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο έφεδρος αξιωματικός και φιλόλογος Δημ. Παπακωνσταντίνου και στη συνέχεια πήρε το λόγο ο Διαμαντής (Γιάννης Αλεξάνδρου) εκ μέρους των ανταρτών. Ο Θέμης Μαρίνος λοιπόν, βρήκε την ημερομηνία που ήθελε για να εντάξει σ’ αυτήν τον περίφημο «Λόγο»! Αντιμετώπιζε όμως το εξής πρόβλημα που τον δυσχέραινε: Οι ομιλίες που είχαν προηγηθεί και αναφέραμε τους βασικούς ομιλητές, με τον παλμό που τις διέπει για αγώνα μέχρις εσχάτων ενάντια στους κατακτητές, με τις αναφορές για μια νέα Φιλική Εταιρεία και την προτροπή στον κόσμο για ένα νέο έπος του ’21, έρχονται σε πλήρη αντίφαση με τον λόγο που -υποτίθεται ότι- εκφώνησε την ίδια ημέρα στο πλήθος ο Άρης Βελουχιώτης (ο οποίος, αν θυμάστε, «προέτρεπε» να μην… χτυπάνε τους Γερμανούς και τους Ιταλούς γιατί είναι… αδέλφια μας!), προκαλώντας έτσι αδιέξοδο στον συγγραφέα. Ο οποίος, μην μπορώντας να τις αμφισβητήσει εφόσον υπάρχουν ντοκουμέντα που τις αποδεικνύουν -τουναντίον μάλιστα, είναι εμφανής ο προβληματισμός του αφού ομολογεί στο βιβλίο του ότι ο λόγος αυτός έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τους προηγούμενους ομιλητές- επιχειρεί μια καινοφανή «πληροφορία» για να δώσει διέξοδο στην αντίφαση.

Τι έκανε; Ανασκεύασε όχι μόνο τον πρώτο διδάξαντα, Ν. Αναγνωστόπουλο, από το βιβλίο του οποίου είχε την «πληροφορία», αλλά και τον… αρθρογράφο της εφημερίδας, που αναφέρουν ότι η ομιλία ήταν δημόσια. Αφήνει δηλ. να εννοηθεί ότι δεν πραγματοποιήθηκε δημοσίως αλλά έγινε εν κρυπτώ, μετά από το πέρας των γιορταστικών εκδηλώσεων, σε μια «ιδιαίτερη συγκέντρωση των καπεταναίων του ΕΛΑΣ»! Έτσι τα συνταίριαξε όλα μια χαρά!… Θα μου πείτε, πώς γνώριζε ο Θ. Μαρίνος ότι σ’ αυτήν, την έστω «κρυφή» συγκέντρωση, έκανε αυτήν την «ομιλία» ο Βελουχιώτης; Ήταν παρών στην «ιδιαίτερη συγκέντρωση των καπεταναίων»; Προφανώς όχι! Του το «σφύριξε» κάποιος από τους «καπεταναίους της ιδιαίτερης συγκέντρωσης»; Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο, θα το είχε αναφέρει στο βιβλίο του για να προσδώσει αξία ντοκουμέντου στην αναφορά του αυτή, καταθέτοντας βέβαια και το όνομα εκείνου που του έδωσε την πληροφορία για να υπάρξει η απαραίτητη τεκμηρίωση. Και μάλιστα σπάνιου ντοκουμέντου αφού έδινε διέξοδο σε ένα ζήτημα 10ετιών, ικανού να προκαλέσει «σεισμό» στην ιστοριογραφία αλλά και στο πολιτικό γίγνεσθαι. Το ότι όμως δεν το κάνει και το προσπερνάει βιαστικά χωρίς εξηγήσεις ή οποιαδήποτε άλλη σχετική διευκρίνιση, αφήνοντας κι αυτός την «πληροφορία» του να αιωρείται, αποδεικνύει ότι αποδέχθηκε άκριτα την παράγραφο αυτή του Ν. Αναγνωστόπουλου, επειδή απλώς τον διευκόλυνε να επιχειρηματολογήσει προβάλλοντας για άλλη μια φορά τα δικά του συμπεράσματα! Το θέμα όμως δεν είναι μόνο ότι αποδέχθηκε επιπόλαια ένα επίπλαστο δημοσίευμα, αλλά επιχείρησε και να το εμπλουτίσει(!) «ρετουσάροντάς» το, καλύπτοντας έτσι τις αντιφάσεις που περιείχε, με την επινόηση μιας κάποιας «ιδιαίτερης συγκέντρωσης των καπεταναίων», χωρίς καμία άλλη επεξήγηση!

α.4. Δυο λόγια για την εφημερίδα “Ο Πατριώτης” 

Αντιλαμβανόμαστε συνεπώς ότι ο δικηγόρος Νίκος Αναγνωστόπουλος, πολιτικός καθοδηγητής όπως είπαμε των Ταγμάτων Ασφαλείας, γράφει ψέματα όταν αναφέρει στο βιβλίο του οτι «η εφημερίδα «Πατριώτης» ήταν όργανο της Απελευθερωτικής Επαρχιακής Κίνησης (ΕΑΕΚ) του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ». Διότι ναι μεν, η εφημερίδα αυτή ήταν όντως «όργανο της Απελευθερωτικής Επαρχιακής Κίνησης (ΕΑΕΚ)», μόνο που η περιβόητη ΕΑΕΚ δεν είχε καμία σχέση ούτε με το ΕΑΜ ούτε με τον ΕΛΑΣ. Η ΕΑΕΚ ήταν όργανο προπαγάνδας κατά του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Πράγμα που μετά από την αποκάλυψη ενός τέτοιου ψέματος, μας δείχνει και το «ποιόν» του στρατοδίκη Ν. Αναγνωστόπουλου, όπως και την ποιότητα των βιβλίων που έγραψε, για όποιον νομίζει ότι μπορεί να αναζητήσει την αλήθεια για τα γεγονότα εκείνης της εποχής μέσα από τα γραπτά του!

Μέσα στην άγρια προπαγάνδα της εποχής από ομοειδή έντυπα όπου οργίαζαν οι τερατολογίες (του τύπου «όσοι είναι με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ είναι κομμουνιστές, οι κομμουνιστές είναι κατά της οικογένειας, θέλουν τις γυναίκες μας να τις έχουν σε κοινοκτημοσύνη, θα σας πάρουν τα σπίτια, θα σφάξουν όλους τους παπάδες» κλπ), δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε το χαλκευμένο και ανυπόστατο του «δημοσιεύματος» ενός τέτοιου εντύπου. «Ο Λόγος στη Δεσφίνα» είναι ανύπαρκτος, προϊόν φαντασίας, σκοπιμότητας και τυφλού μίσους.

Εύκολο επομένως είναι να συμπεράνουμε και τις πηγές χρηματοδότησης της εφημερίδας αυτής, όταν γνωρίζουμε ότι και άλλα ανάλογης κατεύθυνσης έντυπα που κυκλοφορούσαν τότε, ενισχύονταν είτε από την Intelligence Service που επεδίωκε να μειώσει την επιρροή του ΕΑΜ προς ενίσχυση του ΕΔΕΣ, είτε από την Kommandantur που συνεχής επιδίωξή της ήταν η πρόκληση εμφυλίων συγκρούσεων ως αντιπερισπασμό στον ΕΛΑΣ, είτε και από τους δύο (τα αρχεία των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών που δόθηκαν στη δημοσιότητα το 1975, είναι αποκαλυπτικά γι αυτές τις παράλληλες ενισχύσεις).

Εφημερίδες με παρόμοιο τίτλο υπήρχαν δύο την εποχή εκείνη. α) “Πατριώτης” του ΕΑΜ με υπεύθ. έκδοσης το στέλεχος του ΚΚΕ, Γ. Γούσια (με αριθμ. Α3.1.14.7.51 στην κατοπινή κωδικοποίηση των εντύπων της εποχής), και β) “Ο Πατριώτης” της προαναφερόμενης εμφυλιοπολεμικής κατεύθυνσης ΕΑΕΚ (κωδ. Α3.1.14.7.50). Σ’ αυτή τη σύγχυση σκόπευε ο εν λόγω δικηγόρος όταν ανέφερε ότι επρόκειτο για όργανο του ΕΑΜ! Πρόκειται επομένως για ψέμα ολκής, αφού “Ο Πατριώτης” που αναφέρει, δεν ανήκε στον «παράνομο τύπο» του ΕΑΜ, αλλά αποτελούσε ενισχυτικό όργανο μιας εμφύλιας σύγκρουσης!

α.5. Στις μέρες μας

Κι όμως, πάνω σ’ αυτό το ψέμα και την πλαστογράφηση, έχει στηθεί μια ολόκληρη προπαγάνδα που κάνει στις μέρες μας τον γύρο του διαδικτύου. Δεκάδες είναι οι ιστοσελίδες και τα ιστολόγια που αναφέρουν τα υποτιθέμενα λόγια του Άρη Βελουχιώτη για το ότι δήθεν «η Ελλάδα είναι μέχρι τον Όλυμπο» στην υποτιθέμενη (και ανύπαρκτη) ομιλία του στη Δεσφίνα, έχοντας όλα ως μοναδική πηγή το σύντομο αυτό απόσπασμα του ευφάνταστου δικηγόρου και καθοδηγητή των Ταγματασφαλιτών και των Γερμανοτσολιάδων, συνοδευόμενο από το απόκομμα του ανυπόγραφου άρθρου, ενώ οι πιο «ψαγμένοι» συμπληρώνουν τα γραπτά τους με την ατεκμηρίωτη (και παραμυθώδη) αναφορά του Θ. Μαρίνου για να προσδιορίσουν, δήθεν, και το πότε πραγματοποιήθηκε. Και ναι μεν, οι ιστοσελίδες των πατριδοκάπηλων έχουν λόγους να το προπαγανδίζουν, εφόσον στόχος τους είναι να προκαλέσουν ρωγμές στην αναγκαία ενότητα του ελληνικού λαού απέναντι στην εξαθλίωση μέχρι εξόντωσης που υφίσταται σήμερα. Και απώτερος στόχος τους, αν κρίνουν ότι αυτό θα εξυπηρετήσει τα σχέδια δανειστών, νατοϊκών και Βερολίνου, μία νέα εμφύλια διαίρεση. Τα ιστολόγια όμως που άκριτα το αναπαράγουν, για ποιο λόγο δεν έχουν κάνει τον ελάχιστο κόπο να διασταυρώσουν αν πρόκειται για αλήθεια ή για στυγνή προπαγάνδα; Δεν θα πρέπει, έστω, να αναρτούν και τον αντίλογο αν θέλουν να διατηρήσουν την αντικειμενικότητά τους; Και κυρίως ο μέσος αναγνώστης, που αφελώς αναμασάει τα όσα διαβάζει στο περιβόλι του διαδικτύου, γιατί δεν κάνει και ο ίδιος τον ελάχιστο κόπο να διασταυρώσει, τι απ’ όσα του διοχετεύουν σχετίζονται με την αλήθεια και πόσα απ’ αυτά είναι σκουπίδια; Πώς είναι δυνατόν να αναφέρεται κάτι δημοσίως χωρίς τον στοιχειώδη και απαιτούμενο έλεγχο; Δεν κατηγορώ τον εν λόγω ακροατή της εκπομπής που αποτέλεσε την αφορμή γι αυτό το άρθρο, γιατί θύμα παραπληροφόρησης στις μέρες είναι, δυστυχώς, εύκολο να πέσει ο κάθε πολίτης. Εφιστώ όμως την προσοχή σε όλους μας, να είμαστε επιφυλακτικοί με τα σκουπίδια που μας παρέχονται αφειδώς από το ίντερνετ, πριν τα αναπαράγουμε δημοσίως.

β) “Πλούσιο ποινικό μητρώο”

Δεύτερον, σε ό,τι αφορά στο «πλούσιο ποινικό μητρώο» του Θανάση Κλάρα (Άρη Βελουχιώτη), για να το ισχυριστεί κανείς αυτό, σε ποιες πηγές θα πρέπει κατ’ αρχήν να ερευνήσει, αν όχι στα αρχεία της Γενικής Ασφάλειας (παρόλη την καχυποψία και την επιφυλακτικότητα που θα πρέπει να μας διέπει για τέτοιου είδους αρχεία); Φυλλομετρώντας λοιπόν κανείς τον ογκώδη φάκελό του που διατηρούνταν στην Ασφάλεια μέχρι και το 1980(!), τι διαπιστώνει;

Το ότι ναι, μπορεί να έχουν δίκιο όσοι αναφέρονται σε παραβατική συμπεριφορά του Θανάση Κλάρα, αποκλειστικά όμως και μόνο σε ό,τι αφορά τη νεότητά του. Χαρακτήρας ατίθασος από μικρός, μπορεί να μην γνωρίζουμε πάρα πολλά από τη νεανική ζωή του πριν ενταχθεί στην ΟΚΝΕ (και μετέπειτα στο ΚΚΕ), αλλά όπως φαίνεται, μάλλον συμμετείχε σε «νεανικές τρέλες»: είχε συλληφθεί αρχές του 1925, σε ηλικία 19 ετών, στη Θεσσαλονίκη, με μια ομάδα συνομηλίκων του, φοιτητές όλοι και από εύπορες οικογένειες, κατηγορούμενοι για μικροκλοπές και πλαστογραφίες (στην οποία όμως σύλληψη, η ίδια η αστυνομία και οι εφημερίδες είχαν δώσει τότε πολιτική διάσταση, συνδέοντας την ομάδα αυτή με αριστερές οργανώσεις της εποχής). Είναι η μοναδική ποινικού χαρακτήρα σύλληψή του, την οποία ποτέ δεν αρνήθηκε. Αντίθετα, σε άρθρο του αργότερα, το 1930, στον Ριζοσπάστη (ήταν δημοσιογράφος της εφημερίδας αυτής), αναφερόμενος στον εαυτό του, καταδικάζει ο ίδιος την παραβατικότητα αυτή της νεότητάς του και αναφέρει τις ηθικές κοινωνικές αξίες, τις οποίες έβαλε στη ζωή του από τη στιγμή που εντάχθηκε στο Κόμμα και ξεκίνησε καθαυτό πολιτική δράση (από το 1926).

Από κει και πέρα, όλες οι συλλήψεις του σχετίζονταν με πολιτικά αδικήματα. Σύμφωνα με τα αρχεία της ασφάλειας και τα σημειώματα της αστυνομίας που έχουν διασωθεί, είχε συλληφθεί επανειλημμένα από το 1929 μέχρι και το 1939. Είτε επειδή συμμετείχε στην περιφρούρηση απεργιών ή κομματικών εκδηλώσεων, είτε επειδή βρισκόταν στην κατοχή του προκηρύξεις, είτε επειδή τον έπιαναν σε εφόδους της αστυνομίας μέσα σε λέσχες εργατικών σωματείων, ακόμη και επειδή… επισκέφτηκε μαζί με αντιπροσωπεία του ΚΚΕ ένα σοβιετικό πλοίο που είχε δέσει στο λιμάνι του Φαλήρου!

Έχουμε συνεχείς συλλήψεις και καταδίκες του εκείνη την δεκαετία, αλλά και επανειλημμένες αποδράσεις! Το μεγαλύτερο μέρος των εγγράφων μέσα στο φάκελό του, αποτελούν τα σημειώματα μεταξύ των αστυνομικών τμημάτων σε όλη τη χώρα (από την Αθήνα μέχρι τη Β. Ελλάδα), που ενημερώνουν το ένα το άλλο για τις αποδράσεις του και δίνουν εντολές και πληροφορίες για την αναζήτησή του και την εκ νέου σύλληψή του, όπως και ενημερωτικά σημειώματα της ασφάλειας προς την εισαγγελία και προς το υπουργείο.

Εκτός από το περιστατικό σε ηλικία 19 ετών που προαναφέραμε, μήπως είχε όντως και άλλες καταδίκες «στο ποινικό του μητρώο για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου», όπως ανέφερε ο ακροατής της εκπομπής; Απάντηση σ’ αυτό, δίνει η γενικευμένη τακτική των κρατικών και αστυνομικών αρχών, να ταυτίζουν την πολιτική δραστηριότητα των κομμουνιστών μέσα στα εργατικά σωματεία και ευρύτερα στον κόσμο με πράξεις του ποινικού δικαίου. Πολύ περισσότερο όταν ήδη από το 1929, εφαρμοζόταν το «ιδιώνυμο» (ν.4229/1929) που νομιμοποιούσε την δίωξη των κομμουνιστικών ιδεών, δίνοντας ποινική διάσταση εφόσον το υπήγαγαν στην αρμοδιότητα των κοινών ποινικών δικαστηρίων, προκειμένου να μεγεθύνουν τις καταδίκες τους αλλά και την αμαύρωσή τους στην κοινωνική συνείδηση.

Δεν ισχυρίζομαι ότι, σε φυσιολογικές συνθήκες, δεν είναι ποινικό αδίκημα η πλαστογραφία, μια από τις κατηγορίες που βάρυναν τον Θ. Κλάρα όταν τον αναζητούσαν σε όλη τη χώρα. Τα αίτια όμως ήταν αμιγώς πολιτικά, εφόσον, σε καθεστώς διώξεων (και ειδικά από την δικτατορία Μεταξά και μετά), η πλαστογράφηση ταξιδιωτικών εγγράφων ήταν αναγκαία για τα βρισκόμενα στην παρανομία μέλη του ΚΚΕ, προκειμένου να αποφύγουν τη σύλληψη. Όπως και οι συχνές καταδίκες του για αυτοδικία ή αντίσταση κατά της αρχής, όταν ο μόνος τρόπος να αμυνθείς απέναντι στις βίαιες επιθέσεις των παρακρατικών στις απεργίες ή στις επιθέσεις της αστυνομίας σε εργατικές λέσχες, ήταν τα χέρια σου ή ό,τι πρόσφορο έβρισκες κοντά σου εκείνη τη στιγμή.

– Φωτο 3: Το σημείωμα της ασφάλειας για τη σύλληψη του Θανάση Κλάρα και άλλων 15 ατόμων στις 22/5/1930, που αμύνθηκαν «δια ξύλων, σιδηρών ράβδων και ποδών τραπεζών και καρεκλών» σε επίθεση της αστυνομίας σε εργατική λέσχη. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε συλλήψεις στις 16/2 του ίδιου έτους, το χώρο αυτόν τον αποκαλεί και η ίδια η αστυνομία «Εργατική Λέσχη». Τρείς μήνες μετά, η εργατική λέσχη μετονομάζεται από την ασφάλεια… «κομμουνιστικόν κέντρον»!

Με τα δεδομένα αυτά που συνοπτικά αναφέραμε, θα έλεγε κανείς ότι είναι φυσικό παρεπόμενο για τους «καλοθελητές» στην εποχή μας, να διασπείρουν τη φήμη ότι τα αδικήματα με τα οποία κατηγορούνταν ο αργότερα πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ήταν «αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου», αξιοποιώντας προς τούτο τις κατηγορίες που του πρόσαπτε η ασφάλεια και αποσκοπώντας να τον εμφανίσουν σαν «κακούργο από γεννησιμιού του»! Δεν είναι όμως καθόλου συνετό να τα εκλαμβάνουμε, εμείς οι υπόλοιποι, ως έχοντα σχέση με την πραγματικότητα, εφόσον δεν έχουν καταφέρει να προσκομίσουν κανένα πραγματικό στοιχείο που να συνηγορεί σε κάτι τέτοιο.

γ) Το άγαλμα του Άρη Βελουχιώτη

Τρίτον, σε ό,τι αφορά την απορία του εν λόγω ακροατή για αν θα του είχανε στήσει άγαλμα σε άλλη χώρα, μου προξενεί κι εμένα απορία η ευκολία με την οποία παρασυρόμαστε λόγω των πολιτικών, των οικογενειακών ή άλλων καταβολών μας και δεν λαμβάνουμε υπόψη ορισμένα δεδομένα, στα οποία δεν είναι συνετό να κλείνουμε τα μάτια. Ο Άρης Βελουχιώτης σήκωσε τη σημαία του ένοπλου αγώνα ενάντια στον κατακτητή, δημιουργώντας ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα σε όλη την ορεινή Ελλάδα, εξαναγκάζοντας τους Γερμανούς να καθηλώσουν στη χώρα μας 15 μεραρχίες προκειμένου να το αντιμετωπίσουν. Δεν άξιζε να τιμηθεί γι αυτό; Δεν άξιζε να στηθεί έστω ένα άγαλμα στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Λαμία;…

Φωτο 4: Το άγαλμα του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία, στην ίδια πλατεία στην οποία έβγαλε λόγο στη μεγαλειώδη παμφθιωτική λαϊκή συγκέντρωση τον Οκτώβριο του 1944.

Να είσαστε σίγουροι ότι αν δεν σήκωναν ανάστημα ο Τερτσέτης και ο Πολυζωίδης και είχε εκτελεστεί ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (τη λαιμητόμο την είχανε ήδη στήσει πριν ολοκληρωθεί η δίκη), πολύ περισσότερο αν δεν είχε εκπέσει η βαυαρική βασιλεία, οι γενιές των Ελλήνων, καθ’ όλο τουλάχιστον τον 19^ο αι.,  θα διδάσκονταν στα σχολεία και στην επίσημη ιστορία ότι ο Κολοκοτρώνης ήταν ένας προδότης και αιματηρός σφαγέας. Μήπως δεν είχαν «στοιχεία» να επιδείξουν για να του τα προσάψουν ως «σφαγέα»; Δεκάδες, σκεφτείτε μόνο την προτροπή «φωτιά και τσεκούρι» που εξάγγειλε και εφάρμοζε για τους προσκυνημένους συμπατριώτες του. Έχετε όμως δει ποτέ κανέναν πόλεμο χωρίς την τιμωρία των συνεργατών του εχθρού;…

Δεν έγιναν υπερβολές καθ’ υπέρβαση; Ναι έγιναν, και λυπηρές πολλές φορές. Το ίδιο λυπηρές όσο και οι ακρότητες των εμφύλιων συγκρούσεων κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821 (από «φίλια χέρια» έχασε τη ζωή του ο γιος του Γέρου του Μωριά, από χέρια συμπατριωτών τους έχασαν τη ζωή τους πολλοί Έλληνες). Και είναι φυσικό οι οικογένειες εκείνων που βρέθηκαν μέσα στη λαίλαπα του τελευταίου εμφύλιου σπαραγμού και αδίκως έχασαν τη ζωή τους, να φέρουν την αδικία ακόμη μέσα τους. Στη συντριπτική πλειονότητα όμως, επρόκειτο για ενέργειες εξόντωσης των συνεργατών του εχθρού, που φορώντας τον αγκυλωτό σταυρό μαζί με τη φουστανέλα, είχαν γίνει ο φόβος και ο τρόμος του πληθυσμού. Έχετε δει όμως κανέναν πόλεμο χωρίς την τιμωρία των προσκυνημένων και των δωσίλογων, ειδικά όταν αυτοί ωθούνται σε αγριότητες; Αυτό ακριβώς προσάπτουν στον Άρη οι απόγονοι των δωσίλογων οικογενειών, κουβαλώντας το μίσος τους μέχρι σήμερα!

Θα πρέπει όμως να πέφτουμε κι εμείς οι υπόλοιποι στην παγίδα αυτή; Το αν τιμούμε τον αγώνα κάποιου που μόχθησε και έδωσε ακόμη και τη ζωή του γι αυτόν τον τόπο, είναι λάθος να το ταυτίζουμε με το αν οι καταβολές μας είναι «δεξιές» ή «αριστερές», όπως επέβαλλε το μετεμφυλιακό καθεστώς να σκεφτόμαστε, χωρίζοντας τον ελληνικό λαό στη βάση ιδεολογημάτων. Το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ μεγαλούργησαν και λάβανε παλλαϊκό χαρακτήρα γιατί δεν έκαναν διαχωρισμό «δεξιών» και «αριστερών», δεν αποδέχονταν τους μεν αποκλείοντας τους δε, δεν έθεταν κανενός είδους ιδεολογικό κριτήριο για τους αγωνιστές, και όσοι ισχυρίζονται ότι οι δύο μεγάλες αυτές αντιστασιακές οργανώσεις ταυτίζονταν αποκλειστικά με το ΚΚΕ, το κάνουν είτε από άγνοια και ασχετοσύνη, είτε από δόλο. Το μόνο κριτήριο για την ένταξη στις γραμμές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ ήταν ο πατριωτισμός, ανεξαρτήτως αν επρόκειτο για βασιλόφρονες, για βενιζελικούς, για φιλελεύθερους, για κομμουνιστές ή για οπαδούς του Λαϊκού Κόμματος (οι «δεξιοί» εκείνης της εποχής). Ο πατριωτισμός δεν είναι ιδεολογία, συνεπώς δεν έχει πρόσημο αριστερό ή δεξιό, κι όποιοι σήμερα επιδιώκουν να τον στριμώξουν σε πρόσημα «αριστερού» ή «δεξιού πατριωτισμού», μάλλον δεν ξέρουν τι τους γίνεται ή έχουν δόλιους σκοπούς. Το να επιδιώκεις την εθνική απελευθέρωση από τον εξωτερικό δυνάστη και παράλληλα την κοινωνική απελευθέρωση για τη μεγάλη πλειονότητα του λαού, δεν είναι «αριστερός πατριωτισμός», είναι απλά πατριωτισμός στην καθαρή και ανόθευτη έννοιά του. Το να επιδιώκεις, αντίθετα, να διατηρηθούν οι δομές της εξάρτησης και του λαού στο άρμα των ντόπιων μεγαλοϊδιωτικών, τραπεζικών και ολιγαρχικών συμφερόντων, δεν είναι «δεξιός πατριωτισμός», είναι απλά εθελοδουλία! Κι αν ανδρώθηκε το ΚΚΕ και πολλαπλασιάστηκε αριθμητικά μέσα σε μια τριετία, οφείλεται αποκλειστικά στο ότι ο κόσμος εκτίμησε την αυταπάρνηση των λίγων αρχικά μελών του, την εμπειρία τους για το στήσιμο των οργανώσεων του ΕΑΜ σε όλη την Ελλάδα, το ότι ρίχθηκαν ολόψυχα στον αγώνα για τη λευτεριά αδιαφορώντας για τις κακουχίες και τις εκτελέσεις που υφίσταντο. Και κυρίως, στο ότι το ΚΚΕ εκείνης της εποχής, έθετε ως πρωταρχικό ζήτημα την πάλη για εθνική απελευθέρωση και κοινωνική δικαιοσύνη.

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ο Άρης Βελουχιώτης ήταν μια χαρισματική προσωπικότητα. Σίγουρα με τα προτερήματα και τις αδυναμίες του, με τα λάθη του και τα σωστά του, όπως κάθε άνθρωπος που οι συνθήκες τον οδηγούνε να υπερβεί τον εαυτό του και να αναχθεί σε καθοριστική μορφή σ’ έναν αγώνα. Είχε στρατηγικό αισθητήριο, οξυμένο πολιτικό ένστικτο, ήταν άτεγκτος με τον εαυτό του και με τους άλλους προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος, δεν απέκρυψε ποτέ ότι ήταν κομμουνιστής χωρίς όμως να δογματίζει, χωρίς να ακολουθεί για τις αποφάσεις του «εγχειρίδια» ή «τσιτάτα», αφού πάνω απ’ όλα έθετε την ανάπτυξη ενός ισχυρού λαϊκού, αντιστασιακού και απελευθερωτικού κινήματος πέρα από δόγματα και ιδεολογικά «στεγανά». Χαρακτηριστικά δηλ. που θα πρέπει να έχει κάθε λαϊκή ηγετική φυσιογνωμία για να παραμείνει στοχοπροσηλωμένη, αποκτώντας αξιοπιστία και κερδίζοντας έτσι την αποδοχή του κόσμου. Μη μας παραξενεύει λοιπόν που ο λαός, απ’ όλα σχεδόν τα κοινωνικά στρώματα της εποχής, τον λάτρεψε ως ήρωα και τον χιλιοτραγούδησε, παίρνοντας δύναμη και προσβλέποντας με εμπιστοσύνη σ’ αυτόν.

Πώς αντιμετωπίζεις έναν τέτοιο λαό όταν εμψυχώνεται, όταν ξεπερνάει τις φοβίες του, όταν αποκτάει αυτοπεποίθηση και ορθώνεται φοβερός απέναντι στην εξουσία κατακτητών και ολιγαρχών; Με το να δυσφημίσεις κατ’ αρχήν την ηγεσία του, χρησιμοποιώντας ως φόβητρο για την εποχή εκείνη «τους κουμμουνιστάς που θα σου πάρουν το σπίτι, θα διαλύσουν την οικογένεια, θα πάρουν και θα έχουν σε κοινοκτημοσύνη τη γυναίκα σου και την αδερφή σου, θα γκρεμίσουν τις εκκλησιές, θα σφάξουν τους παπάδες, θα καταργήσουν τα σύνορα, θα παραδώσουν την Ελλάδα στον Στάλιν, θα σφάξουν τους αξιωματικούς» κλπ ευφάνταστα. Γι αυτό και η τόση λύσσα να πείσουν ότι ο αγώνας αυτός διεξαγόταν μόνο από το ΚΚΕ (βλ. τη χολή που έβγαζε η εφημερίδα «Ο Πατριώτης» που μνημονεύσαμε πιο πάνω), γι αυτό και όλη η αγωνιώδης προσπάθεια να πείσουν ότι τάχα Εαμίτης και Ελασίτης σήμαινε κομμουνιστής! Διότι το φαύλο καθεστώς που κρατούσε τα ηνία αυτής της χώρας πριν από τον πόλεμο σε συνεργασία με τους Βρετανούς, είχε τρομάξει από το θέαμα ενός λαού όρθιου, υπερήφανου, οπλισμένου και αποφασισμένου να πάρει τις τύχες του στα χέρια του! Μεγάλο μέρος αυτού του σπάνιου επιτεύγματος, το κατάφερε ο Άρης Βελουχιώτης με την αυταπάρνηση και το σθένος του, αλλά και την επιμονή του, ακόμη και απέναντι στο κόμμα στο οποίο ανήκε. Ήταν επόμενο λοιπόν να στοχοποιηθεί, κι αυτή τη στοχοποίηση να την περιφέρουν ακόμη και μέχρι σήμερα!

Οι μεγάλοι πατριώτες και επαναστάτες

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είχε την τύχη να έχει ανάμεσα στους δικαστές του έναν Τερτσέτη και έναν Πολυζωίδη. Είχε την τύχη να διωχθεί το καθεστώς της βαυαροκρατίας, κι έτσι να δικαιωθεί στις επόμενες γενιές. Ο Άρης Βελουχιώτης είχε την ατυχία να καταδικαστεί από την ηγεσία του ιδίου του κόμματος στο οποίο ανήκε. Να προδοθεί από την ηγεσία ακόμη και εκείνων που θεωρούσε συντρόφους του. Να βρεθεί στο στόχαστρο των ηγεσιών, και της αριστεράς και της δεξιάς! Πώς λοιπόν να δικαιωθεί; Είχε την ατυχία, το καθεστώς που επιβλήθηκε μετά τον εμφύλιο, να συνεχίζει να υφίσταται μέχρι τις μέρες μας, και μάλιστα τώρα να έχει επιβάλλει μια νέα κατοχή στη χώρα μας. Πώς λοιπόν να μη συνεχιστεί η άθλια προπαγάνδα εναντίον του από τους γόνους των δωσίλογων, αφού από το τέλος του εμφυλίου μέχρι σήμερα κρατούν τα ηνία της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής πορείας της χώρας μας; Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι εμείς οι υπόλοιποι, ανεξάρτητα από τις «δεξιές» ή «αριστερές» καταβολές μας, θα πρέπει να γινόμαστε θύματα της προπαγάνδας τους.

Οι μεγάλοι πατριώτες και επαναστάτες συγκεντρώνουν πάντα το μίσος και την απέχθεια της καθεστηκυίας τάξης. Τον Κρόμγουελ τον αμαυρώνουν μέχρι σήμερα οι εξουσίες, τον Ροβεσπιέρο το ίδιο, αντικείμενα διαπόμπευσης στην εποχή μας έκαναν τον Κάστρο, τον κομαντάντε Μάρκος των Ζαπατίστας, τον Τσάβες. Τον Ρήγα Φεραίο τον κράτησαν στην αφάνεια για πάνω από έναν αιώνα, τους Φιλικούς τους λοιδορούν με την κάθε ευκαιρία ως «μασόνους», τον Νικηταρά τον άφησαν να πεθάνει από την πείνα, χιλιάδες άλλους αγωνιστές του ’21 το ίδιο. Θα αποτελούσε εξαίρεση ο Άρης Βελουχιώτης;… Όμως εμείς, ο λαός, τι δουλειά έχουμε να πέφτουμε θύματα της προπαγάνδας της εξουσίας και των φερέφωνων της;

Ας είμαστε λοιπόν προσεκτικοί για το τι λέμε και γράφουμε δημοσίως, διασταυρώνοντας πάντα τα όσα υποστηρίζουμε. Και ας μην κρίνουμε την ιστορία με βάση τις όποιες πολιτικές καταβολές μας, δεξιές ή αριστερές. Η ομοψυχία που απαιτείται στις μέρες μας για τη μεγάλη πλειονότητα του λαού, όλων σχεδόν των κοινωνικών στρωμάτων, επιβάλλει να ξεπεράσουμε τέτοιου είδους αγκυλώσεις. Ειδάλλως, ακόμη κι αν αναπτυχθεί σήμερα ένα ρωμαλέο λαϊκό πολιτικό κίνημα κατά της νέας κατοχής που υφιστάμεθα, να είστε σίγουροι πως θα βρουν πρόσφορο έδαφος οι καθεστωτικοί για να το αμαυρώσουν (να αποκαλέσουν π.χ. και πάλι αυτούς που θα συμμετέχουν «κομμουνιστές» ή να διασπείρουν ότι είναι «συμμορίτες της δραχμής» ή «ευρωεχθροπαθείς» ή «εθνικιστές» ή «περιθωριακοί» ή οτιδήποτε άλλο ευφάνταστο). Και με την ίδια ευκολία, να βρουν ευήκοα ώτα αφελών για να προσάπτουν στους ηγέτες του κινήματος ότι είναι «βιαστές», «ομοφοβικοί», «κτηνοβάτες», «αντεθνικώς δρώντες», «λαϊκιστές», ότι «εξωθούν στη βία» και οτιδήποτε άλλο πρόσφορο την κάθε στιγμή. Οι αφελείς, δυστυχώς, πάντα θα υπάρχουν για να πείθονται και να φανατίζονται από την καθεστωτική προπαγάνδα, που θα φοράει το προσωπείο του δήθεν «πατριώτη» όπως το φορούσαν και τότε οι δωσίλογοι κι οι γερμανοτσολιάδες.

Ο Άρης Βελουχιώτης ήταν και παραμένει θύμα της αντεθνικής αντίδρασης. Εκείνων που είναι διατεθειμένοι να παραδώσουν γη και ύδωρ, πάτρια και ιερά, εθνικά δίκαια και εθνική κυριαρχία σε ξένους δυνάστες με τη συνδρομή των ντόπιων συνεργατών τους. Χρέος μας, όλων μας, είναι να καταδεικνύουμε ψύχραιμα την αλήθεια χωρίς να καμπτόμαστε από τις φωνασκίες και το μίσος τους, αλλά και χωρίς να επηρεαζόμαστε από τους μύθους της πολιτικής παράταξης, στους κόλπους της οποίας κάποτε «γαλουχηθήκαμε». Είτε πρόκειται για τους μύθους της δεξιάς παράταξης, είτε για τους μύθους της αριστερής.

Ο Γιώργος Φωτεινός είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ.