Πολιτική Απόφαση του 7ου Συνεδρίου του ΕΠΑΜ

1. Διεθνές περιβάλλον

Το 7^ο Συνέδριο του ΕΠΑΜ διεξάγεται σε μια συγκυρία όπου γενικεύεται η πολεμική αναταραχή σε παγκόσμιο επίπεδο. Περισσότερα μέτωπα συγκρούσεων έχουν ανοίξει ή αναθερμαίνονται, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση στη γειτονιά μας, την αναθέρμανση του μετώπου της Ουκρανίας, με επιδίωξη την εκδίωξη των Ρώσων από τη χερσόνησο της Κριμαίας και τη Μαύρη Θάλασσα. Εδώ εντάσσεται και η συνεχής αμφισβήτηση της νίκης της Συρίας και των συμμάχων της και οι απόπειρες αποσταθεροποίησης της, από το σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης των Αμερικανών και των άσπονδων συμμάχων τους στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο ιμπεριαλισμός επιστρέφει σε λογικές «στρατηγικών συνόρων», δηλαδή περιοχών γενικευμένης αποσταθεροποίησης, όπου χρειάζεται διεθνής κηδεμονία – επιτήρηση. Σε αυτό το πλαίσιο, η έννοια της εθνικής κυριαρχίας είναι υπό αίρεση, έναντι των αναγκών της «παγκόσμιας ειρήνης και σταθερότητας», με το περιεχόμενο που δίνουν σε αυτούς τους όρους οι «αγορές».

Στην προσπάθειά τους να αντισταθούν στα ασφυκτικά όρια της παγκόσμιας διακυβέρνησης των «αγορών», όλο και περισσότερες χώρες αναθεωρούν τα μέσα άσκησης της εθνικής πολιτικής τους. Εμφανίζεται έτσι, μια άνθηση εθνικών πολιτικών: επανέρχεται ο προστατευτισμός, ενώ όλο και περισσότερες χώρες προχωρούν σε διμερείς ή πολυμερείς συμφωνίες, υιοθετώντας τρόπους οικονομικής συνεργασίας που υπερβαίνουν τη χρήση των διεθνών συναλλακτικών μέσων.

Στις συνθήκες αυτές, το σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης δεν μπορεί να επιβληθεί στις χώρες μόνο με οικονομικό καταναγκασμό, γι’ αυτό και καταφεύγει όλο και περισσότερο σε εξω-οικονομικές μεθόδους επιβολής και καταναγκασμού. Έτσι, ενισχύεται η απευθείας στρατιωτικοπολιτική επέμβαση των Αμερικανών, των Γάλλων κλπ.

Οι επεμβάσεις αυτές συμβάλλουν καταλυτικά στην αποσταθεροποίηση του ίδιου του πολιτικού συστήματος στις ΗΠΑ ή τη Γαλλία. Χαρακτηριστικό είναι το φαινόμενο Τραμπ, η εμπρηστική του εξωτερική πολιτική, η υπονόμευσή του ταυτόχρονα, όχι μόνο υπό την επιρροή της αντίδρασης του αμερικανικού λαού, αλλά και από τους ίδιους τους μηχανισμούς του συστήματος. Στη Γαλλία πάλι, ο Μακρόν, αν και απολύτως αποδεκτός από το σύστημα, αμφισβητείται, φαίνεται να απονομιμοποιείται η εξουσία του από την εξέγερση του γαλλικού λαού με το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων». Το πολιτικό σύστημα στη Γαλλία είναι έτοιμο να τον θυσιάσει για να διασωθεί, ενώ ταυτόχρονα παίρνει όλα τα απαραίτητα στρατιωτικά μέτρα, επιχειρώντας να «ξεμπερδέψει» και με τον γαλλικό λαό.

Και στη Γερμανία υπάρχει μια γενικευμένη αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος, με χαρακτηριστικότερο το γεγονός ότι μεγάλη μερίδα κόσμου πλέον είναι έτοιμη να ψηφίσει οποιονδήποτε της υποσχεθεί την έξοδο από τον ζουρλομανδύα της ΕΕ. Για πρώτη φορά μετά την οικονομική ανάκαμψη της μεταπολεμικής Γερμανίας, τόσο μεγάλα τμήματα του γερμανικού λαού φτωχοποιούνται. Όσο για την Ιταλία, παρά τις πραξικοπηματικού τύπου ενέργειες του Προέδρου της και τον συμβιβασμό της κυβέρνησης Κόντε, ο λαός βλέπει τη διέξοδο στη ρήξη με την ΕΕ και το σύστημα των παγκοσμιοποιημένων αγορών που αντιπροσωπεύει.

Γι’ αυτό τα πολιτικά συστήματα και οι ηγέτες των χωρών της ΕΕ προσβλέπουν κι επιζητούν όλο και περισσότερο την υποστήριξη των ΗΠΑ, όχι μόνο στις διεθνείς τους σχέσεις, αλλά και στο εσωτερικό τους μέτωπο ενάντια στους λαούς της Ευρώπης.

Για ποιον λόγο γίνονται όλα αυτά; Γιατί η παγκόσμια οικονομία μετά το κραχ του 2008, όχι μόνο δεν κατόρθωσε να ανακάμψει, αλλά βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην κρίση. Η παγκόσμια οικονομία στηρίζεται όλο και λιγότερο σε κέρδη από επιχειρηματικές δραστηριότητες, στον τομέα της πραγματικής οικονομίας. Η πλασματική οικονομία των παγκοσμιοποιημένων «αγορών» είναι σήμερα πολύ πιο ισχυρή από ό,τι ήταν στις αρχές της κρίσης! Πρόκειται για ένα παγκόσμιο σύστημα αγυρτείας, τζόγου και απάτης με χρηματιστικούς τίτλους, πιστωτικά προϊόντα, ομόλογα και παράγωγα. Ένα παγκόσμιο σύστημα που απορροφά όλη τη ζωτική ενέργεια της πραγματικής οικονομίας και των χωρών, κερδίζοντας από την εκτίναξη της ανεργίας, της φτώχιας και της εξαθλίωσης. Κερδοσκοπεί πάνω στους πολέμους και τις φυσικές καταστροφές, σε παγκόσμιο επίπεδο. Γι’ αυτό καταστρέφονται χώρες και λαοί, δημιουργούνται τεράστιες μεταναστευτικές ροές και τριτοκοσμικές ζώνες στην καρδιά ανεπτυγμένων χωρών, ακόμα και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.

Αυτό το σύστημα της πολεμικής πολιτικής οικονομίας, όπου όλοι πολεμούν όλους, δεν ανέχεται την πολιτική διαφοροποίηση. Θέλει το πολιτικό προσωπικό και τις πολιτικές δυνάμεις, απλούς διαχειριστές της παγκόσμιας διακυβέρνησης, εξαγορασμένα εργαλεία και εκτελεστές εντολών. Η δημοκρατία όπου ο λαός αποφασίζει τι θα γίνει στον τόπο του, είναι σύστημα επισφαλές για τις αγορές, τις τράπεζες και την εξουσία τους. Και αυτός ακόμα ο κοινοβουλευτισμός επιδιώκουν να υποκατασταθεί από ένα σύστημα υπερεθνικών εξουσιών! Η βασική σημερινή αντίθεση της ιστορικής συγκυρίας, το κυρίαρχο πολιτικό σχίσμα της εποχής μας, βρίσκεται ανάμεσα, από την μία μεριά στο δικαίωμα των λαών στην εθνική τους αυτοδιάθεση και την δημοκρατία (όπου όλες οι εξουσίες εκπορεύονται από τον λαό και ασκούνται υπέρ αυτού), και από την άλλη στις παγκόσμιες ελίτ και τα υπερεθνικά μορφώματα της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

2. Η κατάσταση στη χώρα μας

Η χώρα μας βρίσκεται σε πολύ χειρότερη κατάσταση, ακόμα πιο σφιχτά δεμένη στα δεσμά του χρέους απ’ όταν άρχισαν τα προγράμματα «σωτηρίας». Αντιμετωπίζεται από τους δανειστές και εταίρους στην ΕΕ ως λεία πολέμου. Όλα τα περιουσιακά της στοιχεία, δημόσια και ιδιωτικά, εντός ή εκτός συναλλαγής, όλες της οι υποδομές και όλοι οι πόροι έχουν περάσει στα χέρια του υπερταμείου, έχουν υποθηκευτεί στους δανειστές.

Με την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, στις 14 Ιουνίου 2018, το καθεστώς κατοχής αποκτά πλέον χαρακτηριστικά μονιμότητας στην Ελλάδα! Παύει να είναι ένα έκτακτο καθεστώς «διάσωσης» και επιχειρείται να κατοχυρωθεί και συνταγματικά μέσα από την προσπάθεια αναθεώρησης του Συντάγματος. Αυτό όλο το αποκαλούν και «έξοδος από το μνημόνια»! Στην πραγματικότητα, οι μόνοι που βγήκαν από τα μνημόνια, που απαλλάχθηκαν των συμβατικών τους υποχρεώσεων έναντι της χώρας μας, είναι οι δανειστές, οι «θεσμοί» τους, οι «αξιολογητές» τους και οι λοιποί γκαουλάιτερ του κατοχικού καθεστώτος.

Η κυβέρνηση της χώρας μας συμβάλλει καθοριστικά στο να μετατραπούν συνολικά τα Βαλκάνια σε προγεφύρωμα των πολεμικών επιχειρήσεων των Αμερικανών, της ΕΕ, αλλά και του Ισραήλ.

Ο εθνικός ακρωτηριασμός υλοποιείται σήμερα, όχι με όρους απόσπασης εδαφών, αλλά με την μετατροπή των συνόρων σε απλή «διοικητική διαίρεση», υπό την άμεση επιτήρηση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Άλλωστε, τα κράτη που λειτουργούν υπό την άμεση εποπτεία υπερεθνικών οργανισμών, δεν υφίστανται ως αυτόνομες κρατικές οντότητες, αλλά ως διοικητικές υποδιαιρέσεις στην ευρύτερη περιοχή ελέγχου αυτών των οργανισμών.

Όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση στο σκοπιανό ζήτημα, επιβεβαιώνεται η άποψη του ΕΠΑΜ ότι ο περιορισμός της συζήτησης μόνο στον όρο Μακεδονία και τα παράγωγά του, δεν έχει την πρωτεύουσα σημασία που δίνουν ορισμένοι! Το πρόβλημα είναι αν θα πρέπει να αναγνωρίσουμε –και δη στα βόρεια σύνορά μας- κρατίδια που έχουν δημιουργηθεί τεχνητά, ως αποτέλεσμα επεμβάσεων (στρατιωτικών ή οικονομικών) των μεγάλων δυνάμεων, που λειτουργούν ως υποχείρια υπερεθνικών οργανισμών. Άλλωστε, όσοι θέτουν ως πρωτεύον το όνομα, υιοθετούν, έστω και με διαφορετικό πρόσημο, την ίδια λογική με την κυβέρνηση των Σκοπίων, δηλαδή προσδιορίζουν τα έθνη όχι με όρους αυτοδιάθεσης, αλλά στη βάση «ιστορικών δικαίων» (σωστών ή κατασκευασμένων)!

Η συμφωνία των Πρεσπών διαπνέεται από ρατσιστική λογική, αφού καθορίζει την εθνική ταυτότητα με όρους φυλετικής καταγωγής και με βάση αυτούς καθορίζει την ιστορία των λαών και των πολιτισμών. Επιπλέον, θεσμοθετεί τον επεμβατικό ρόλο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, αφού προβλέπει ότι κάθε συνοριακή μεταβολή των συνταγματικά καθορισμένων συνόρων προϋποθέτει τη σύμφωνη γνώμη τους.

Ο αλβανικός μεγαλοϊδεατισμός τροφοδοτείται από ΕΕ και ΗΠΑ! Η ΕΕ έθεσε το ανύπαρκτο τσάμικο ζήτημα! Η «μεγάλη Αλβανία» μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον ιμπεριαλισμό με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιήθηκε η «μεγάλη Βουλγαρία» στις παραμονές του Α΄ Π.Π., δηλαδή ως παράγοντας αποσταθεροποίησης των Βαλκανίων.

Με την Αλβανία υπάρχει σε εκκρεμότητα το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας του 1914.Στο βαθμό που η διεθνής κοινότητα θεωρεί ότι η Αλβανία νομιμοποιείται να διεκδικεί εδάφη που δεν της αποδόθηκαν από τις συμφωνίες του 1912 και του 1919, η Ελλάδα νομιμοποιείται και οφείλει να θέσει θέμα ενεργοποίησης του Πρωτόκολλου της Κέρκυρας, το οποίο δίνει δικαίωμα αυτοδιάθεσης, με βάση την ελεύθερη έκφραση του λαού, από τη στιγμή που καταπατώνται τα δικαιώματα του ελληνικού πληθυσμού της Νότιας Αλβανίας, δηλαδή της περιοχής που, με βάση το Πρωτόκολο της Κέρκυρας, προσδιορίζεται ως “Αυτόνομη Δημοκρατία της Βόρειας Ηπείρου”.

3. Πολιτική συμμαχιών

Τις συνεργασίες τις χρειαζόμαστε, γιατί με αυτές διευκολύνεται η δουλειά μας. Διευκολύνεται η συγκέντρωση των απαραίτητων δυνάμεων για την ανατροπή του κατοχικού καθεστώτος. Η όποια συμμαχία, οφείλει να συσταθεί μόνο κάτω από τρεις θεμελιώδεις προϋποθέσεις:

α) Να αποτελεί σύμπραξη δυνάμεων πάνω σε συγκεκριμένες ελάχιστες δεσμεύσεις, που διευκολύνουν το ξεδίπλωμα των δικών μας θέσεων στο σύνολό τους.

β) Να οικοδομείται δημόσια και με πρωτοβουλίες που δοκιμάζονται μέσα στον απλό κόσμο και όχι πίσω από κλειστές πόρτες και παρασκηνιακά δούναι-λαβείν.

γ) Να διατηρούμε την ανεξαρτησία σκέψης και δράσης μας, σύμφωνα με το γνωστό ρητό «βαδίζουμε χώρια, αλλά χτυπάμε από κοινού»

Αυτό σημαίνει ότι το ΕΠΑΜ αξιοποιεί τις συνεργασίες για να αναπτυχθεί οργανωτικά και πολιτικά, ανεξάρτητα από τους συνεργαζόμενους, και ότι διατηρεί απόλυτα το δικαίωμά του να διατυπώνει το σύνολο των θέσεών του χωρίς να χρειάζεται έγκριση από τους συνεργαζόμενους, να ασκεί δημόσια κριτική σε πράξεις, παραλείψεις και θέσεις ακόμα και των συμμάχων, αλλά και να ξεδιπλώνει ολόκληρη την προβληματική του για τη σημερινή κατάσταση και τις προτάσεις, χωρίς να μένει μόνο στα συμφωνηθέντα με τους συνεργαζόμενους.

Τα ίδια αναφαίρετα δικαιώματα αναγνωρίζει και στους συμμάχους του.

4. Καθήκοντα του ΕΠΑΜ

Το 2019 θα είναι έτος εκλογών. Αμέσως μετά το Συνέδριο, τα Όργανα που θα εκλεγούν θα πρέπει να ορίσουν εκλογική επιτροπή που θα συντονίσει όλη τη δουλειά για όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις.

Στις δημοτικές εκλογές, το ΕΠΑΜ, όπου υπάρχει δυνατότητα, θα στηρίξει ψηφοδέλτια με παλλαϊκό χαρακτήρα και απεύθυνση, που δεν έχουν κομματικό αυτοπροσδιορισμό.

Σε σχέση με τις ευρωεκλογές και τις εθνικές εκλογές, θα αποφασίσουν οι ΤΟ, ανάλογα με τις ανάγκες και την τρέχουσα κατάσταση.

-Η οργανωμένη δουλειά για την ανάπτυξη του μετώπου θα πρέπει να συνεχιστεί και να ενταθεί.

-Περισσότερες και καλύτερες τοπικές οργανώσεις, πιο κοντά στον λαό σε κάθε χώρο, σε κάθε μετερίζι.

-Στόχος παραμένει ο διπλασιασμός των οργανωμένων δυνάμεων του Μετώπου. Οι Τοπικές Οργανώσεις οφείλουν να επιδείξουν πολιτική υπευθυνότητα, να αποτελέσουν πεδίο πολιτικής ζύμωσης, ανάπτυξης πολιτισμού και κουλτούρας, στην κατεύθυνση του εθνικοαπελευθερωτικού καθήκοντος.

-Επανασυγκρότηση της Επιτροπής Προγράμματος και με προσωπικότητες εκτός Ε.ΠΑ.Μ.

-Συγκρότηση και επιτάχυνση των εργασιών του συνδικαλιστικού τομέα, ώστε να υπάρξει συνεχής παρέμβαση και δράση στους εργασιακούς χώρους. Το Ε.ΠΑ.Μ. δεν έχει ακόμα επιτύχει σε ικανοποιητικό βαθμό την συμμετοχή και έκθεση των μελών του στα εργασιακά σωματεία και γενικότερα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

-Στενότερη ενασχόληση με την τοπική αυτοδιοίκηση, που σήμερα σχετίζεται με τις ιδιωτικοποιήσεις, την παιδεία, τη διαχείριση του προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος, του πολιτισμού, σύμφωνα με τις προτάσεις των Τοπικών Οργανώσεων. Επομένως όλα τα παραπάνω αντιστοιχούν σε μετερίζια για την προβολή και ανάπτυξη του πολιτικού λόγου του Ε.ΠΑ.Μ., για την ανάδειξη στελεχών.

-Η αλληλεγγύη ανάμεσα στα μέλη μας, πρέπει να αναπτυχθεί και να βαθύνει περισσότερο. Το 7ο Συνέδριο του Ε.ΠΑ.Μ., επαναφέρει την εντολή στο νέο Κεντρικό Όργανο, να δημιουργήσει δίκτυο αλληλεγγύης για τα μέλη και τους φίλους του Μετώπου, αξιοποιώντας το διαθέσιμο παραγωγικό δυναμικό μελών και φίλων.

-Εμπλουτισμός και πανελλαδικός συντονισμός του τομέα επικοινωνίας, όσον αφορά όλα τα μέσα του Ε.ΠΑ.Μ. (έντυπη εφημερίδα, ραδιόφωνο e-roi, ιστοσελίδα, blogs, facebook). Κάθε μέλος του Ε.ΠΑ.Μ., κάθε τοπική οργάνωση, οφείλει να είναι τα αυτιά, τα μάτια και η φωνή του Μετώπου, να είναι εν δυνάμει ανταποκριτής στην ενημέρωση, αξιοποιώντας τα μέσα του Μετώπου στην αφύπνιση του λαού.

-Το Κεντρικό Όργανο οφείλει να χαράξει το οργανωτικό και πολιτικό σχέδιο που θα επιτρέψει στο Ε.ΠΑ.Μ. να αναδειχθεί σε βασικό καταλύτη των εξελίξεων υπέρ του λαού και της πατρίδας. Να διερευνήσει παράλληλα και να αξιοποιήσει τις δυνατότητες για την συγκρότηση ευρύτερου λαϊκού μετώπου ανατροπής!

Αθήνα, 9 Δεκεμβρίου 2018
Το Σώμα του 7ου Συνεδρίου του ΕΠΑΜ.