Τα αποτελέσματα των εκλογών και η επόμενη ημέρα

του Γιώργου Μπούτρη*

Οι εκλογές της 7^ης Ιουλίου, αποτύπωσαν μια δραματική αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών. Οι δυνάμεις των μνημονίων και της αποικιοποίησης της χώρας κατάφεραν μια συντριπτική ρεβάνς. Η «παλαιά δεξιά» της ΝΔ επανήλθε πιο επιθετική στην κυβέρνηση, με την «νέα δεξιά» του ΣΥΡΙΖΑ να έχει διασωθεί μετά από πέντε χρόνια εφαρμογής μνημονίων και να καταλαμβάνει τώρα θέση «χρυσής εφεδρείας» στην διαιώνιση του καθεστώτος της χρεοκρατίας. Παράλληλα δύο νέα πολιτικά υποστυλώματα δημιουργήθηκαν εκατέρωθεν του δικομματισμού (ΜΕΡΑ 25, Ελληνική Λύση).

Ο διασυρμός κάθε προοδευτικής παράδοσης και αξίας από την πενταετή διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επέδρασε βαθύτερα. Έκαμψε κάθε πνεύμα συλλογικής αντίστασης και πρότασης αναστροφής. Επιπλέον, δημιούργησε ένα ρεύμα τιμωρίας το οποίο εκτόξευσε προς τα πάνω τη ΝΔ και συγχρόνως έδωσε την δυνατότητα στο ΣΥΡΙΖΑ να αξιοποιεί τα παραδοσιακά αντιδεξιά ανακλαστικά του λαού, για να αυξήσει τα ποσοστά του. Ωστόσο, η ήττα δεν ήταν καθόλου μια αντικειμενική και αναπότρεπτη εξέλιξη.

Η απουσία ενός αποσαφηνισμένου, ξεκάθαρου -και όσο ήταν δυνατό- ενιαίου πόλου κατά του ιμπεριαλιστικού ζυγού της αποικιοποίησης και μαζικής φτωχοποίησης της χώρας και του λαού της, απετέλεσε την κύρια αιτία, για να φθάσουμε στα προηγούμενα αποτελέσματα.

Ιδιαίτερα, μετά τη σταδιακή πορεία της -εκ των έσω- απονεύρωσης της ΛΑΕ, από τα πιο πάνω χαρακτηριστικά ή / και του περιορισμού τους μόνον στον δημόσιο λόγο και τις πρωτοβουλίες του επικεφαλής της, η καθοδική πορεία ήταν λίγο – πολύ προδιαγεγραμμένη.

Η «εκ των έσω» εξουδετέρωση της ΛΑΕ, η οποία δέσποζε στον χώρο που προέκυψε από το μεγαλειώδες κίνημα του ΟΧΙ, και η αδυναμία, παρά την πολιτική της επιβεβαίωση, να μετατρέψει αυτό το κίνημα σε ένα πολιτικό ρεύμα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, υπήρξε καταλυτική για την ευρεία επικράτηση του δικομματισμού. Του έδωσε την δυνατότητα για μια καίρια νίκη χωρίς, στην ουσία, να έχει δοθεί η μάχη. Εδώ βρίσκεται το υπ΄ αριθμόν 1 από τα συμπεράσματα για την επόμενη μέρα.

Το δεύτερο είναι ότι η «κανονικότητα», η οποία δείχνει σήμερα κραταιή όσο ποτέ από το 2010, έχει να κάνει αποκλειστικά με το πολιτικό εποικοδόμημα και όχι με κάποια τάση αναστροφής ή ανάσχεσης της πορείας αποσάθρωσης της χώρας και  του λαού της. Οι αποφάσεις της Ε. Ένωσης που έχουν ήδη επικαιροποιηθεί ή μέλει να ληφθούν αυτόν τον μήνα και κινούνται στην τροχιά μιας χώρας υπό οικονομική – πολιτική κατοχή και εκκαθάριση, είναι γνωστές. Το ίδιο και το Βατερλό στην εξωτερική πολιτική, την ασφάλεια και εδαφική ακεραιότητα, με επαπειλούμενη μια νέα εθνική περιπέτεια στην Κύπρο και το Αιγαίο.

Όσο κι αν το πολιτικό σύστημα σταθεροποιήθηκε, η βάση του παραμένει πολύ ασταθής και η αποσταθεροποίησή της θα εντείνεται. Η οικονομική και πολιτική κατοχή δεν αποτελεί ένα είδος εγχειρήματος (project) με ημερομηνία λήξης. Διευθύνεται με κατεξοχήν πολιτικούς όρους και στόχο την ολική εκποίηση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών και τον κατακερματισμό μας ως χώρας – κράτους και ως λαού. Θεωρούμε ότι τα πιο κρίσιμα και τα σπουδαία είναι μπροστά. Πρέπει να μη τα αποδεχθούμε, να απορρίψουμε την παραίτηση και κάθε μορφή αναμονής και κάνοντας από τώρα όλες εκείνες τις βαθιές τομές, οι οποίες έχουν επισημανθεί και επανέρχονται ως διδάγματα από την βαριά ήττα.

Το ΔΗΚΚΙ, μετά την μη αντιστρεπτή καθίζηση της ΛΑΕ στις 26 Μαΐου, καθώς και την εκτίμηση της νέας ηγεσίας της, ότι απετέλεσε και η ίδια μέρος του προβλήματος και των αιτιών της ήττας, προσπάθησε να υπάρξει μια -έστω και μικρή- συνέχεια και παρακαταθήκη για την επόμενη ημέρα.

Στήριξε και συμμετείχε στο Συμμαχικό ψηφοδέλτιο ΕΠΑΜ – ΑΚΕΛ, το οποίο συγκροτήθηκε μετά τις ευρωεκλογές. Κρίνουμε το αποτέλεσμα θετικό, γιατί προέκυψε μια παρακαταθήκη με σκοπό την ευρύτερη δυνατή συμπαράταξη του αντιμνημονιακού – αντινεοφιλελεύθερου και δημοκρατικού πατριωτικού χώρου. Επάνω σε αυτήν την κατεύθυνση και με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και δράσεις, θα συνεχίσουμε.

Αθήνα, 8/7/2019

*Ο Γιώργος Μπούτρης είναι Γραμματέας της Διοικούσας Επιτροπής του ΔΗ.Κ.ΚΙ.