Η ταυτότητα του εκλογικού αποτελέσματος

του Δημήτρη Καζάκη

Χάρις στον Τσίπρα, τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά εν συνόλω, η ΝΔ βγήκε από τις εκλογές πιο ισχυρή παρά ποτέ. Χάρις στον Τσίπρα, τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά εν συνόλω, η ΝΔ απέκτησε όχι μόνο αυτοδυναμία για πρώτη φορά εν μέσω τέτοιας κατάρρευσης, αλλά και σχεδόν απόλυτο έλεγχο σε επίπεδο Δήμων και Περιφερειών.

Ποτέ πριν κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης η ΝΔ δεν είχε τέτοια πολιτική ισχύ. Ξεπερνά σε έλεγχο του κράτους ακόμη και την εποχή της ΕΡΕ. Κατ’ ουσία έχουμε την αναβίωση του «κράτους της δεξιάς», όπως το γνώρισε ο ελληνικός λαός από την εποχή του εμφυλίου.

Μόνο που αυτή τη φορά δεν οφείλεται στα όπλα των ταγματαλητών και συμμάχων, αλλά στον Τσίπρα, τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά εν συνόλω. Κι έτσι δίνεται η ευκαιρία στον Μητσοτάκη να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της παράταξής του προς τους ξένους δυνάστες για τον εθνικό ακρωτηριασμό της Ελλάδας, που δεν μπόρεσε να υλοποιήσει τότε, επί εποχής δόγματος Τρούμαν. Παρά την αλληλοσφαγή και το ματοκύλισμα του ελληνικού λαού.

Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ κράτησε τις εκλογικές του δυνάμεις, έτσι ώστε να επανέλθουμε σ’ εκείνη την εποχή του ασύδοτου και απόλυτα διεφθαρμένου δικομματισμού που μας οδήγησε στη χειρότερη χρεοκοπία της χώρας. Πάνω από το 70% του εκλογικού σώματος συσπειρώθηκε στον ανανεωμένο δικομματισμό. Είμαστε η μοναδική χώρα της Ευρώπης που κινείται με τους παραδοσιακούς όρους του δικομματισμού με τα ίδια κόμματα βρικόλακες που μας οδήγησαν στην «αφρικανοποίηση» της Ελλάδας.

Πρόκειται για έναν δικομματισμό που διαθέτει όχι μόνο απόλυτη κοινοβουλευτική κυριαρχία, αλλά και πολύ χρήσιμες κομματικές εφεδρείες. Το ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ) αποτελεί την πολιτική εφεδρεία πρώτης γραμμής. Το ΚΚΕ κράτησε τα ποσοστά στα οποία αρκείται εδώ και δεκαετίες έτσι ώστε να επιβιώνει η κομματική γραφειοκρατία, με αντάλλαγμα την ρητή εγγύηση ότι δεν θα τεθεί επ’ ουδενί ζήτημα κατοχής και υποτέλειας της Ελλάδας κι επομένως ζήτημα εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Με το αζημίωτο πάντα.

Ταυτόχρονα είχαμε την αντικατάσταση της ρημαγμένης ΧΑ με τον Βελόπουλο, ο οποίος προορίζεται να λειτουργήσει ως βαλβίδα εκτόνωσης της ακροδεξιάς διαμαρτυρίας εκείνου του τμήματος της «κοινής γνώμης» που μπερδεύει την εθνικοφροσύνη με τον πατριωτισμό. Ο κ. Βελόπουλος συνιστά τον αναγκαίο πλωτήρα ασφαλείας για όλες τις άτιμες συμφωνίες εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων από την κυβέρνηση της ΝΔ, που έχει ήδη προετοιμάσει ο Τσίπρας με υποβολέα την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Στο κοινοβούλιο εισήλθε και το κόμμα ειδικού σκοπού του κ. Βαρουφάκη. Και λέμε κόμμα ειδικού σκοπού, διότι δημιουργήθηκε και στηρίχθηκε από τα πιο αρπακτικά συμφέροντα των υπερεθνικών χρηματαγορών, τα οποία επενδύουν στην κατάρρευση του ευρώ με όρους ασύδοτης κερδοσκοπίας σε βάρος του. Τα ίδια συμφέροντα που φρόντισαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 να τσακίσουν το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Φίδι, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για το ευρώ και την επικράτηση του ευρωπαϊκού τραπεζικού καρτέλ με επικεφαλής την ΕΚΤ.

Εύκολα μπορεί να αφορίσει την μετεκλογική κατάσταση της Ελλάδας, όπως το κάνουν ήδη πολλοί: Οι Έλληνες είναι άξιοι της τύχης τους!

Είμαστε όντως άξιοι της τύχης μας;

Σε ανάλογες περιστάσεις όπου μια ολόκληρη χώρα υπονομεύεται και υποβαθμίζεται επί δεκαετίες μέχρις ότου οδηγηθεί στην πιο απόλυτη χρεοκοπία, όπου κυριαρχεί μια πρωτοφανής πόλωση πλούτου και φτώχειας, τότε βγαίνουν στην επιφάνεια τα χειρότερα κοινωνικά ένστικτα. Οι συμπεριφορές πολώνονται σε τέτοιο βαθμό ώστε η αποσύνθεση της κοινωνίας οδηγεί σ’ έναν εσωτερικό διχασμό.

Από τη μια σε αδίστακτα αρπακτικά κάθε είδους, χωρίς ηθικές αναστολές και όρια. Κι από την άλλη σε επαίτες, σε ζήτουλες, σε εξαθλιωμένους ψυχή τε και σώματι, που ξέρουν μόνο να προσαρτώνται στους ισχυρούς για την επιβίωσή τους.

Ο ταξικός αυτός διαχωρισμός που χαρακτηρίζει κοινωνίες που πεθαίνουν, που χάνουν την εσωτερική τους συνοχή και τη δύναμη να προχωρήσουν μπροστά μέσα από αγώνες για μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά αιτήματα, τον βλέπουμε να κυριαρχεί σ’ όλες τις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής. Κι όχι μόνο.

Πρόκειται για έναν ταξικό διαχωρισμό σε χώρες όπου διαιωνίζεται η ισοπέδωση και η καταστροφή από τους πρώην αποικιοκράτες. Χωρίς να τους επιτρέπεται έστω και για διάστημα μιας γενιάς να συγκροτήσουν έθνος και να αποκτήσει εθνική συνείδηση ο λαός τους για να πάνε μπροστά.

Ο Φραντς Φανόν έγραφε το 1961 για την εθνική συγκρότηση των χωρών που απελευθερώνονταν από τον αποικιακό ζυγό: «Αντί να είναι η συντονισμένη αποκρυστάλλωση των ενδότερων φιλοδοξιών του λαού, αντί να είναι το πιο απτό, άμεσο προϊόν της λαϊκής κινητοποίησης, η εθνική συνείδηση δεν είναι παρά ένα ακατέργαστο, άδειο, εύθραυστο κέλυφος. Οι ρωγμές σε αυτό εξηγούν πόσο εύκολο είναι για τις νέες ανεξάρτητες χώρες να μετατραπούν από έθνος σε εθνοτική ομάδα και από κράτος σε φυλή – μια παλινδρόμηση που είναι τρομερά επιζήμια και επιζήμια για την ανάπτυξη του έθνους και της εθνικής ενότητας». (Frantz Fanon, The wretched of the earth. New York: Grove Press, 2004, 97).

Στην κατάσταση αυτή της εθνικής συνείδησης οδηγήθηκε κι ο ελληνικός λαός τις προηγούμενες δεκαετίες, μέσα από τη συστηματική υποβάθμιση της Ελλάδας στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Με την στρατηγική επιλογή της αφομοίωσης από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Με τελικό αποτέλεσμα την χρεοκοπία ολόκληρου του ελληνικού καπιταλισμού, όπου η υποβάθμιση μετατράπηκε σε καθολική κατάρρευση. Κι έτσι η κοινωνική σύνθεση της χρεοκοπημένης Ελλάδας προσιδιάζει πια στην κατάσταση που περιγράφει ο Φανόν.

Η μόνη ουσιώδης διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι οι εν ζωή γενιές της Ελλάδας, χωρίς εθνική συνείδηση, χωρίς εθνική συνοχή και ενότητα, κανιβαλίζουν τα επιτεύγματα και τις κατακτήσεις των προηγούμενων γενιών Ελλήνων. Ζουν με την εγκληματική ψευδαίσθηση ότι διαφέρουν από τους λαούς της ολοκληρωτικά κατεστραμμένης Αφρικής, γιατί καπηλεύονται με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο το βιός και την εθνική επικράτεια που κατάκτησαν οι εθνικοί και οι κοινωνικές αγώνες των προηγούμενων γενιών.

Είναι σίγουρο ότι οι δυνάστες της χώρας θα αποθρασυνθούν. Ήδη σήμερα 8 Ιουλίου το Eurogroup, σε μια επίδειξη δύναμης απέναντι στην Ελλάδα, θέτει νέες μνημονιακές απαιτήσεις. Απαιτήσεις που έχει ήδη υπογράψει ο Τσακαλώτος και θα εφαρμόσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Τι κάνεις απέναντι σ’ όλα αυτά. Για όποιον δεν διαθέτει ίχνος εθνικής συνείδησης η απάντηση είναι εύκολη. Είναι σίγουρο ότι θα αναζητήσει καταφύγιο στους κομματικούς μηχανισμούς του καθεστώτος κατοχής. Θα βαφτεί με τα κομματικά χρώματα της ντροπής για να τον αποδεχθούν στο κοπάδι των αμνοεριφίων επί σφαγή και θα γίνει βασιλικότερος του βασιλέως.

Για όσους όμως στρατεύονται στην εθνική και κοινωνική απελευθέρωση της Ελλάδας, η απάντηση είναι εξίσου εύκολη. Συνεχίζουν τον αγώνα. Διδασκόμαστε από τις ήττες, μαθαίνουμε από τα λάθη μας, δυναμώνουμε τις συμμαχίες μας, το άνοιγμά μας στην κοινωνία και βαδίζουμε μπροστά.

Άλλωστε από την ιστορία γνωρίζουμε ότι η τιμή δεν ανήκει στους νικητές άτιμων αναμετρήσεων, αλλά ανήκει πάντα σ’ όσους διάλεξαν να φυλάγουν Θερμοπύλες. Κι όπως έλεγε ο ποιητής:
Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κι οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

Δημήτρης Καζάκης