Ταυτότητα Μεταναστευτικού Ζητήματος

του Γιώργου Γιαγκίδη*

Ως προς το Προσφυγικό και Μεταναστευτικό Ζήτημα θα πρέπει να δούμε τα γεγονότα και την ανάλυση τους γυμνά, αν δεν θέλουμε να συντελέσουμε σε αυτό που επεξεργάζονται για εμάς ως λαούς, δηλαδή τον αλληλοσπαραγμό.

Ταυτότητα Προσφύγων – Μεταναστών:

Ενδιαφέροντα τα στοιχεία, όπως φαίνονται και στην επισυναπτόμενη εικόνα παρακάτω:

Α. 40,4 % οι άντρες, 23,5% οι γυναίκες και 36,1% τα παιδιά στο σύνολο των 48.518 ατόμων που έφτασαν από 01/01/19 έως τις 06/10/19.

Β. 10.395 έφτασαν χερσαία, ενώ 38.123 μέσω θαλάσσης, συνολικά 48.518 άνθρωποι.

Γ. Οι περισσότεροι είναι πρόσφυγες (περίπου το 80%), καθώς προέρχονται από θέατρα μαχών, όπως το Αφγανιστάν (38,8%), τη Συρία (20,6%) και το Ιράκ (7,8%), πάντα επί των ποσοστών των αφίξεων μέσα στο 2019.

Δ. Τα νησιά με την κύρια επιβάρυνση σε ανθρώπινη εγκατάσταση, είναι η Λέσβος, η Χίος, η Σάμος, η Λέρος, η Κως, η Κάλυμνος, το Καστελόριζο και ιδιαίτερα η Σύμη, η οποία με πληθυσμό 2.590 ατόμων (στοιχεία του 2011), μόνο για το 2019 δέχτηκε ήδη 2.035 ανθρώπους(!).

Ε. Βλέπουμε τέλος, πως κύριο πέρασμα είναι και ο Έβρος, με 10.395 ανθρώπους να έχουν εισαχθεί από εκεί, δηλαδή μέσω Τουρκίας.Περιοχές Εισόδου Μεταναστών & Προσφύγων

Σύνολο & Τύποι ΑφίξεωνΧώρες & Ποσοστά Αφίξεων

Την ίδια ώρα που σε ολόκληρη Ισπανία έχουν καταφτάσει το 2019 μόλις 24.052 άνθρωποι (έως 6/10/19), κατά 95,2% από τη Βενεζουέλα, ενώ στην Ιταλία πέρασαν 7.923 άνθρωποι, κατά 28.5 % από την Τυνησία, μερικοί αριθμοί που μας κάνουν να κατανοήσουμε το μέγεθος της επιβάρυνσης της Ελλάδας.

Στοιχεία από την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες: https://bit.ly/2oWomkz

Η αλήθεια που καίει την όραση:

Ο ανθρωπισμός, η αλληλεγγύη και το φιλότιμο στις ημέρες μας έχουν χαρακωθεί νοηματικά και μια πελώρια προσπάθεια λαμβάνει χώρα, ώστε οι όροι αυτοί να αποτελέσουν ψευδο-ιδεολογικό επιστέγασμα συγκεκριμένης πολιτικής τάσης του διεθνούς καπιταλισμού, ωστόσο στην ορθή τους ερμηνεία είναι καθήκον όλων μας, εννοώντας δηλαδή τη μέριμνα για αυτούς τους ανθρώπους ως πράξη αλληλεγγύης και όχι φιλανθρωπίας*.

Σήμερα η ΕΕ έρχεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη προσφυγική κρίση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο:

Μόνο το 2015 και το 2016, περισσότεροι από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι ζήτησαν άσυλο στην ΕΕ, ενώ περισσότεροι από 2.030 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη Μεσόγειο μέσα στους πρώτους 6 μήνες του 2017.

Ομως όταν τα «βάρη» μοιράζονται τόσο άνισα στον εσωτερικό πυρήνα της Ε.Ε, με τις μεσογειακές χώρες και ειδικά την Ελλάδα, που ως χώρες «υποδοχείς» των μεταναστών και προσφύγων οφείλουν να δέχονται και να κρατήσουν στα εδάφη τους αυτούς τους ανθρώπους για ένα αόριστο ουσιαστικά χρονικό διάστημα, έως ότου δηλαδή τα εξαιρετικά διστακτικά –και πλούσια- κράτη που οι άνθρωποι αυτοί επιθυμούν να πορευτούν, να εξετάσουν και να αξιολογήσουν τις αιτήσεις τους, τότε είναι που πρέπει να δράσουμε πολιτικά, όπως γράφεται λίγο παρακάτω.

Η Ελλάδα έχει αλυσοδεθεί πίσω από την τριπλέτα ασφυξίας των συνθηκών Σένγκεν, Δουβίνο και της Συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, οι οποίες πλάι στη λαιμαργία των φιλοδουλεμπορικών ΜΚΟ για νομάδες της φτώχειας και των πολέμων, συντελούν σε αυτή τη φρίκη που εκτυλίσσεται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών στη χώρα μας, εκεί που οι άνθρωποι στοιβάζονται σαν υποδήματα σε παπουτσοθήκη που ετοιμάζεται να εκραγεί από την έλλειψη οξυγόνου:

Στο πρώην στρατόπεδο που σήμερα ονομάζεται ως «Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης Προσφύγων» στη Μόρια Λέσβου, οι υποδομές έχουν θεμελιωθεί για τη φιλοξενία 2.330 ατόμων. Κι όμως σήμερα φιλοξενούνται >12.000 άτομα(!).

Ακούσατε ποτέ όμως τις ΜΚΟ να καταγγέλλουν τα κυκλώματα δουλεμπορίου ανθρώπων και την παρούσα κατάσταση, όταν τάζουν έναν τεχνητό παράδεισο στην Ελλάδα της –έστω και της αρκετά κουτσουρεμένης- ανεργίας του 17% (Ιούνιος του 2019) και της ανεργίας νέων του 40,3% (Μάρτιος 2019, με την Ελλάδα ως πρωταθλήτρια της Ε.Ε στην ανεργία;

Η πολιτική εμπειρία και οξυδέρκεια μάλιστα δείχνει μια υπόθεση, κατά την οποία το πρόβλημα με τον υπερσυγκεντρωτισμό ανθρώπων στην Ελλάδα θα συνεχίζεται ραγδαία μέσω Τουρκίας, με αποτέλεσμα Έλληνες & Αλλοδαποί να εναντιώνονται δυναμικά μεταξύ τους για τη φρικιαστική κατάσταση συνολικά και τότε να προελαύνουν, ως είθισται, οι εξωτερικές δυνάμεις για την επιβολή της τάξης, αλλά και στρατιωτικής κατοχής, με ταυτόχρονο γκριζάρισμα ή απώλεια εθνικού εδάφους στα σημαία της έντασης (δηλαδή τα νησιά του Αιγαίου), όπως τόσες φορές συνέβη για τη χώρα μας, ειδικά σήμερα που όντως η Ελλάδα είναι απόλυτα ασθμαίνουσα ως προς το ζήτημα διαχείρισης του προβλήματος, έχοντας μάλιστα παραδώσει τη φύλαξη του Αιγαίου στην ιδιωτικών συμφερόντων Frontex και το ΝΑΤΟ(!).Χάρτης Σένγκεν

Τουρκία & Ευρωπαϊκή Ενωση:

Το μεγάλο πρόβλημα σχετικά με τη γιγαντιαία ροή προσφύγων και μεταναστών προς την Ελλάδα (μόνο για το 2019 έως τις 06/10 είναι συνολικά 48.518 άνθρωποι), αποτελεί φυσικά η Τουρκία, δίπλα στη «Συμμαχική» Ε.Ε.

Το γειτονικό μας κράτος –τρομοκράτης– που μέχρι και παράνομο εμπόριο με φουσκωτά για τη διακίνηση του δουλεμπορίου έχει στήσει, έχει αμπαρωθεί πίσω από την απόλυτα ζημιογόνα για τα ελληνικά συμφέροντα Συμφωνία Ε.Ε-Τουρκίας τηρώντας την φυσικά, πλάι στην Ε.Ε, κατά το δοκούν, εισπράττοντας πλουσιοπάροχα ποσά (>6 δις ευρώ) για το μεταναστευτικό ζήτημα, συσκοτίζοντας για το ρόλο της Ε.Ε και της Τουρκίας στη δημιουργία του όλου ζητήματος, όταν συνολικά έχουν συντελέσει πρωταρχικά στη δημιουργία του κλίματος πολεμικών σπαραγμών και ανατροπής κυβερνήσεων, όπως ακόμα συμβάλλει ως συμφωνία στον εγκλωβισμό των μαρτυρικών ανθρώπων στην Τουρκία και φυσικά στην Ελλάδα, ως αποθήκες ψυχών, οι οποίες θα καταλήξουν εξ ορισμού έρμαια ναρκωτικών, πορνείας και της παρανομίας γενικότερα.

Ομως ίσως το σοβαρότερο για την Ελλάδα είναι πως δια της συγκεκριμένης συμφωνίας δεν αναγνωρίζεται η εθνική κυριαρχία της χώρας μας, καθώς επιτρέπει την επιχειρησιακή παραχώρηση του Αιγαίου στο ΝΑΤΟ και προβλέπει την παρουσία Τούρκων αξιωματικών στα ελληνικά νησιά.

Οπότε ζωτική φαντάζει η άμεση αποδέσμευση από τις συνθήκες Σένγκεν, Δουβλίνου και τη Συμφωνία ΕΕ –Τουρκίας. Ειδικά οι δύο τελευταίες έχουν δράσει πρωταγωνιστικά στο πρόβλημα.

Αλλη μια ρεαλιστική λύση θα ήταν η επαναλειτουργία της πρεσβείας της Συρίας στην Ελλάδα, ώστε να επιταχυνθεί η ταυτοποίηση όσων δηλώνουν Σύριοι και ο επαναπατρισμός τους, καθώς πλέον >90% του εδάφους της χώρας αυτής βρίσκεται υπό την κυριαρχία της νόμιμης κυβέρνησης κι έχει αποκατασταθεί η ειρήνη σχεδόν απόλυτα, ένα μέτρο που βέβαια προϋποθέτει να «σπάσουν τα αβγά» με την Ε.Ε & ΗΠΑ, οι οποίες έχουν επιβάλλει αυτό το εμπάργκο διακρατικών σχέσεων Ελλάδας-Συρίας.

Ομως αν θέλουμε να πιέσουμε την Τουρκία πραγματικά, λύσεις και δη νόμιμες, υπάρχουν:

A. Σε πρώτη φάση, όσο η Τουρκία συνεχίζει να στέλνει καραβιές απελπισμένων, δύναται να επιβάλουμε μεγάλους δασμούς ή και πλήρες εμπάργκο σε δεύτερο χρόνο επί του χερσαίου εμπορίου της Τουρκίας που περνάει μέσω Θράκης και Εγνατίας Οδού προς την Ευρώπη, με τρομακτικό οικονομικό κόστος για την Τουρκική οικονομία.

B. Σε δεύτερη φάση θα μπορούσαμε να καταγγείλουμε την Τουρκία στο Διεθνή Οργανισμό Ναυσιπλοΐας ως χώρα που παραβιάζει τους κανόνες, εφόσον αφήνει ανεξέλεγκτα τα πλωτά μέσα που χρησιμοποιούν οι διακινητές με τους οποίους και συνεργάζεται για να μεταφέρουν τους πρόσφυγες στην Ελλάδα, με επίσης οικονομικό κόστος για τα λιμάνια και τις μαρίνες της Τουρκίας, κυρίως κατά την τουριστική περίοδο από την αύξηση των τελών ελλιμενισμού συνεπεία της υποβάθμισης τους από το διεθνή οργανισμό.

Εδώ ενδιαφέρουσες προτάσεις & αναλύσεις για το Μεταναστευτικό & Προσφυγικό:

Εν κατακλείδι:

Οφείλουμε πρωταρχικά να κατανοήσουμε ποιος είναι ο εχθρός μας:

«Η διεθνής μετανάστευση ενισχύει τα εισοδήματα παγκόσμια. Επιτρέποντας στους εργαζόμενους να μετακινηθούν όπου μπορούν να είναι πιο παραγωγικοί, η μετανάστευση συνεπάγεται μια αύξηση στο συνολικό προϊόν και το εισόδημα».

Η πιο πάνω, είναι η επίσημη άποψη της Παγκόσμιας Τράπεζας, το γνωστότερο και ισχυρότερο τραπεζικό όμιλο στο σύγχρονο κόσμο.

Ας δούμε τι λέει ο πατέρας της επιστήμης της πάλης των τάξεων, Κάρλ Μαρξ(1), για τη μετανάστευση ως θεσμό:

«Οι οικονομικοί “μετανάστες” είναι ο Δούρειος Ίππος του κεφαλαίου για την άλωση των εργασιακών κατακτήσεων των ντόπιων».

Εδώ ένα χρήσιμο άρθρο αναφορικά με το ζήτημα.

Επίσης:

«Ο βασικός στόχος του εργοδοτικού κεφαλαίου είναι η αύξηση της κερδοφορίας του μέσα από τη μείωση του κόστους εργασίας. Γι’ αυτό εισάγει και χρησιμοποιεί τα εκατομμύρια των ξένων εργατικών χεριών ως παραπανίσιο πληθυσμό, που θα ασκήσει τρομακτικές πιέσεις στους ντόπιους εργαζόμενους για τη μείωση του κόστους εργασίας».

Επομένως εχθρός μας είναι ο διεθνείς ακραιφνής καπιταλισμός της υπερσυγκέντρωσης του πλούτου σε ελάχιστα χέρια, όταν μάλιστα σήμερα 8 άτομα κατέχουν τόσο πλούτο όσο κατέχει το 50% του πληθυσμού παγκόσμια:

Οι πρόσφυγες, οι μετανάστες, η λιτότητα, οι «κρίσεις», οι πολεμικές συρράξεις, ο επεκτατισμός η παγκοσμιοποίηση κι άλλα, είναι απόνερα, εργαλειακοί μηχανισμοί και αναδιπλώσεις αυτού του φρικιαστικού προσώπου της άνισης μορφής του καπιταλισμού που κυριαρχεί στις ημέρες μας υπό το προσωπείο του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος καπιταλισμός προκειμένου να επιζήσει οφείλει να δράσει ομοίως.

Το μεταναστευτικό-προσφυγικό ζήτημα, λειτουργεί ως μοχλός αποσταθεροποίησης κρατών (το είδαμε ειδικά στην υπόθεση της Κάρολα Ρακέτε στην Ιταλία) και αποκούμπι των χρηματοπιστωτικών συμμοριών, ως μέσο «φτηνών εργατικών χεριών» και ξεπλύματος χρήματος, ιδιαίτερα μέσα από τις παχυλές χρηματοδοτήσεις κυρίως σε ΜΚΟ.

Ας είμαστε εναντίον της μετανάστευσης, αλλά όχι εναντίον του μετανάστη, όπως ακριβώς είμαστε εναντίον της φτώχιας, αλλά όχι εναντίον του φτωχού.

Γιατί ο μετανάστης, είτε Ελληνας είτε όχι, δεν είναι παρά το πρώτο θύμα του διεθνούς κεφαλαίου και της ακόρεστης του όρεξης για υπερκέρδη.

Μας προορίζουν όλους για μετανάστες ως μοντέρνους νομάδες της φτώχιας, με κληρονομιά το μοιραίο βίο που συνήθως περικλείει τη μετανάστευση: Δυσπραγία, φτώχεια, απελπισία, μάχη για την επιβίωση.

Ο τρόμος του διεθνούς κεφαλαίου είναι τα οργανωμένα και ανεξάρτητα κράτη. Μόνο με την αποδόμηση και τεμαχισμό τους έρχεται το κέρδος (άρα εδώ κολλάει το αίτημα για ανοικτά σύνορα) κάτι που συμβαίνει ακόμα εντονότερα σε συνθήκες πολέμου.

Περισσότερη φτώχεια, άρα περισσότερος πλούτος, μας λέει το Μαλθουσιανό δόγμα.

Μόνο οι διανοητικά τυφλοί δεν βλέπουν τη μανιασμένη προσπάθεια των διεθνών «διευθυντηρίων», για τη διάλυση όλων των οργανωμένων εθνών, που δεν συνυπογράφουν πειθήνια την ατζέντα της εξουσίας τους.

Και εδώ κάτι βασικό:

Αλληλεγγύη: Παροχή φροντίδας ως ίσος προς ίσο / Φιλανθρωπία: Παροχή φροντίδας ως ανώτερος προς κατώτερο.

Και σε όλα αυτά τα εθνικά κυρίαρχα κράτη με επισφραγισμένη τη λαϊκή κυριαρχία, προασπίζοντας τα ελεύθερα έθνη και τους ελεύθερους λαούς, δύναται να δράσουν ως αντίμετρο νίκης για εμάς, τους λαούς του φιλότιμου και αγωνίας για την ελευθερία και ευημερία μας.

* Ο Γώργος Γιαγκίδης είναι BSc Διαιτολόγος – Διατροφολόγος ΑΤΕΙ Κρήτης & MSc Φοιτητής Ιατρικής ΑΠΘ, μέλος της Τ.Ο. Θεσσαλονίκης του Ε.ΠΑ.Μ.