Γίνε Μέλος
Ανάλαβε Δράση
Ενίσχυσέ Μας
Ανακοινώσεις
Εκδηλώσεις
Αρθρογραφία
Επικοινωνία
Menu Icon
Layout Image

Το 7ο Συνέδριο να γίνει η θρυαλλίδα μιας νέας Δρακογενιάς

6 Δεκεμβρίου 2018 2:43 ΠΜ

του Γιώργου Γιαγκίδη.

Το ΕΠΑΜ το πρωτογνώρισα μέσω του “σωτήριου” διαδικτύου και το πρώτο ουσιαστικό δέσιμό μου μαζί του ήταν μετά από εκδήλωση του στη Σητεία Κρήτης το 2014, όταν και εγγράφηκα ως φίλος, για να αναβαθμιστώ ως μέλος το 2016.

Αυτό που με κέντρισε στο ΕΠΑΜ και με έδεσε τελικώς μαζί του, ήταν ο αναλυτικός και μεστός λαϊκός λόγος του, που κυριολεκτικά σε γαλουχούσε πρωτοβάθμια και επιμορφωτικά, το πλήθος της πολιτικής ανάλυσης με επεξήγηση για τα “πως” και “γιατί” σε όλα τα πεδία, το πώς λειτουργούσε από τότε ως μια εστία για όλο τον λαό, δίχως ιδεολογική περιχαράκωση, το γεγονός ότι απλοί πολίτες αποφάσισαν να βγουν από τα σπίτια και τους και να αποκτήσουν μια ενεργή πολιτική φωνή με αυτοσκοπό τον πατριωτικό-δημοκρατικό αγώνα και ακόμη περισσότερο, πως το Ε.ΠΑ.Μ αποτελούσε ένα δυναμικό μέτωπο ως ζωντανός οργανισμός στους δρόμους του αγώνα και της αγωνίας για την τελική μας νίκη ως ελληνικός λαός.

Κυριολεκτικά με έσωσε ως πολιτικό oν, καθώς πλήθος πολιτικάντηδες της σειράς και λοιποί λαδοπόντικες που έταζαν δώρα, αίγλη και διορισμούς ελλόχευαν σε κάθε γωνία, κατά το σχέδιο δεσίματος και δηλητηρίασης της νεολαίας, μέσω κυρίως του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, αλλά και σε άλλες ακόμα νεολαίες. Η εμπειρία μου έχει δείξει πως οι πολιτικοί σχηματισμοί διψούν για τη νέα γενιά, καθώς αποτελεί “εκπρόσωπο” της ελπίδας και μια εύχρηστη “βιτρίνα”, όντας όμως είδος υπό εξαφάνιση στην πολιτική σκηνή της χώρας.

Πολλά αλλάξανε στο ΕΠΑΜ που πρωτογνώρισα, όμως λόγω οικονομίας και περιόδου δημοσίευσης του παρόντος κειμένου, θα στοχεύσω απευθείας στην ουσία.

Το ΕΠΑΜ που είχε -και ακόμα έχει- όλες τις προϋποθέσεις για να εισβάλει κάτω από τον μαλακό ιστό του λαού, να τον ακούσει, να μάθει από αυτόν, να αφομοιώσει στη δράση του τις πραγματικές του ανάγκες και φυσικά να τον οργανώσει, υπό το χρέος κάθε πολιτικής δύναμης να οργανωθεί μα και να οργανώσει τον λαϊκό αγώνα, μέσα από το λαϊκό σώμα, ως βασικό κύτταρό του.

Μοιραία λοιπόν, ελέω εσωτερικών συγκρούσεων μάλλον, περιχαρακωθήκαμε και χάσαμε την επαφή μας με την κοινωνία, χάνοντας τις γέφυρες μέσω της φαύλης εσωστρέφειας.

Βέβαια, ο Μανόλης Αναγνωστάκης ήδη από το 1993 έλεγε:

«Το να είσαι συνεπής στην Ελβετία είναι κάτι πολύ εύκολο. Συνεπής είν’ ο άνθρωπος που είναι τακτικός στα ραντεβού του, τακτικός στις συναλλαγές του, η ζωή του πάει ρολόι.

Πώς μπορεί να μετρηθεί αυτό που λέμε συνέπεια –απόλυτη συνέπεια, μάλλον– στην Ελλάδα, όταν το πρωί δεν ξέρεις τι θα συμβεί το βράδυ, κι αυτό χρόνια, χρόνια πολλά, απ’ όταν γεννήθηκες σχεδόν;»

Κατανοούμε λοιπόν πως στην Ελλάδα δεχόμαστε ως άνθρωποι μια διαχρονική και καταιγιστική επίθεση εδώ και δεκαετίες, που από το 2010 έχει λάβει μαζική μορφή και μάλιστα με αυξητική τάση.

Αν θέλουμε να βγούμε νικητές σε αυτόν τον μεγάλο αγώνα των καιρών, με διακύβευμα την ιστορική ύπαρξη και συνέχεια της Ελλάδας ως σάρκας και όχι απλά ως ιδέας, θα πρέπει να επιστρέψουμε δίπλα στο λαό και να τον ακούσουμε.

Στρατηγικές υπάρχουν αμέτρητες, όμως η ουσία παραμένει στην απαραίτητη προϋπόθεση της αυτοπεποίθησης στον αγώνα μας και το αναγκαίο θάρρος να το κάνουμε. Ήρθε η ώρα να ξεφοβηθούμε και να πιστέψουμε αληθινά στον εαυτό μας και στην τελεσίδικη ανάγκη να πάρουμε πίσω όσα μας ανήκουν.

Κάποτε ανεβαίναμε στα βουνά και ίσως ξαναχρειαστεί, αλλά πριν φτάσουμε εκεί (και για να μην χρειαστεί) ας ξεκινήσουμε από σήμερα κιόλας.

Αυτό το συνέδριο ως αυτοσκοπό πρέπει να αποκτήσει το ρόλο της θρυαλλίδας για την αγωνιστική επανενεργοποίηση της σάρκας του Ε.ΠΑ.Μ, δηλαδή των μελών του.

Δυστυχώς και ευτυχώς, ασφαλής και γνωστή οδηγία επιτυχίας δεν υπάρχει, αλλά πρέπει οπωσδήποτε να πιστέψουμε στον ρόλο μας, ως κύριοι ενορχηστρωτές της ανατροπής, με κέρδος τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία στην Ελλάδα.

Ο ελληνικός λαός χρειάζεται να παρατηρήσει κάποιον που, όχι μόνο θα γνωρίζει, αλλά και θα δρα για τη λύση που θα τον βγάλει από την τυραννία, προκειμένου να εξεγερθεί.

Συμμετοχή σε λαϊκές συνελεύσεις, διάλογος με τα κινήματα, παρεμβάσεις σε τοπικό επίπεδο, με παράλληλο λόγο για τα δημοτικά θέματα, κεντρικές ενέργειες στα μεγάλα αστικά κέντρα, έρευνα προς εύρεση ικανών και έμπιστων πολιτικών συμμάχων, έστω και από άλλους πολιτικούς χώρους, είναι μερικές βασικές ιδέες που πρέπει όλοι να λάβουμε υπόψιν.

Γιατί από εμάς εξαρτάται το μέλλον του τόπου και του λαού μας.

Να λειτουργήσουμε ως συνεχιστές της δρακογενιάς και πρωτοπόροι στο ελληνικό κίνημα, γιατί είναι αδήριτη ανάγκη και χρέος μας να νικήσουμε, το οφείλουμε στους εαυτούς μας, το παρελθόν και το μέλλον μας.

Ο πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ και τώρα ακριβώς κορυφώνεται. Η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει την ιστορική της συνέχεια και ύπαρξη, παραμένοντας μια σβησμένη στο χρόνο ιδέα, ενώ ο λαός μας ως βασικό δομικό στοιχείου του έθνους μας, έχει τη μοίρα του δεμένη με την πατρίδα.

Εως την νίκη.

Γιαγκίδης Γιώργος, μέλος Τ.Ο. Ανατ. Θεσσαλονίκης.

 

 

    Αφήστε ένα σχόλιο