Το Ε.ΠΑ.Μ. μπροστά στην πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του. α) Κείμενο-συμβολή στον Προσυνεδριακό Διάλογο.

του Απόστολου Αρβανιτάκη.

Συμβάλλοντας στον προσυνεδριακό διάλογο εν όψη του 7^ου συνεδρίου του ΕΠΑΜ:

Συναγωνιστές,

Το κείμενο αυτό, στο παρόν πρώτο του μέρος, έχει την πρόθεση να καταγράψει την εκ της εμπειρίας προερχόμενη εκτίμηση του γράφοντος, για το σε ποια κατάσταση βρίσκεται η κοινωνία σήμερα και σε τι καλείται να ανταποκριθεί το ΕΠΑΜ στις παρούσες συνθήκες. Απέχει κατά συνέπεια πολύ από το να αποτελεί μια επιστημονική οικονομικό-κοινωνική ανάλυση και γι’ αυτό, ο ρόλος του είναι να συμβάλει στην ενίσχυση ενός διαλόγου  που θα μπορέσει, στο μέτρο του δυνατού, να ξεκαθαρίσει τη στόχευση της οργάνωσης, για να γίνει αυτή πιο αποτελεσματική στην πολιτική  δουλειά της, ως καταλύτης μέσα στον λαό.
Στο  δεύτερο μέρος του (εδώ) διατυπώνω κάποιες προτάσεις που αφορούν το καταστατικό, ως συνέπεια της προσέγγισης που γίνεται στο κείμενο.

1. Το ΕΠΑΜ  και η κατάσταση που επικρατεί σήμερα  στην κοινωνία

Η οικονομική κατάσταση της χώρας επιδεινώνεται. Η παραπέρα επιδείνωση είναι βέβαιη. Το χρέος αυξάνεται, η εξυπηρέτησή του θα είναι σε λίγο αδύνατη. Η χώρα, όλο και πιο πολύ, καθίσταται ευάλωτη, αφού αδυνατεί, λόγω της παράδοσής της στους τοκογλύφους,  να υπερασπίσει τα στοιχειώδη. Το ΝΑΤΟ διευρύνει την παρουσία του, με τη δημιουργία νέων βάσεων και αναβάθμιση των παλιών. Οι συμφωνίες που έχει υπογράψει η φερόμενη ως κυβέρνηση με το ρατσιστικό Κράτος-Τρομοκράτη του Ισραήλ  για εγκατάσταση ραντάρ στην Κρήτη, βάζει την Ελλάδα στο κάδρο των στόχων μιας ενδεχόμενης τοπικής σύρραξης.
Στο εσωτερικό πεδίο, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας συνεχίζεται με την υπαγωγή στο υπερταμείο και των αρχαιολογικών χώρων και την σταδιακή αφαίρεση όλων των περιουσιακών στοιχείων του Κράτους προς όφελος της εξυπηρέτησης του χρέους. Μετά από 8 χρόνια μνημονιακών πολιτικών, που είχαν ως αποτέλεσμα την φτωχοποίηση, με την κλιμακούμενη επιβολή μέτρων λιτότητας, με την επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, με μοναδικό σκοπό την εξυπηρέτηση των τοκογλύφων, διαπιστώνονται στον κόσμο δυο αντιφατικές φαινομενικά καταστάσεις. Από την μια  η  κόπωση, η απογοήτευση, η απόσυρση, το κλείσιμο στο καβούκι του. Και, λόγω της απελπισίας,  είναι ακόμα πιο ευάλωτος σε χειραγώγηση. Το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, πλήρως υποταγμένο, προσπαθεί να αποκομίσει κέρδη από αυτήν την κατάσταση. Η φερόμενη ως κυβέρνηση με την επικοινωνιακή διαχείριση του ζητήματος των συντάξεων, αλλά και με τα ψίχουλα του μερίσματος που πετάει, επιχειρεί να ανακτήσει τις χαμένες ψήφους. Επιπλέον, η ελπίδα που καλλιεργείται ότι κάνοντας αγωγή στο ασφαλιστικό σου ταμείο  θα πάρεις αναδρομικά, έχει μετατρέψει συνδικαλιστικές οργανώσεις, σωματεία συνταξιούχων και λοιπούς, σε υποκαταστήματα μεγάλων δικηγορικών γραφείων, που επαγγέλλονται την «αποκατάσταση των αδικιών που επέβαλαν τα μνημόνια», με το αζημίωτο φυσικά.

Η αντιπολίτευση από τη μεριά της, έχει ένα κύριο μέλημα: πώς να αποδείξει ότι είναι διαφορετική από την κυβέρνηση, παρ’ ό,τι έχει ακριβώς το ίδιο πρόγραμμα, με τα ιδία εργαλεία.

Από την άλλη, σε επίπεδο καθημερινής ζωής, η ανάγκη για μια λύση, πάρα την δυσπιστία, υπάρχει σε μεγάλο βαθμό ανάμεσα στον απλό κόσμο. Όταν καταφέρεις να πεις ότι υπάρχει λύση, διαπιστώνεις ότι υπάρχουν ανοιχτά  αυτιά, πρόθυμα να ακούσουν με ενδιαφέρον. Όμως, η αμφιθυμία είναι πολύ εύκολο να παγιωθεί προς τον πόλο της απογοήτευσης, αφού οι συνέπειες αυτών των πολιτικών δεν έχουν ακόμα φτάσει στις ακραίες τους συνέπειες, καθώς τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Σ’ αυτήν τη νέα κανονικότητα ποντάρουν οι επικυρίαρχοι και αυτήν θέλουν να εγκαταστήσουν. Και αν εγκατασταθεί μια τέτοια κατάσταση, δύσκολα μπορεί να σπάσει και να αντιστραφεί. Αυτή ήταν η τεράστια «επιτυχία» του ΣΥΡΙΖΑ, που με την ανατροπή του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος του 2015, έδωσε τη μεγαλύτερη σφαλιάρα για μεγάλα τμήματα του κόσμου.

Τα όποια κινήματα αναπτύχθηκαν κατά την διάρκεια αυτών των ετών, είτε ηττήθηκαν κάτω από το βάρος της υπεροπλίας του εχθρού, αλλά και των δικών τους αυταπατών, είτε φυτοζωούν, προσπαθώντας να βαφτίσουν ως νίκες κάποιες σποραδικές επιτυχίες χωρίς πια πολιτικό αντίκρισμα. Το ευχολόγιο που διατυπώνεται κατά καιρούς για δημιουργία κινημάτων ικανών να ανατρέψουν την κατάσταση, έκτος από το ότι διατυπώνεται από τους ίδιους και τους ίδιους, έχει να κάνει με ευσεβείς πόθους, πάρα με την επαφή με την πραγματικότητα.

Με τη συνήθεια της ανέχειας, της παραπέρα φτωχοποίησης, της ανοχής στις προσβολές και τις ταπεινώσεις, τη χωρίς κανέναν αντίλογο υποταγή στην μοίρα μας, έχει να αναμετρηθεί το ΕΠΑΜ σήμερα. Το πώς θ’ απαντήσουμε σ’ αυτήν την πρόκληση, θα κρίνει το πόσο χρήσιμο είναι το ΕΠΑΜ στην κοινωνία, ως φορέας ικανός να πείσει ότι έχει τον τρόπο και το σχέδιο για να βγάλει την κοινωνία από το αδιέξοδο.

2. Μια σύντομη ανασκόπηση του τι κάναμε μέχρι σήμερα

Ως πολιτικός σχηματισμός, το ΕΠΑΜ φιλοδοξούσε να αποτελέσει τη δύναμη εκείνη που θα αντιπαλέψει όλη αυτήν την επίθεση που δεχόταν ο λαός από τις αρχές του 2011, όταν επιβλήθηκαν τα πρώτα μέτρα. Με όπλο την πολιτική παρέμβαση, την ενημέρωση και τη συνεχή παρουσία του, που θα αφύπνιζε και θα γκρέμιζε όλους του μύθους και τα ψέματα, με τα οποία κρατούσαν δεμένο τον κόσμο. Και απευθυνόμασταν σε όλον τον λαό, γιατί είναι η αυθεντική πηγή τη δύναμης για την ανατροπή. Για να του πούμε τι; Για να του πούμε κατ αρχάς ότι υπάρχει λύση, ότι δεν είναι μονόδρομος η φτώχεια και η εξαθλίωση. Ο στόχος ήταν, μέσα απ’ αυτήν τη δουλειά, να δημιουργηθεί μια κοινωνική συμμαχία ικανή να ανατρέψει, με τον όποιο πρόσφορο τρόπο, το καθεστώς κατοχής, όπως πολύ σωστά επισημάναμε από την αρχή. Πως; Αυτό ήταν σκιαγραφημένο απ’ την αρχή. Από την ιδρυτική διακήρυξη και σχεδόν σε όλα τα προγραμματικά κείμενα του ΕΠΑΜ ήταν ξεκάθαρο: δουλειά στις γειτονιές, με τον απλό κόσμο. Κι αυτόν τον κόσμο δεν μπορείς να τον βρεις όταν είσαι αποκλεισμένος από ΜΜΕ, και όταν γενικά δεν διαθέτεις μέσα διείσδυσης  – ραδιόφωνα, τηλεοράσεις – ικανά να σε κάνουν ακουστό σε μεγάλες μάζες.

Γι’ αυτό άλλωστε και ο πυρήνας ή η Τοπική Οργάνωση αργότερα, αποτελεί το κύτταρο της πολιτικής δράσης του Μετώπου. Αυτό επιδιώξαμε με τη συμμετοχή μας στο λεγόμενο κίνημα των πλειστηριασμών, που παρ όλη την ήττα του, ήταν ένα καλό σχολειό για όσους συμμετείχαν. Εκεί καταλάβαμε πολλοί ότι τα εμπόδια για μια συνεννόηση μεταξύ των συμμετεχόντων ήταν προϊόν κομματικών και ιδεολογικών αγκυλώσεων. Στους πλειστηριασμούς μάθαμε πώς να αγωνιζόμαστε, πώς να διαχειριζόμαστε πολιτικά τις απογοητεύσεις, πώς να αντιμετωπίζουμε τους κατά κανόνα -επιεικώς- κακόπιστους συναγωνιστές από τις άλλες παρατάξεις, που ήταν καλυμμένοι πίσω από τις κάθε λογής «συλλογικότητες», εκεί μάθαμε πώς είναι να βγαίνεις ξεκάθαρα, με τα σήματα σου, την ταυτότητα σου και να υπερασπίζεσαι την πολιτική σου θέση που συμπυκνωνόταν κάτω από το σύνθημα «ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ». Εκεί μάθαμε, όσοι συμμετείχαμε, ότι οι θέσεις του ΕΠΑΜ κάθε άλλο πάρα αμελητέες ήταν, αφού ακόμα και σε συνθήκες πολύ δυσμενών συσχετισμών, η γνώμη μας όχι μόνο ακουγόταν, αλλά και επηρέαζε καταστάσεις. Εκεί μάθαμε τελικά και ότι το να αποχωρείς από μια τέτοια «συλλογικότητα», βλέποντας τον τρόπο που λειτουργεί ως μη συμβατό με την αίσθηση της δημοκρατίας που έχεις ως οργάνωση, είναι αναγκαία και έντιμη επιλογή.

Για πολύ καιρό οι πλειστηριασμοί ήταν η μοναδική παρουσία που είχαν οι Τ.Ο. μας στην κοινωνία. Ήταν ένα είδος “μονοκαλλιέργειας” αφού κάθε άλλου τύπου και θέματος πολιτική παρέμβαση ήταν σχεδόν εκτός οριζόντων μας. Θαρρείς και δεν είχαμε θέματα να μιλήσουμε με τον κόσμο. Και επίσης, αυτό που γινόταν κάθε Τέταρτη στα Ειρηνοδικεία δεν καταφέραμε να το κοινωνήσουμε στις γειτονιές που βρίσκονταν στα όρια ευθύνης των ΤΟ μας.

Συναγωνιστές,
Μετά από 8 χρόνια κατοχής και 7 χρόνια ύπαρξης του ΕΠΑΜ, μπορούμε να πούμε ότι οι οργανώσεις της βάσης του ΕΠΑΜ δεν συνέχισαν να ανταποκρίνονται όσο έπρεπε στο καθήκον αυτό. Κάθισαν. Αδρανοποιήθηκαν από το βάρος της κούρασης, της αποχής για πολλούς λόγους και της απογοήτευσης επειδή η ανατροπή δεν ερχόταν. Ας είμαστε όμως ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Εμείς εγκαταλείψαμε λίγο – λίγο τον αγώνα. Και χάσαμε την όποια -έστω και πλημμελή- επαφή μας με την κοινωνία.

Ως υποκατάστατο της δράσης μας, βρήκαμε στις εκπομπές του Δ. Καζάκη στο e-roi, την αποκλειστική ανάθεση στα όργανα της πολιτικής παρουσίας του Μετώπου. Ξεχνώντας ότι τα όργανα έχουν ρόλο υλοποίησης, δηλαδή εξειδίκευσης και ανάλυσης των αποφάσεων των συνεδρίων και σε καμιά περίπτωση ρόλο να βγάζουν αποφάσεις που δεν έχουμε προσυμφωνήσει στο συνέδριό μας.

Ας δούμε όμως ένα επαναλαμβανόμενο φαινόμενο: Όλες οι κρίσεις μέσα στο ΕΠΑΜ ξέσπασαν μέσα στα κεντρικά όργανα και αφού έφταναν στα άκρα, εκ των υστέρων, καλούνταν η βάση να βγάλει το φίδι από την τρύπα παίρνοντας θέση υπέρ ή κατά της μιας ή της άλλης άποψης που συγκρούονταν. Αποχωρήσεις, συγκρούσεις, που ξέφευγαν από τα όρια των θεσμικών δρόμων αντιπαράθεσης και διαλόγου και οδηγούσαν σε διασπάσεις, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές, αλλά με ένα κοινό χαρακτηριστικό: την απουσία της οργανωμένης βάσης του ΕΠΑΜ, που βίωνε όλες αυτές τις καταστάσεις ως κάτι το εξωτερικό, το ξένο, το «εκτός» της οργάνωσης, με όρους λίγο-πολύ συνωμοσίας.

ΠΡΕΠΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΟΙ Τ.Ο. ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟ ΕΠΑΜ

Μπροστά σ’ αυτήν την πρόκληση βρίσκεται η Οργάνωση από δω και πέρα και με όλο και πιο έντονο και επιτακτικό τρόπο. Για να μπορέσει να ανταποκριθεί στον ρόλο της ως καταλύτης μέσα στον λαό. Και είναι ο μόνος τρόπος για να ολοκληρωθεί η πολιτική συγκρότησή μας, η οργανωτική επέκτασή μας και η αποτελεσματικότητά μας. Ο μονός τρόπος για να πολεμήσουμε τον εχθρό «κακό» εαυτό μας, που φέρουμε μέσα μας.

3. Ποιο το πολιτικό και οργανωτικό υπόβαθρο της σημερινής κρίσης στο ΕΠΑΜ

Α) ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ
Το ΕΠΑΜ από την ίδρυση του ανέλαβε πολλές πρωτοβουλίες, με προτάσεις γα συνεργασίες, εκλογικού χαρακτήρα κυρίως. Για κάποιες από αυτές τις συνεργασίες –βλέπε Παπαθεμελής– υπέστη αυστηρή κριτική από διάφορες πλευρές, ακόμα και μέσα στην οργάνωση, λιγότερο ή περισσότερο καλόπιστη. Μια ακόμα προσπάθεια έγινε και πριν τις εκλογές του Σεπτέμβρη 2015, όταν η συνεργασία με την ΛΑΕ δεν ευοδώθηκε για τους γνωστούς λόγους περί υπερβολικού πατριωτισμού μας.

Φτάσαμε σήμερα μπροστά σε ακόμα μια ρήξη, η οποία πέρα από τις παρενέργειες της, έχει ένα κοινό πολιτικό χαρακτηριστικό με όλες τις άλλες ρήξεις: Τα ζητήματα  των συνεργασιών και το πώς στέκεται το ΕΠΑΜ απέναντι σ’ αυτές. Όλες, και εννοώ όλες οι διασπάσεις, είχαν αυτό ως κεντρικό διακύβευμα. Με ποιους θα πάμε, αν θα πάμε, με τι όρους θα πάμε.

Μετά την υιοθέτηση της νομικής δέσμευσης και τελευταία της μήνυσης επί έσχατη προδοσία, φαίνεται να κόπηκαν πολλές γέφυρες συνεργασίας. Και προσφάτως ανακαλύψαμε ότι σε κάποιους από μας δεν άρεσε αυτή η κατάσταση.

Με αφορμή το Σκοπιανό, μια εγκληματικά αυθαίρετη πρωτοβουλία μέρους της ΠΓ (που «οι αποφάσεις της είναι δεσμευτικές για όλους») να συζητάει για συνεργασίες με όρους αγνώστους στα μέλη του ΕΠΑΜ, μας κατέστησε ευάλωτους. Έτσι νιώσαμε πρώτη φορά να μας διεμβολίζουν εθνικοπατριωτικές «πρωτοβουλίες» και συναθροίσεις «προσωπικοτήτων» και να έχουμε εγκλωβιστεί σ’ αυτό. Τυχάρπαστοι καιροσκόποι είχαν ακροατήριο μέσα στα «ανώτατα» όργανα του ΕΠΑΜ, σε ένα κομμάτι μελών της ΠΓ που είδαν σ’ αυτές τις κινήσεις ευκαιρίες συνεργασιών που θα οδηγούσαν το ΕΠΑΜ να μπει στην βουλή.

Ποιο ΕΠΑΜ όμως;

Έτσι, εμφανίστηκαν στα συλλαλητήρια μαζί με κάποιους οργανωτές που αποτελούν τον κατιμά της εθνικοφροσύνης και έγιναν αιτία για να παραλύσει η οργάνωση σε όλα τα επίπεδα. Το ΕΠΑΜ, που εξ ιδρύσεώς του φιλοδοξούσε να είναι «ο καταλύτης μέσα στον κόσμο» και όχι να τον χαϊδεύει, βρέθηκε να μην μπορεί να αποφασίσει να παίξει αυτόν το ρόλο, όπως τον έπαιξε τόσα χρόνια στους πλειστηριασμούς, στην εμπόδιση των ΕΟΖ παλιότερα, και σε ό,τι ζήτημα καταπιάστηκε και άφησε πίσω το στίγμα του. Και το χειρότερο ήταν πως μέλη της ΠΓ είχαν συνεργήσει στο να αλωθεί η οργάνωση. Το θεωρούσαν ως κάτι φυσιολογικό, αφού είχαν συμβάλει στο να γίνει το ΕΠΑΜ ευάλωτο από όλες τις πλευρές. Το ΕΠΑΜ, από ένα ριζοσπαστικό, προοδευτικό μέτωπο, κινδύνευε να βρεθεί ουρά των πιο αντιδραστικών κύκλων.

Τι έχουμε όμως σήμερα στον ορίζοντα από πλευράς πιθανών συμμαχιών; Στην πραγματικότητα τίποτα. Έχουμε δηλαδή σπασμωδικές πρωτοβουλίες ομάδων ή «προσωπικοτήτων», που βάζουν ένα σωρό προϋποθέσεις για να σε δεχτούν να συζητήσεις μαζί τους, αλλά στα κεντρικά ζητήματα, όπως τι θα κάνουμε με το χρέος ή το τι είδους εθνικό νόμισμα θέλουμε, απαντούν με τις θέσεις του προκυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ. Όταν επί παραδείγματι στο ζήτημα του χρέους θεωρείται αριστερή – προοδευτική θέση η θέση ότι πρέπει να πληρωθεί ένα μέρος του επειδή ανήκει στο Ταμείο του Γερμανικού Συνδικάτου Εργατών Μετάλλου, είναι «φυσικό» η θέση περί ολικής μονομερούς διαγραφής να είναι «βαθιά αντιδραστική» γι αυτούς.

Επίσης, όταν θέτουμε το ζήτημα της ανάκτησης της Εθνικής Κυριαρχίας ως μιας και μοναδικής προϋπόθεσης για τη συσπείρωση δυνάμεων γύρω από την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης κατοχής της χώρας, αντιμετωπιζόμαστε λίγο πολύ από γραφικοί έως φασίστες, αναλόγως της «προσωπικότητας» η οποία μας πιάνει στο στόμα της. Το επιχείρημα ότι η θέση μας για το μεταναστευτικό δεν είναι αρεστή, είναι ένα επιχείρημα που μας αποκλείει από όποια συμμέτοχη σε τέτοια σχήματα.

Όμως, το κυριότερο πρόβλημα σε σχέση με τη σύναψη συμμαχιών είναι το σε ποιους θα απευθύνεται αυτή η συμμαχία. Γιατί αν απευθύνεται σε ένα κοινό περιορισμένο –αυτό της αριστεράς λόγου χάρη- τότε δεν πρόκειται για συμμαχία που θέλει να ζυμώσει τις θέσεις της με τον απλό κόσμο, αλλά για έναν εσωτερικό διάλογο μεταξύ συνιστωσών ενός κινήματος χωρίς ραχοκοκαλιά και χωρίς έρεισμα. Πρόκειται κοντολογίς για συμμαχία η οποία ενδιαφέρεται για τις εσωτερικές της ισορροπίες και όχι για την κατάσταση πλήρους αποσύνθεσης που υφίσταται μια κοινωνία, η οποία από καιρό έχει χάσει τις δικές της ισορροπίες. Σ’ αυτές τις συμμαχίες το ΕΠΑΜ δεν χωράει. Και δεν χωράει κυρίως επειδή ο στόχος του είναι να ζυμωθεί με τον κόσμο, κι όχι με ένα μικρό του κομμάτι.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις λεγόμενες εκλογικές συμμαχίες. Συμμαχίες δηλαδή που μετρούν κουκιά και μοιράζονται βουλευτικές θέσεις, με αντάλλαγμα εκπτώσεις στις αρχές. Κάποιοι μέσα στο ΕΠΑΜ, ερήμην μας και με δικιά μας ευθύνη, γιατί είχαμε αναθέσει τη λειτουργία του σ’ αυτούς, οργάνωναν συστηματικά μια τέτοια συμμαχία. Με τις ανάλογες εκπτώσεις φυσικά. Και με πολύ μεγάλη φαντασία. Μέχρι που έκαναν την έκπτωση πολιτική θέση τους και βρέθηκαν εκτός ΕΠΑΜ.

Το ερώτημα όμως παραμένει. Και είναι σοβαρό. Μπορεί το ΕΠΑΜ να στερείται στρατηγικής συμμαχιών; Η απάντηση, από θέση αρχής είναι «ΟΧΙ». Δεν μπορεί. Γιατί είναι Μέτωπο και όπως στο εσωτερικό του αποτελεί μια κοινωνική συμμαχία και επαγγέλλεται την δημιουργία μιας ευρείας κοινωνικής συμμαχίας για την ανατροπή, οφείλει σε κάθε ευκαιρία να έχει τις κεραίες του ανοιχτές και, όποτε θεωρεί πρόσφορο, να απευθύνει προτάσεις για συμμαχίες με δυνάμεις που θέλουν να ενωθούν για να απευθυνθούν στον κόσμο. Το κάναμε στο παρελθόν. Θα ήταν ατόπημα να μην το αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας. Η στρατηγική αυτή απέναντι στα άλλα πολιτικά υποκείμενα που βρίσκονται λιγότερο ή περισσότερο κοντά στις θέσεις του ΕΠΑΜ, είναι κατά τη γνώμη μου κάτι που πρέπει να συνεχιστεί, να εξειδικευτεί και να διαδοθεί. Δεν πρέπει επίσης να σταματήσουν και τα καλέσματα σε προσωπικότητες που τυχόν επιθυμούν να συνταχτούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στον δικό μας αγώνα, βρίσκοντας τον σημαντικό κοινό τόπο συνεννόησης. Πρέπει να γίνουμε όλο και πιο ενοχλητικοί. Οφείλουμε να το συνεχίσουμε και σε επίπεδο Τοπικών Οργανώσεων. Με μια οργάνωση που λειτουργεί η βάση της, τέτοιες παρεμβάσεις από πλευράς ΕΠΑΜ θα δώσουν ώθηση στην αξιοπιστία μας και κύρος στον καθημερινό αγώνα μας. Οφείλουμε λοιπόν να ανοίξουμε έναν διάλογο στις ΤΟ και στους Τομείς για το πώς θα επιδιωχθούν αυτές οι συμμαχίες σε όλα τα επίπεδα, ένα εκ των όποιων είναι και οι Δημοτικές εκλογές.

Β) Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΒΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΣΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΕΠΑΜ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ

Σε ό,τι αφορά στα κεντρικά όργανα, είχε εγκατασταθεί ένας πλήρης διαχωρισμός  από τις Τ.Ο. Τα πρακτικά τα παίρναμε με απελπιστική καθυστέρηση και χωρίς να καταγράφονται σ’ αυτά οι βασικές πολιτικές διαφωνίες. Μόλις πριν λίγες μέρες, μάθαμε ότι ο Πρόεδρος ήταν αποκλεισμένος από την ΠΓ. Όταν ρωτούσα π.χ. γατί παραιτήθηκε ο Ναύαρχος, η Πολυχρονοπουλου και η Χαραλαμπους από την ΠΓ, η απάντηση ήταν καθησυχαστική, ενώ στην πραγματικότητα σοβούσε ένας ακήρυχτος πόλεμος. Επίσης, κυριαρχούσε μια μυστικοπάθεια και μια προσπάθεια να διατηρηθούν τα των οργάνων μέσα στα όργανα. Για μήνες όταν ρωτούσαμε τι συμβαίνει με τον Ρόσσιο και εξαφανίστηκε, μας απαντούσαν ότι έχει οικογενειακό πρόβλημα. Μετά από τις πρόσφατες καταγγελίες του πρόεδρου για την συνάντηση όπου απαιτήθηκε από το ΕΠΑΜ να του λύσει το οικονομικό πρόβλημα, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τι γίνεται. Και από τις εκπομπές στον e-roi όπου ακούγαμε τον πρόεδρο να λέει κάποια πράγματα, υποψιαζόμασταν ότι σαφώς κάτι γίνεται.

Σε τι συνεργασίες να προχωρήσεις όταν έχεις την οργάνωση εκτεθειμένη, με τα όργανα να λειτουργούν πολλές φορές ενάντια στις ίδιες της τις αρχές, με εγκατεστημένη μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα όργανα (που ξέρουν καλύτερα) και τα μέλη; Στην περίοδο από το τέλος του 6^ου συνεδρίου και εδώ, ένα μεγάλο ρήγμα δημιουργήθηκε μέσα στο ΕΠΑΜ: Η διαχωρισμένη ΠΓ, το ΕΣΥΜ εν μέρει από την μια και οι ΤΟ του ΕΠΑΜ από την άλλη.

Ας μιλήσουμε όμως και για την βάση, τις Τ.Ο. του ΕΠΑΜ.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Η εγκατάσταση αυτού του διαχωρισμού έχει τις αιτίες της. Κυρία αιτία είναι αδράνεια των περισσότερων ΤΟ. Αυτή η αδράνεια χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι για να προωθήσουν κάποιοι το σχέδιο της εκ των έσω άλωσης από επιλογές που είχαν ήδη γίνει από μια παρεούλα της ΠΓ. Και επέτεινε την παραλυσία αυτή («δεν χρειάζονται πια οι Τ.Ο.» διαβάσαμε μόλις πριν λίγες εβδομάδες στις εισηγήσεις τους) για να εφαρμόσει το δικό της ιδιοτελές σχέδιο, παρουσιάζοντας το μάλιστα και ως το μόνο ρεαλιστικό. Οι ΤΟ ανά την Ελλάδα (140 μας τις είχαν διαφημίσει) ήταν σε μεγάλο βαθμό από ανενεργές έως ανύπαρκτες. Οι ΤΟ που έκαναν στοιχειώδη δουλειά στις γειτονιές τους, λίγες. Η εποπτεία και η βοήθεια από την Ο.Γ. ελάχιστη και ο πολιτικός σχεδιασμός ανύπαρκτος.

Ό,τι έγινε τον τελευταίο χρόνο στο ΕΠΑΜ είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της παραλυσίας των Τ.Ο. Της παραλυσίας που οφείλεται στις ίδιες τις αδυναμίες των ΤΟ. Το παρεάκι βρήκε και τα έκανε. Η παρούσα κρίση στο εσωτερικό μας, είναι άμεση απόρροια της απόστασης που έχουμε από την καθημερινή, πρακτική, πολιτική δουλειά.

Οι ΤΟ του ΕΠΑΜ απέδειξαν ότι όταν κινητοποιήθηκαν, μπόρεσαν και ακύρωσαν τα σχέδια των κατακτητών. Όλοι θα θυμούνται τη μεγαλειώδη συγκέντρωση έξω από το κτήριο που γινόταν η συνάντηση για τις ΕΟΖ και την ακύρωσε, καθώς και η καμπάνια που έγινε στην Αλεξανδρούπολη και στην Θάσο λίγες μέρες μετά για το ίδιο θέμα.

Μ’ αυτά τα παραδείγματα θέλω να καταδείξω ότι η δύναμη που έχει η οργανωμένη βάση μας είναι ανυπολόγιστη. Αρκεί να έχει σχέδιο, συνέπεια, συνέχεια και επιμονή.

Τι υπάρχει σήμερα;

Ας ληφθεί υπ’ όψιν και το ότι υπάρχουν σήμερα μέλη του ΕΠΑΜ, που λοιδορούν αυτούς τους συναγωνιστές που βγαίνουν με ένα τραπεζάκι για να μοιράσουν ένα έντυπο στο κόσμο της γειτονιάς, αποκαλώντας τους «Γιαχωβάδες». «Είναι αναποτελεσματικό» λένε «να μοιράζεις χαρτιά». «Ο κόσμος δεν διαβάζει» λένε. «Τσάμπα τα έξοδα».

(Αυτό το παραμύθι «φοριέται» εδώ και χρόνια και στο ΕΠΑΜ. Έχει δε διάφορες εκδοχές: «Μην γράφετε σεντόνια. Ο κόσμος δεν διαβάζει» ή «Τα κείμενα που μοιράζουμε να έχουν μόνο συνθήματα. Αυτό αρέσει στον κόσμο» ή «το ΕΠΑΜ έχει ανάγκη από έναν διαφημιστή» κλπ. Βέβαια ούτε κουβέντα για σταθερή, συνεπή και επαναλαμβανόμενη παρουσία στην γειτονιά, έστω με το ανεπαρκές τραπεζάκι και το φυλλάδιο).

Αντ’ αυτού, το βοθρολίβαδο του φέησμπουκ είναι γεμάτο από πολλούς ΕΠΑΜιτες, που φοβούνται να ανεβάσουν στον «τοίχο τους» έστω και μια ανακοίνωση του ΕΠΑΜ, ενώ είναι έτοιμοι να εμπλακούν σε κάθε συζήτηση επί πάντως επιστητού, ανταλλάσσοντας έξυπνες ατάκες με διάφορα τρολ ή μη. Άλλοι πάλι προτιμούν να λειτουργούν κατά μόνας. Δεν ανέχονται να απορρίπτονται οι προτάσεις τους από τους συναγωνιστές, δεν αναγνωρίζουν καμία διαδικασία, απαξιώνουν στην πράξη κάθε πρόταση, ακόμα κι αν έχει ψηφιστεί από την ΤΟ τους. Απλώς δεν την υλοποιούν. Τελευταία εμφανίστηκε και το φαινόμενο κατά το οποίο, επειδή εγώ θεωρώ ότι οι πολιτικές παρεμβάσεις στο κόσμο είναι χάσιμο χρόνου, θέλω να σταματήσεις να τις κάνεις κι εσύ!

Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Και είναι στο χέρι μας συναγωνιστές να την αναστρέψουμε

Γ) ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΤΟΠΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ;

Ας απαντήσουμε όμως πρώτα στο κύριο ερώτημα:
Έχει να πει κάτι το ΕΠΑΜ στον κόσμο σήμερα; Αν θυμηθούμε ότι έχουμε το πιο εμπεριστατωμένο σχέδιο διαγραφής χρέους, υιοθέτησης νέου εθνικού νομίσματος βήμα-βήμα, ανάταξης της οικονομίας, απαντήσεις με όρους απόλυτα εναρμονισμένους με το διεθνές δίκαιο στο μεταναστευτικό-προσφυγικό ζήτημα, τότε η απάντηση είναι ΝΑΙ. ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΙΔΙΚΑ ΣΗΜΕΡΑ.

Σε μια οργάνωση όπως το ΕΠΑΜ, οι Τ.Ο. αποτελούν θεμέλιο. Αλλά τι είδους οργανώσεις θέλουμε;

Τις θέλουμε να είναι ενεργές. Να μην είναι σφραγίδες. Να τελειώσουμε με την αριθμολαγνεία του «έχουμε 140 Τ.Ο.» που οι περισσότερες απ’ αυτές δεν έχουν εμφανιστεί στην γειτονιά τους ούτε μια φορά, και να περάσουμε στις Τ.Ο που η εμφάνισή τους είναι το κριτήριο της ύπαρξής τους. Προσωπικά, προτιμώ να έχω 40 οργανώσεις που να οργώνουν την περιοχή τους, παρά 140 που τις βλέπουμε μόνο στα συνέδρια ή που γίνονται για να προσφέρουν παράξενες υπηρεσίες σε παράξενους αλεξιπτωτιστές. Ακόμα περισσότερο, είναι ευχής έργο να έχω 140 οργανώσεις ενεργές, αλλά αυτό είναι ακόμα το ζητούμενο.

Τι είναι όμως αυτό που χαρακτηρίζει μια ΤΟ ενεργή; Κατά τη γνώμη μου τρία βασικά και κορυφαία πράγματα:

α) Να έχει διατυπωμένο συγκεκριμένο σχέδιο δράσης ανά μήνα ή δίμηνο.
β) Να έχει ελάχιστη μια κατά μήνα εμφάνιση τους στις γειτονιές της, με πολιτικές παρεμβάσεις για την υλοποίηση του σχεδίου δράσης της.
γ) Να είναι ταμειακά εντάξει.

Δεν νοούνται Τ.Ο. που δεν πληρούν αυτές τις 3 προϋποθέσεις. Σχέδιο δράσης σε επίπεδο μήνα ή δίμηνου. Τ.Ο. που θέτουν στόχους, αξιολογούν, επαναδιατυπώνουν και επανασχεδιάζουν και έχουν μετρήσιμα αποτελέσματα, αλλά και την ωριμότητα να ποντάρουν σε αποτελέσματα που φαίνονται σε βάθος χρόνου. Δεν νοείται Τ.Ο. στην οποία ανήκει ο ΓΓ της οργάνωσης να είναι ανενεργή για χρόνια. Να μην έχει κολλήσει ούτε μια αφίσα. Η επιτομή της ανάθεσης δηλαδή. «Η ΤΟ μας, έχει δώσει τον ΓΓ της ΠΓ και έτσι εμείς δώσαμε ό,τι είχαμε να δώσουμε».

Επίσης, δεν νοείται ΤΟ που να αρνείται να δεχθεί να δώσει μηνιαίο απολογισμό στα όργανα. Σε περίπτωση που κατά την διάρκεια του χρόνου από το ένα συνέδριο στο άλλο, εμφανιστούν φαινόμενα αδράνειας σε ΤΟ, τότε επιλαμβάνεται ο οργανωτικός βραχίονας του ΕΠΑΜ και παρέχει την όποια βοήθεια στην ΤΟ ή την ανασυγκροτεί σε συνεργασία με τα μέλη της.

Τι είναι επίσης ενεργό μέλος; Αυτός που συνεργεί, κατά το μέτρο των δυνατοτήτων του, στην υλοποίηση του σχεδίου δράσης της ΤΟ. Το γεγονός ότι μέσα στις οργανώσεις μας υπάρχουν και άνθρωποι που δυσκολεύονται, λόγω αντικειμενικών συνθηκών (έλλειψη χρόνου λόγω εργασίας και υποχρεώσεων) να παρευρίσκονται στις πολιτικές παρεμβάσεις που υλοποιεί η ΤΟ, δεν είναι κριτήριο για να τους κατατάξουμε στους ανενεργούς. Ειδικά, όταν προσπαθούν να αντισταθμίσουν την απουσία τους προσφέροντας άλλου τύπου βοήθεια στην οργάνωση. Ας αφήσουμε την ΤΟ να ξέρει ποιος είναι χρήσιμος και ποιος όχι από τα μέλη της.

Στόχος είναι να αποκτήσουμε συνοχή στην πράξη. Και ένα ΕΠΑΜ με ΤΟ σε συνοχή που πηγάζει από την πολιτική πρακτική και επαφή με τον κόσμο θα είναι αποτελεσματικό.

«Χρειαζόμαστε δράση. Και δράση δεν είναι απλά μια πικετοφορία, μια συμμετοχή σε μια διαδήλωση. Αυτά είναι το αποκορύφωμα της δράσης. Δράση σημαίνει να σε ξέρει ο άλλος στην γειτονιά σου, να σχετίζεται με την οργάνωση. Άρα η δική μου οργάνωση θα πρέπει να είναι δίπλα του. Στο χώρο δουλειάς ή όπου μπορεί τελοσπάντων να τον βρει. Οργανωμένη δράση, δηλαδή η ανώτατη μορφή πολιτικής δράσης που μπορεί να υπάρξει. Αυτό είναι που μας λείπει. Είναι ακριβώς εκεί που χωλαίνουμε. Και μέτρο σύγκρισης δεν είναι τι κάνουν οι άλλοι, αλλά τι ζητάει ο λαός. Τι έχει ανάγκη η συγκυρία. Τώρα είναι αναγκαίο παρά ποτέ να το κάνουμε» (Παναττική τον Μάιο του 2017, στην εισήγηση του Δ. Καζάκη).

Πρέπει να περάσουμε από την διάζευξη στη σύζευξη.
Βασικό στοιχείο είναι να μπορέσουμε να κάνουμε ένα πάντρεμα όλων των διαθέσιμων μέσων πολιτικής παρέμβασης χωρίς να αποκλείουμε κανένα. Να βγαίνουμε και με τραπεζάκι και να επιδιώκουμε πρόσβαση σε ΜΜΕ και να παίρνουμε ατομικές πρωτοβουλίες και να αξιοποιούμε το ίντερνετ και κάθε δυνατότητα που μας δίνεται. Όλα τα διαθέσιμα όπλα στην υπηρεσία της πολιτικής δουλειάς.

4. Εκλογικές προοπτικές του ΕΠΑΜ

Πρέπει να ξεκαθαρίσω εξ αρχής ότι δεν θεωρώ απαραίτητη τη συμμετοχή μας σε μια εκλογική μάχη πάση θυσία. Αυτό ποτέ δεν το έκανε το ΕΠΑΜ και δεν έχει λόγο να το κάνει τώρα. Θεωρώ ότι οι εκλογές είναι μια μάχη που την δίνεις, αν υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Αυτό, σε συνδυασμό με τη στάθμιση του πολιτικού διακυβεύματος, θα καθορίσουν τη συμμετοχή ή μη.

Το βάρος μιας εκλογικής αναμέτρησης στην οποία θα αποφασίσουμε να συμμετάσχουμε, ως μέρος της συνολικής  πολιτικής δουλειάς, θα το σηκώσουν οι Τ.Ο. Και αυτό πρέπει να ξεκινήσει ΧΤΕΣ. Η Προετοιμασία για εκλογές είναι δουλειά οργανικά δεμένη με την ευρύτερη πολιτική δουλειά και όχι κάτι ξεκομμένο απ’ αυτήν. Και μ’ αυτό εννοώ ότι μια οργάνωση κλεισμένη στο καβούκι της, που βγαίνει απ’ αυτό μόνο για να κάνει έναν προεκλογικό αγώνα ένα το πολύ μήνα πριν τις εκλογές και ελπίζει σε κάποιο αποτέλεσμα θετικό, είναι μια οργάνωση χωρίς καμιά τύχη.

Βέβαια, καλό θα ήταν να είχαμε ένα ραδιόφωνο στα FM και να κάνουμε εκπομπές πολιτικές εκεί. Όμως ακόμα και κάτι τέτοιο, δεν αναιρεί την δουλειά πόρτα-πόρτα και τη χρησιμότητα της αμεσότητάς της. Επίσης, δεν έχουμε εύκολη πρόσβαση σε κανέναν τηλεοπτικό σταθμό. Και γιατί να μας δώσουν πρόσβαση; Για να μιλήσουμε για την ανατροπή του πολιτικού συστήματος;

Για να γίνουν κατανοητά τα μεγέθη για τα οποία μιλάμε προκειμένου να πάρουμε σε εκλογές το 3%, θα φέρω ένα παράδειγμα με νούμερα από τις τελευταίες εκλογές στις όποιες συμμετείχαμε (Σεπτέμβρης 2015).

Δήμος Νεάπολης-Συκεών:
Εγγεγραμμένοι 65.321
Ψήφισαν 38.643 (συμμετοχή 59.7%)
Έγκυρα 37.798
ΕΠΑΜ 229, Ποσοστό 0,79%
Το όριο του 3% που υπερέβη το ΑΝΕΛ ήταν 1.501 ψήφοι (3,97%)
Διαφορά ψήφων 1.272
(Τα στοιχεία προέρχονται από το Υπουργείο Εσωτερικών)

Σε έναν δήμο 65.000 κατοίκων, για πετύχεις 3% -και αν το καταφέρεις- πρέπει να μπορέσεις να γίνεις γνωστός, τουλάχιστον ως όνομα, στους μισούς και παραπάνω.

Πώς όμως θα καταφέρεις κάτι τέτοιο, με δεδομένο ότι ούτε ΜΜΕ έχεις, ούτε τα απαραίτητα χρήματα για να μπεις στο σπίτι τους με ένα ραδιοφωνικό σποτ επαναλαμβανόμενο και, τέλος, ούτε βγαίνοντας να μοιράσεις κανένα φυλλάδιο με τις θέσεις σου; Ποιος θα την κάνει αυτήν τη δουλειά;

Με δεδομένα όλα αυτά, η λογική της διάζευξης απορρίπτεται αμέσως. Μόνο του το φυλλάδιο, το ιντερνέτ (φεηςμπουκ κλπ), η ατομική δουλειά, δεν θα αποδώσουν ποτέ. Θέλει λοιπόν σχεδιασμένο συνδυασμό μέσων.

Ας πάρουμε και το παράδειγμα πολιτικής δουλειάς μέσω μόνο του ιντερνέτ.
Έρευνα λίγο πριν την συμμέτοχη μας στις εκλογές του 2015 έδειξε τα ακόλουθα:
Το ΕΠΑΜ το γνωρίζει το 3% των χρηστών του Ίντερνετ.
Τον Καζάκη τον γνωρίζει το 42% των χρηστών του Ίντερνετ.
Συνάφεια μεταξύ Καζάκη και ΕΠΑΜ στο Ίντερνετ, όπως είναι προφανές, δεν υπάρχει (τα στοιχεία τα αναφέρει ο ίδιος ο Δ. Καζάκης στην Παναττική τον Μάιο του 2017, στην εισήγησή του 43:08 έως 44:00 λεπτό).
ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΕ ΒΑΘΟΣ ΧΡΟΝΟΥ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΜΟΝΗ ΜΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.

Πέρα όμως από τις εκλογές, υπάρχει και το μεσοδιάστημα όπου ζυμώνονται απόψεις, αναμετριούνται προτάσεις, εξερευνώνται κοινοί τόποι με άλλες πολιτικές οντότητες και μεμονωμένα άτομα. Αυτό είναι απαραίτητο να σχεδιαστεί και να προχωρήσει, σε επίπεδο αρχών και προτεραιοτήτων.

Συναγωνιστές,

Οι ιδέες του ΕΠΑΜ βρίσκονται παντού. Η μονομερής διαγραφή του χρέους, το εθνικό νόμισμα, η έξοδος από την ΕΕ, το πρόσταγμα της εθνικής ανεξαρτησίας, της δικαιοσύνης και, πάνω απ όλα, η αποκατάσταση της Δημοκρατίας, συζητούνται σήμερα από όλους. Κανείς όμως δεν τις συζητά ως οργανικά δεμένα ζητήματα. Προτιμούν τον κατακερματισμό. Και ελάχιστοι τα συζητούν με τον απλό κόσμο. Από αυτόν τον απλό κόσμο λείψαμε κι εμείς και το μόνο πράγμα που έχουμε να κάνουμε είναι να δυναμώσουμε την εξ ιδρύσεώς μας σχέση μ’ αυτόν τον κόσμο.

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ (εδώ) ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΠΛΗΡΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ, ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΩΝ Τ.Ο. ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ.

Απόστολος Αρβανιτάκης
Συντονιστής της Τ.Ο. Δυτικής Θεσσαλονικης